Жанчыны-вайскоўцы ўпершыню пройдуць у парадзе войскаў у гонар Дня Незалежнасці: цэлымі днямі на ўскраіне Мінска ідзе падрыхтоўка да адказнага шэсця. Sputnik пабываў на рэпетыцыі і распытаў удзельніц пра тое, як іх сустрэлі мужчыны і наколькі складана праходзіць па пляцы нароўні з імі.
15 тысяч крокаў па крокамеры
На страявым пляцы Мінскай ваеннай камендатуры шумна: на ўсю моц ідзе падрыхтоўка асабовага складу войскаў Мінскага гарнізона да парада ў гонар Дня Незалежнасці. Вакол чуецца тупат сотняў ног, якія маршыруюць; камандзіры раздаюць загады; з гучнагаварыцеля адна за адной даносяцца каманды; грыміць ваенны аркестр.
У парадзе паўдзельнічае больш за тры тысячы вайскоўцаў, і ў гэтым годзе сярод іх упершыню апынуцца амаль дзве сотні дзяўчат з усёй Беларусі. "Кастынг" быў строгі: прыгажунь адбіралі не толькі па знешніх дадзеных, але і дасягненнях на службе — гонар выпаў лепшым кандытаткам з Ваеннай акадэміі Беларусі, 72-га гвардзейскага аб'яднанага вучэбнага цэнтра, ВПС, войскаў СПА і сувязі.
На пляцы горача нават не ў самы спякотны дзень; варта сонцу на секунду схавацца за воблака, у калонах чутныя палегчаныя ўздыхі. Хадзіць у дзень даводзіцца нямала: "кіламетры не лічылі, але калі верыць крокамеру на тэлефоне — больш за 15 тысяч за дзве трэніроўкі нахажваем!" — хваляцца ў самым прыгожым шыхце.
Доўгія шэсці перарываюцца кароткімі перадышкамі, падчас якіх дзяўчаты не разыходзяцца па пляцы, а застаюцца ў шыхце: ціха лаюць нежаданы загар і ўсміхаюцца, пазіраючы на суседнія "каробкі".
Прыгажуні з параднай "каробкі"
Пра хуткі ўдзел у парадзе дзяўчат папярэдзілі толькі ў маі. Спярша цяперашнія ўдзельніцы калоны насцярожыліся — не ведалі, чаго чакаць. Але ўжо праз пару трэніровак асвоіліся.
"Прагрэс, вядома, каласальны: было вельмі цяжка з нязвычкі, ды і крыва ўсё выходзіла. А зараз у тонус прыйшлі, усё атрымліваецца", — пасмяялася маёр Палякова, успомніўшы першую трэніроўку. Яна служыць у войсках супрацьпаветранай абароны, а падчас парада ўзначаліць жаночую калону.
Старшы сяржант Алеся Страхаліс даведалася пра тое, што пойдзе ў параднай "каробцы", за пару дзён да першай рэпетыцыі. "У нашай часці вельмі шмат прыгожых дзяўчынак, амаль усе чагосьці дамагліся; так што навіну я прыняла вельмі радасна — для мяне гэта гонар", — падзялілася яна.
Дзяўчына служыць на цэнтральным камандным пункце ВПС войскаў СПА — пайшла па слядах бацькоў і закахалася ў войска. Адначасна Алеся здае экзамены: з рэпетыцыяй супала сесія ў сталічным педуніверсітэце, дзе яна вучыцца на псіхолага. "Усім цяжка, але не маральна: мы адна адной у чым можам — дапамагаем: падказваем, калі хто-небудзь нешта не так робіць", — запэўніла яна.
Па словах камандзіра, не абыходзіцца і без канфліктаў, аднак іх атрымоўваецца хутка вырашаць. "Калектыў жаночы, так што сварымся і мірымся. З-за чаго? Так з-за ўсяго, гэта ж дзяўчаты!" — усміхнулася афіцэр.
Сем патоў і група падтрымкі
Уздоўж невысокага плота расцягнуліся гледачы: разявакі проста спыняюцца перавесці дух; бабуля актыўна махае хлопчыку з "каробкі" сувораўцаў, а маладая пара здымае відовішчную рэпетыцыю на камеру смартфона.
"Прыходзіць на рэпетыцыі родным не дазваляюць, а вось з-за плота зірнуць можна: да некаторых дзяўчынак прыходзяць госці", — распавядаюць у шыхце.
Не апраўдаўся і страх сутычак на пляцы з мужчынамі: у першы час дзяўчыны чакалі шпілек. Праз некалькі трэніровак прыемна здзівіліся: "Да нас ставяцца паважліва, гэта вельмі прыемна. Думаю, мы рабят нават неяк матывуем: фізічныя нагрузкі ў нас з імі аднолькавыя, патуранняў не атрымліваем; напэўна, ім нават няёмка, што дзяўчынкам прыходзіцца з тым жа спраўляцца", — разважае Іна Палякова.
Са страявым крокам новаспечаныя ўдзельніцы шэсця былі знаёмыя яшчэ да рэпетыцый, аднак на мясцовым пляцы ўсё куды больш інтэнсіўна, чым у роднай часці: трэніруюцца двойчы ў дзень па буднях, нягледзячы на надвор'е.
Лёгка падрыхтоўка не даецца нікому; у шыхце ёсць дзяўчыны, якія ў арміі літаральна пару месяцаў: "З іх за трэніроўку сыдзе дзесяць патоў. Вы новенькіх дакладна пазнаеце ў калоне, як толькі мы пойдзем", — жартуюць удзельніцы.
Перарываюцца прыгажуні з поўдня да 15:00: "Едзем абедаць у казармы, там крыху адпачываем, а ў палове трэцяй выязджаем назад. Усе дні да сямі вечара, а ў пятніцу — да абеду", — дзеляцца графікам дзяўчыны. Замест адпачынку ў іх — вывучэнне відэазапісаў з рэпетыцый, каб выкараніць усе недахопы.
Нават перад люстэркам трымаем падбародак
Трэніруюцца і па-за ваеннай часцю: "Перад люстэркам круцімся: падбародак вучымся высока падымаць, як патрабуецца", — смяюцца суразмоўніцы.
Па выхадных дзяўчыны са сталіцы і далёкіх гарнізонаў, якія штодня стаяць плячом да пляча, спяшаюцца па хатах — да сем'яў, дзяцей, сяброў. Кажуць, на больш актыўны адпачынак пакуль няма часу і сіл.
Ірыну Амельчук у Мачулішчах чакаюць сям'я і родная часць — яна служыць у 49-й радыётэхнічнай брыгадзе на пасадзе механіка-тэлеграфіста. Дзяўчына таксама скардзіцца на стомленасць, але радуецца, што стала часткай такой значнай падзеі. У адрозненні ад суседак у шарэнзе, Ірына перажывае: страшна не апраўдаць чаканняў. "Трэніроўкі трэба было пачынаць значна раней: дзяўчатам усё ж больш складана, а часу засталося — усяго нічога", — турбуецца яна.
Капітаны камандуюць: спярша калоны трэніруюцца паасобку — шэрагамі або ўсёй "каробкай", — адпрацоўваюць уздымы ног, адмашку рук або раўненне. Гучнагаварыцель папярэджвае аб троххвіліннай гатоўнасці, пачынаецца маштабная і відовішчная рэпетыцыя парада.
Дарэчы, публікі тут не баяцца. "Увагу на нас звяртаюць і на трэніроўках — дзецям цікава паглядзець на дзяўчат у першай жаночай "каробцы". Больш сябе саміх баімся, чым кагосьці — трэба выстаяць!" — дзеляцца дэбютанткі.
Некаторым нават не цярпіцца "пакрасавацца" перад гараджанамі ў Дзень Незалежнасці. "На парад прыйдуць бацькі, сябры, з універсітэта хлопцы, нават выкладчыкі! Усім цікава", — прадчувае Алеся Страхаліс.
Зараз лэдзі крочаць у берцах і форме. У Дзень Незалежнасці ўсе ўдзельніцы "жаночай каробкі" шэсця пройдуць шлях у амаль паўтара кіламетра, апрануўшыся ў персанальна падагнаную форму адзінага ўзору — парадны кіцель, спадніцу, белую кашулю і туфлі на абцасах; макіяж і прычоскі будуць рабіць сваімі сіламі — у шыхце хапае майстроў.