Карэспандэнт Sputnik Павел Вур наведаў рэпетыцыю тэатральнага клуба "Прэм'ера" і высветліў, наколькі цяжка невідушчаму рэжысёру кіраваць пастаноўкай, і што заняткі ў клубе даюць удзельнікам клуба.
Дзяўчаты самі распавядаюць, калі памыляюцца
Ужо больш за тры гады Ларыса Тумінская з'яўляецца валанцёрам-кіраўніком тэатральнага клуба "Прэм'ера". Паколькі жанчына невідушчая, ёй даводзіцца пераадольваць пэўныя цяжкасці падчас рэпетыцый.
Складаней за ўсё для рэжысёра ставіць танцы, таму Ларыса працуе з харэографам, якая вучыць рухам, дакранаючыся да яе, а Тумінская запісвае ўвесь урок на дыктафон. Музыку, па сцвярджэнні жанчыны, яна "чуе" добра, паколькі мае музычную адукацыю.
Калі карэспандэнт прыйшоў у тэатральны клуб, там рэпетавалі нумар з навагодняй пастаноўкі "Давай ажэнімся". Пад кіраўніцтвам Ларысы пенсіянеркі старанна танцавалі з хусткамі ў руках.
"Вядома, я не бачу, як яны танчаць, але дзяўчаты самі распавядаюць, калі памыляюцца. Наогул, падчас рэпетыцый людзі вельмі дапамагаюць, прыходзяць, глядзяць. Загадчыца заўсёды падказвае", - патлумачыла Ларыса.
У год "Прэм'ера" выступае да пяці разоў, прычым, гэта не толькі спектаклі, але і паэтычныя сустрэчы. Сцэнары піша Ларыса, ёй гэта даецца лёгка. Па словах кіраўніка, яшчэ ў школе, калі чытала верш на памяць, яна магла на хаду перарабіць забыты радок так, што настаўнік не заўважаў падмены.
Дзеля таго, каб набрацца тэатральнага вопыту, жанчына пайшла вучаніцай у вядомы Віцебскі тэатр "Кола", дзе займаецца разам з дзецьмі. А атрыманыя веды ужывае ў сябе ў клубе, з папраўкай на тое, што працуе з пажылымі людзьмі.
Актыўныя пенсіянеры
Тэатр з'яўляецца часткай аддзялення дзённага знаходжання для грамадзян пажылога ўзросту Цэнтра сацабслугоўвання Чыгуначнага раёна Віцебска. Паводле слоў загадчыцы аддзялення Наталлі Аўгусціновіч, у першай пастаноўцы "Прэм'еры", якая адбылася тры гады таму, удзельнічала ўсяго некалькі чалавек. Зараз у спектаклях могуць выступаць да 25 артыстаў.
"Я працую ў сферы сацыяльнага абслугоўвання каля 15 гадоў, за гэты час актыўнасць пенсіянераў вырасла. Калі мы адкрывалі аддзяленне ў 2014 годзе, яно было разлічана на 30 чалавек, а цяпер да нас ходзяць каля 100 пажылых людзей", - распавяла карэспандэнту Sputnik Наталля Аўгусціновіч.
Самыя папулярныя напрамкі ў аддзяленні: дыхальная гімнастыка і фінская хада. У творчых гуртках займаецца менш людзей. Але і там хапае ўдзельнікаў, бо гэта адна з магчымасцяў самарэалізацыі пасля выхаду на пенсію.
Па назіраннях Аўгусціновіч, многія ўсё жыццё хочуць ствараць, спяваць, іграць на сцэне, але замест гэтага ходзяць на працу, ездзяць на дачу, выхоўваюць дзяцей. Часу для рэалізацыі мары не застаецца. А з выхадам на пенсію ён з'яўляецца, і тады людзі прыходзяць у "творчыя майстэрні" цэнтра сацыяльнага абслугоўвання. У некаторых праяўляецца талент толькі падчас працы з мастацкім кіраўніком: Ларыса прымае ў тэатральны клуб усіх жадаючых.
"Я былы вайсковец, 25 гадоў адслужыў арміі. Пасля звальнення ўладкаваўся ў гэты цэнтр, дзе прапрацаваў 10 гадоў да пенсіі. Зараз я пенсіянер, дома сядзець сумна, вось прыйшоў у клуб, я ўсё жыццё хацеў удзельнічаць у самадзейнасці, але ніяк не атрымлівалася" , - распавёў удзельнік "Прэм'еры" Аляксандр Курантаў.
Многія апускаюць рукі
Ларыса працуе ў тэатральным клубе практычна з самага адкрыцця. Па словах жанчыны, пасля страты зроку ёй трэба было сябе неяк рэалізоўваць. Добра, што Тумінскую ведала загадчыца аддзялення, якая і папрасіла напісаць сцэнар для навагодняй імпрэзы.
Паколькі перад святамі ў работнікаў не было часу на рэпетыцыі, Ларыса прапанавала свае паслугі. З тых часоў яна кіруе "Прэм'ерай".
"Дзеля клуба я пачала хадзіць з кіем. У мяне ўжо 30 гадоў цукровы дыябет першага тыпу, а 13 гадоў таму я з-за яго страціла зрок. Хаджу з кіем толькі апошнія тры гады, да гэтага саромелася, прасіла родных, каб вывелі на вуліцу ці сядзела дома, паколькі лічыла, што выглядаю недарэчна, ды і люкаў баялася, і людзей, і сабак - усяго баялася", - падзялілася рэжысёр.
Нягледзячы на тое, што Тумінская штогод наведвае рэабілітацыйны цэнтр для невідушчых і выдатна арыентуецца ў закрытых памяшканнях, яна да гэтага часу пабойваецца прагулак па горадзе, хоць і шчаслівая, што можа па ім перасоўвацца самастойна. Шмат у чым, на думку Ларысы, страх заснаваны на тым, што яна не нарадзілася сляпой, а страціла зрок. Напрыклад, некаторыя з тых, хто нарадзіўся невідушчымі, кажуць, што і не жадаюць бачыць, паколькі ім бы прыйшлося вучыцца жыць нанова.
Ларыса скончыла медкаледж і працавала старэйшай медсястрой, але заўсёды любіла творчасць, праўда, часта на яе не заставалася часу, які адбіралі праца і сям'я.
"У чалавека павінна быць мэта, ён павінен развівацца. Калі я аслепла, пачала вучыць англійскую, паколькі разумела, што з-за дыябету ў мяне "сыходзіць" памяць. Яе трэба было трэніраваць. Потым занялася сеткавым маркетынгам, але там хітрыла. Сабрала сваю групу сябровак, а далей "піраміду" не развівала, проста карысталася бясплатнай касметыкай. Потым рабіла духі. Завяла сабаку, якога сама ж і выдрэсіравала. Я ўвесь час чымсьці займаюся ", - распавяла Тумінская.
Ларыса ўсё жыццё пляце карціны з бісеру, і страта зроку, не спыніла яе - жанчына робіць гэта часткова навобмацак, а часткова з дапамогай прыкладання на тэлефоне "Штурман". Яна тэлефануе зарэгістраваным у праграме валанцёрам і тыя, гледзячы праз камеру яе смартфона, падказваюць якога колеру пацеркі ў руках і куды іх варта размясціць. Гэты дадатак дапамагае, калі трэба зарыентавацца ў незнаёмым месцы або паглядзець узровень глюкозы пасля замеру.
Жанчына любіць салодкае і часам яго сабе дазваляе, проста потым трэба будзе "крыху больш кальнуў і ўсё".
Па словах Ларысы, многія, страціўшы зрок, апускаюць рукі і могуць апусціцца вельмі хутка. Жанчына лічыць, каб гэтага не адбылося, у чалавека павінны быць "стымул, характар, мэта і сілы для барацьбы". А ў Тумінскай усяго гэтага ў лішку.