"И спеть смогу, и сплясать смогу, а полюблю кого – так навсегда" - гэтым радком з песні Талкуновай актрыса і тэлевядучая Вера Палякова адказвае на пытанне пра тое, як тэатр дапамагае ёй трымацца на пратакольных мерапрыемствах.
Карэспандэнт Sputnik Алена Васільева распытала Веру Палякову пра мару адкрыць уласны тэатр, вяртанне на тэлебачанне, пра тое, ці лёгка стрымліваць тэатральныя эмоцыі на пратакольных мерапрыемствах, і нават пра тое, як яе муж - міністр замежных спраў Беларусі Уладзімір Макей - рыхтуе салату аліўе.
Я не ўпала з неба, стаўшы жонкай паважанага чалавека
З вяртаннем Паляковай на тэлебачанне, з якога яна пайшла амаль восем гадоў таму, пранеслася хваля загалоўкаў: "Жонка Макея стала вядучай на АНТ".
"Калі глядач прыходзіць у гэтую залу, ён ідзе паглядзець не на жонку Макея, а на актрысу Палякову. Мне здаецца, за столькі гадоў я заслужыла быць самастойнай адзінкай. Хоць ніколькі не прымяншаю вартасці свайго мужа і вар'яцкі ім ганаруся, вучуся ў яго кожную хвіліну свайго жыцця", - Вера сустракаецца з карэспандэнтамі Sputnik ў Тэатры-студыі кінаакцёра.
Жартам прапануе сфатаграфавацца побач са сваім партрэтам, які сярод іншых вісіць на сцяне тэатра. У калідорах цёмна, але Вера хутка знаходзіцца і раіць скарыстацца ліхтарыкам тэлефона.
З такой жа лёгкасцю, з якой згаджаецца на ліхтарык замест сафітаў, Вера адкрыта распавядае пра ўсё - пра крыўды на злых каментатараў, якія імкнецца не збіраць, пра тое, як італьянцы ў Неапалі крычалі ёй з залы "Бэла!". Нават пра тое, чаму валасы ў яе заўсёды так добра ляжаць - проста ні разу не фарбаваныя.
"І калі я спяваю, і калі я іграю, я заўсёды адчуваю сапраўдную эмоцыю. Калі я кахаю - я кахаю, калі пакутую - пакутую. У залежнасці ад таго, што я раблю на сцэне, змяняецца мой пульс, змяняецца маё самаадчуванне. Ёсць спектакль "Сродак Макропуласа", пасля якога ў мяне заўсёды баліць галава. Ён эмацыйна вельмі складаны, і я ўжо так апускаюся ў гэтую гісторыю паміж жыццём і смерцю, што пасля спектакля накатвае жудасны галаўны боль, і я проста кладуся спаць. Я ведаю, што раніцай прачнуся і, як фенікс, уваскрэсну", - распавядае Вера, правёўшы нас у грымерку тэатра.
Уласна, гэта не грымёрка нават, а невялікі грымёрны столік, які з ёй дзеляць яшчэ некалькі актрыс. Зараз з павагі да Паляковай пры неабходнасці столік пераходзіць цалкам у яе распараджэнне. Гэтак жа і Вера калісьці саступала сваё месца актрысе з вялікім стажам.
"І не страшна вам іграць у спектаклі, які выклікае такія складаныя пачуцці?" - пытаемся.
"Але гэта ж цікава! Значыць, і глядач адчувае катарсіс, ачышчэнне", - тлумачыць Вера, пакуль фатограф працягвае здымаць яе, зараз ужо за столікам.
"Хочаце, я здыму паліто? У мяне прыгожая белая блузка!" - прапануе Палякова.
Прыгожыя блузкі і пратакольныя сукенкі
Жоўтае паліто, яркія чаравікі, белая блузка - усё гэта зноў з'явілася ў гардэробе Веры пасля таго, як сама яна вярнулася на тэлебачанне. Гэта ўжо другая хваля пераменаў у яе гардэробе. Першая прыйшла са статусам жонкі высокапастаўленага дзяржслужачага Уладзіміра Макея.
"Тады ўсё змянілася. У мяне ў гардэробе з'явілася шмат шэранькага, сіненькага і чорненькага - пратакольнага. Імкнуся шыць на заказ, я жонка міністра замежных спраў, мой муж заўсёды выглядае з іголачкі, мне хочацца адпавядаць яму, хочацца, каб ён мной захапляўся і каб людзі, якія нас бачаць, разумелі, што я ўсё ведаю пра пратакол і этыкет - нават калі не ведаю нічога! і мая творчасць дапамагае мне ў зносінах", - смяецца Вера.
Яе любімы дызайнер - па сумяшчальніцтве сяброўка Наталля Лазарчык. Ёй удалося цалкам змяніць імідж Паляковай, уключаючы даўжыню валасоў. На старых здымках Палякову можна ўбачыць з кароткай стрыжкай, але сяброўка сказала: "Вера, ты артыстка, у цябе павінны быць доўгія валасы".
"І цяпер, праз шмат гадоў, я вярнулася на тэлебачанне, і мне кажуць: якое шэранькае? Якое чорненькае? Патрэбны яркія запамінальныя колеры!" - распавядае Вера.
Лавіруючы паміж двума прэс-службамі - МЗС і тэлеканала, у Веры атрымоўваецца не страціць свой стыль. Кажа, ёй проста падабаецца ўсё, што яна апранае.
На жаль, гэта не адзінае, што кажуць Веры пасля вяртання на экран. Стаўшы вядучай ранішняй праграмы, яна са здзіўленнем выявіла, што публіка любіць "перамыць косткі".
"Калі б проста напісалі: актрыса Вера Палякова стала вядучай на АНТ, гэта б не выклікала такой буры негатыву, як навіна пра тое, што вядучай стала жонка міністра. Былі нават такія водгукі: "А чаму яна швачкай не працуе? Навошта ўсе лезуць у тэлевізар?" Але для чаго мне быць дрэнны швачкай, калі я добрая артыстка? Я логікі не разумею. Я вельмі дрэнна шыю. Так дрэнна, што горш няма куды. Максімум - я магу прышыць гузік на кашулі маіх дзяцей або мужа" , - смяецца актрыса.
Смяецца таму, што не збірае ў сабе негатыўныя эмоцыі, стараецца хутка перагарнуць старонку з непрыемным жыццёвым эпізодам. Але прызнае: хваля такіх негатыўных каментароў усё-такі яе зачапіла.
"Я не ўпала з неба, стаўшы жонкай такога паважанага чалавека. Я і да гэтага была энную колькасць гадоў артысткай. У мяне тры вышэйшыя адукацыі. Дзве з іх - у гэтай сферы. Ужо гэта дае магчымасць быць самастойным чалавекам", - тлумачыць свае эмоцыі Вера.
"Я прыйшла, каб дарыць радасць"
Працай у Тэатры кінаакцёра Верына дзень не абмяжоўваецца. У яе ёсць і ўласны тэатральны праект "ТриТформаТ". Яму спаўняецца ўжо сем гадоў, а расшыфроўваецца назоў як "Таварыства тэатральных працаголікаў". Усё пачалося з таго, што ў Веры і яе калегаў была добрая ідэя для спектакля. Паляковай удалося знайсці фінансаванне. І вось спектаклі "ТриТформаТа" ўжо праехалі шлях ад Парыжа да Неапаля.
"Нідзе так не прымалі камедыю "Трынаццаты гузік Напалеона", як у Парыжы. Людзі, якія займаюцца пракатам рускіх ці беларускіх спектакляў, сказалі: нам увесь час вязуць Чэхава, Дастаеўскага, складаную драматургію. А французы бестурботныя, у іх добрае пачуццё гумару. Ім хочацца пра каханне, яны, як і нашы гледачы, хочуць прыйсці ў тэатр расслабіцца", - распавядае Палякова.
У Неапалі ігралі спектакль "На тым жа месцы ў наступным годзе". Да сустрэчы з італьянскім гледачом Палякову рыхтавалі асабліва і папярэдзілі: людзі прыйдуць з дзецьмі, а тыя будуць бегаць па зале і, можа, нават храбусцець чыпсамі. Гэта нармальна.
"Я казала: галоўнае, каб да другога акту супакоіліся, там пачынаецца ўжо больш сур'ёзная гісторыя, чым у жартаўлівым першым. І вось я цалуюся з галоўным героем - там доўгі пацалунак, а з залы толькі і чуваць: "О, белла!" Яны настолькі эмацыйна ўсё ўспрымаюць", - успамінае акторка.
А потым здарыліся гастролі ў Фінляндыі, і Веры даводзілася галасіць на плячы ў рэжысёра Таццяны Траяновіч у перапынках паміж актамі.
"У зале не тое што смяшка не было - стаяла мёртвая цішыня. Гэта правал, думала я, напэўна, ім не блізкія адносіны паміж мужчынамі і жанчынамі ў такім ключы, у якім мы гэта паказваем. Але ў фінале зала ускочыла і крычала "Брава!". Проста такі менталітэт у людзей. Суровыя фінскія хлопцы і дзяўчаты", - смяецца Вера.
Але каб даказаць, што ў той вечар трупе было не да смеху, распавядае, як рэжысёр нават не змагла выйсці за букетам на сцэну - такі стрэс перажыла за кулісамі.
"А які ў нас сёння спектакль?" - пытаецца Палякова у машыністаў сцэны, якія як раз ўносяць дэкарацыі, калі мы фатаграфуем Веру ў пустой зале тэатра.
"Безназоўная зорка", - адказваюць.
"Дакладна! Я гляджу - знаёмыя дэкарацыі!" - у гэтым спектаклі гуляе і сама Вера, але сёння выступае іншы склад.
"Ходзіце на спектаклі да сваіх калегаў?" - пытаемся.
Палякова смяецца і адказвае катэгарычна: не хаджу, хапае прагонаў і не хапае часу.
"Я практычна не наведваю ніякіх спектакляў і ў іншых тэатрах. Свабодны вечар хачу правесці дома з сям'ёй. У мяне ж яшчэ і куча хатніх спраў. Сціраю, прыбіраю, гатую - я ж усё сама раблю. І часам хачу проста тупа паляжаць на канапе, як усе нармальныя людзі", - смяецца актрыса.
Наогул Вера марыць пра ўласны тэатр, але не ў традыцыйным яго разуменні. Ёй бы хацелася, каб гэта была культурная прастора, дзе тэатр можа трансфармавацца ў кіназалу, дзе ёсць магчымасць паглядзець і спектакль, і кіно, і эксперымент.
"Я ўяўляю, як грае струнны аркестр, і тут жа выступаюць тэатральныя акцёры - іграюць, спяваюць. І абавязкова павінна быць дзіцячая студыя", - марыць Вера.
"Муха-Цакатуха" ад Паляковай
Ужо чатыры гады Вера працуе з тэатральным калектывам "Пунсовыя ветразі", які таксама стварыла сама. Гэта школьны тэатр, які пачаўся, калі класу, у якім вучыцца малодшы сын Веры Арцём, загадалі паставіць спектакль "Муха-Цакатуха".
Дзякуючы Паляковай камар быў грузінам, а павук - ніндзя, бабуля-пчала адсылала да "Буранаўскіх бабуль". Следам за мухай быў "Тэлефон" Чукоўскага, а цяпер рыхтуюць спектакль да выпускнога чацвёртакласнікаў.
"Многія бацькі мне дзякуюць. Бывала, дзіця не магло слова сказаць, а цяпер выходзіць на сцэну, дэкламуе, спявае, танцуе. Дзеці раскрываюцца, калі займаюцца тэатральным мастацтвам. Але важна, хто выкладае", - кажа Вера і перасцерагае ад выкладчыкаў у розных тэатральных гуртках і кінашколах, якія і самі не адбыліся ў прафесіі, і дзіцячы талент могуць зламаць, а не раскрыць.
"Не патрэбна гэта - "вось зараз ты павярнуў руку так, галаву - так і гучна сказаў"! А трэба проста ўбачыць харызму дзіцяці і правільна выбраць яму ролю, і хай ён у ёй спрабуе быць самім сабой", - распавядае Палякова.
Сын Веры часта іграе галоўныя ролі і наогул зорка школы. Не баіцца высокіх чыноўнікаў, якія прыходзяць з праверкамі.
"Для яго ўсе роўныя ў гэтай краіне. Дэмакратыя ва ўсіх яе праявах. У нас у сям'і - поўная дэмакратыя. Разброд і хістанне. Нават сабака лічыць, што мае права весці сябе так, як яму добра. Мы нават папугая страцілі з-за гэтага - ён не жыў у клетцы, прылятаў туды, толькі каб паесці. Свабодна адчуваў сябе, гэта яго і загубіла - паляцеў у мароз", - распавядае Палякова.
А якую цяляціну гатуе муж!
Вера Палякова - другая скрыпка. Не ў тэатры, а дома. І для Веры, і для яе мужа гэта ўжо другі шлюб. Вера прызнае, што ў яе былі адносіны, у якіх саліраваць даводзілася самой, і ад гэтага яна стамляецца. Хопіць таго, што даводзіцца быць галоўнай у сваім тэатральным праекце. Пачыналася як творчасць чыстай вады, а потым прыйшлося ўзяць на сябе і арганізацыю гастроляў, і бухгалтэрыю - нават кошт на квіткі Вера фармуе самастойна. Так выйшла. Але дома ўсё па-іншаму.
"Нездарма гаворыцца "замужам"- я хачу быць за мужам, як за каменнай сцяной. Але гэта не значыць, што я сяджу ў яго на шыі. Я сама сябе забяспечваю. Згуляла два спектаклі, зарабіла грошы, пайшла і выдаткавала іх на прадукты для сям'і, на смачнасці для сабакі. Я папрацавала, і мне ёсць за што схадзіць у краму", - тлумачыць Вера.
Але часам гэта жаданне быць слабой жанчынай выходзіць бокам, смяецца Вера.
"Прыглядае за мной нават Цёма. Неяк муж ад'язджаў у камандзіроўку і жартам сказаў: "Цёма, ты за старэйшага". І ён увесь гэты час мяне "кантраляваў". Калі муж вярнуўся, я сказала: "Валодзя, у наступны раз, калі ласка, такога не кажы!"- дзеліцца Палякова.
Паводле яе слоў, 99,9% таго, што адбываецца дома, на ёй. Нават на інтэрв'ю Sputnik яна едзе не з рэпетыцыі, а з крамы - трэба было купіць прадукты. Яна ўмее і любіць гатаваць, але часам з задавальненнем саступае месца каля пліты мужу.
"Ён скрупулёзны ў гатаванні. У мяне на ўсіх фаерках нешта смажыцца, парыцца, а ён па школе гатуе - акуратна нарэзаў, у сподачак склаў. Любімая страва - цяляціна, запечаная з гарчыцай, рыбу ў духоўцы смачна гатуе, салату аліўе. Не бывае іншага такога аліўе, як тое, што гатуе мой муж", - распавядае Палякова.
"Што замест каўбасы ў вашым аліўе?"
"Каўбаса! Проста дробна-дробна нарэзаная. Як скрупулёзна ён ставіцца да кожнай коскі ў тэкстах, да кожнага няправільна напісанага слова, гэтак жа педантычны і ў гатаванні. У гэтым бачная сутнасць майго мужа", - смяецца Вера, тлумачачы стаўленне міністра да працы на пальцах, дакладней - на аліўе.
Працэс прыгатавання - гэта спосаб зняць стрэс.
"Кожны здымае стрэс па-свойму", - рэзюмуе акторка.
Як Вера Палякова разбіралася з інфляцыяй падчас навучання ў Акадэміі кіравання пры прэзідэнце, чаму адмовілася ад ролі прастытуткі і як адносіцца да моды на здаровы лад жыцця, чытайце на рускай версіі Sputnik.