Трылер, мабыць, жанр нечаканы для Беларусі, добра вядомай гледачам сваімі сур'ёзнымі ваеннымі стужкамі. Як лічыць калумніст Sputnik Кацярына Піменава, "Унутры сябе" — гэта наогул першы беларускі трылер, што ўжо прыкоўвае да яго падвышаную ўвагу.
Галоўныя героі — паспяховы фатограф, яго прыгожая каханая жонка, маці, а таксама псіхолаг, які старанна захоўвае таямніцу пацыента, і следчы, які спрабуе гэтую таямніцу пазнаць. Па ходзе дзеяння героі пастаянна мяняюць амплуа, і той, хто быў станоўчым героем, становіцца нягоднікам, вар'ят аказваецца цалкам разумным, а добры доктар…
Акрэсліць сюжэт, каб не зламаць інтрыгу фільма, не раскрыць усе карты, не так проста — але паспрабую.
Дзеянне адбываецца ў Мінску, але, калі вы адразу прадставілі сабе нешта мілае, ціхае і спакойнае, з чым звычайна асацыюецца гэты горад, забудзьцеся. Вас чакае візуальнае ўзрушэнне і кагнітыўны дысананс. Такі Мінск — змрочны, гатычны, у стылі нуар, вы наўрад ці калі-небудзь бачылі раней у кіно, а ў рэальнасці такіх цёмных фарбаў і жудасных закуткаў у стылі "Джэк-патрашыцель" не знойдзеце тым больш.
Галоўны герой Максім, які атрымаў нечаканы начны заказ на натурную здымку старадаўняга дома, раптам становіцца сведкам жахлівай і трагічнай драмы, якая патрапіла ў аб'ектыў яго фотаапарата. Герой у паніцы пакідае месца злачынства, ратуючыся ад пераследу. Але дома яго чакае яшчэ адно ўзрушэнне — на фотаздымках, на якія трапілі жудасныя моманты злачынства, нічога няма. Там толькі вокны старой змрочнай хаты, як і прасіў заказчык… І чым далей развіваецца сюжэт, тым больш усё вакол аказваецца зусім не тым, чым здаецца спачатку. А ў канцы трылер, на мой погляд, ператвараецца ў адкрыты гратэск, які выклікаў у некаторых гледачоў вокліч здзіўлення ад нечаканасці, а ў некаторых — смех…
Трылер як эмацыйныя амерыканскія горкі
"Жанр трылера — гэта забаўка, атракцыён, такія візуальныя і эмацыйныя амерыканскія горкі, — распавядае Сяргей Талыбаў. — Так, вядома, ёсць працы ў гэтым жанры, дзе прысутнічае і сур'ёзная драма, але, як правіла, гэта менавіта эстэтычная і псіхалагічная ўзварушэнне для свядомасці, перазагрузка эмоцый. Хаця ў нашым фільме "Унутры сябе" ёсць гісторыя пра каханне, пра помсту, пра болевыя кропкі, якія ёсць у любога чалавека і на якія можна ўмела націснуць. Але ўсё ж гэта менавіта забаўляльны кірунак у кіно, дзе задзейнічаны і візуальныя, і — асабліва — гукавыя эфекты".
Вялікую ролю ў трылерах, калі ўспомніць, напрыклад, знакамітыя карціны Хічкока, заўсёды адыгрывае музыка, якая дапамагае ствараць эфект нарастання саспэнса, адзначыў рэжысёр. За гэта прыхільнікі жанру і любяць такія фільмы.
"Чаму Беларусь прадстаўляе менавіта трылер? Хацелася перш за ўсё зрабіць нешта новае, нарэшце, адступіць ад стэрэатыпаў, якія склаліся пра беларускае кіно, — кажа Талыбаў. — Гледачы ў Беларусі вельмі засумавалі па любым кіно, якое адрозніваецца ад жанру ваеннай драмы. Усе хочуць бачыць айчынныя камедыі, фільмы пра каханне, пра жыццё, пра сённяшні дзень, пра саміх сябе! "
Кіно як частка айчыннага іміджу
"У Беларусі зусім не распешчаны глядач, у год выходзіць ўсяго 2-3 фільмы, гэта вельмі мала. Так што кожны год усе чакаюць і спадзяюцца. І мы таксама спадзяемся, што ў гэты раз, нарэшце, зможам і здзівіць, і пацешыць гледачоў, і сыграць на пачуццях — у добрым сэнсе ", — растлумачыў рэжысёр.
Сітуацыя з кінаіндустрыяй ў Беларусі не вельмі простая, лічыць ён. З аднаго боку, шмат таленавітых рэжысёраў і акцёраў, але, з іншага боку, вельмі шмат праблем і з пракатам, і з прасоўваннем карцін. Рынак маленькі, фільмы, як правіла, не могуць акупіць сябе ў пракаце. У гэтай сітуацыі незапатрабаванасці даволі часта беларускія рэжысёры працуюць у Расіі і ў іншых краінах, шмат акцёраў здымаецца ў расійскіх серыялах.
Рэжысёр упэўнены, што сёння неабходна мэтанакіравана развіваць незалежнае беларускае кіно, што дапаможа дамагчыся і разнастайнасці фільмаў, і папулярызацыі свайго ўнутранага кінематографа. Гэта вельмі важна не толькі для прасоўвання і развіцця творчай індустрыі, але і для Беларусі ў свеце, паколькі кіно заўсёды было і застаецца здабыткам краіны, гэта частка іміджу, якая дапамагае скласці меркаванне пра яе.
Сяргей Талыбаў у першы раз удзельнічае ў кінафестывалі "Кінашок" і адзначае, што гэта адзін з "жывых" фестываляў, дзе можна ўбачыць нечаканыя і спрэчныя працы, якія цікава і глядзець, і абмяркоўваць.
"Гэта заўсёды прэм'еры, адкрыцці, зносіны і магчымасць новых праектаў і супрацоўніцтва з рэжысёрамі з іншых краін", — сказаў рэжысёр.
Фестываль "Кінашок" праходзіць у Анапе з 2 па 9 верасня. У яго рамках адбудзецца пяць конкурсаў: поўнаметражных, кароткаметражных, дакументальных, тэлевізійных і дзіцячых фільмаў. Усяго на фестывалі будзе паказана каля 70 стужак.