Для прыкладу дыпламат успомніў пра пачатак сваёй журналісцкай кар'еры ў 1990 годзе, у якой ні адзін матэрыял не мог быць апублікаваны без штампа ваеннага цэнзара, і ўвесь тэкст даводзілася ўзгадняць.
"Потым я выдатна памятаю, калі ў кампенсацыю той падцэнзурнай эпохе дапускалі хамства, глупства, бестактоўнасць, спробы залезці ў кішэню, у ложак, абы паказаць свабоду. Гэта была фаза станаўлення новай журналістыкі. Але цяпер у Расіі немагчыма камандаваць трыма дзясяткамі тысяч СМІ. Няма ні цэнзуры, ні дзяржаўнага органа, які можа патэлефанаваць. Ніхто не можа патэлефанаваць і сказаць: "больш так не рабі", - распавёў Мезенцаў.
Расійскі закон аб СМІ ад 1990 года практычна не змяніўся, ён вызначае абсалютную свабоду, і меркаванне канкрэтнага чалавека не можа фарміраваць ацэнку гранічна паважлівага стаўлення расійскага грамадства да беларускіх сяброў і партнёраў.
Не трэба з аднаго-двух рэпартажаў рабіць высновы, якія пад сабой нічога не нясуць, адзначыў дыпламат. У грамадствах - расійскім і беларускім - напружання няма, перакананы Мезенцаў.
Калі шмат разоў праяўляюцца з боку РФ знакі гатоўнасці да дыялога, абмеркавання складаных пытанняў, то да гэтага трэба ставіцца з павагай і разуменнем, і шанаваць гэта, а не спрабаваць штосьці выказаць. Калі са ста тысяч расійскіх журналістаў хто-небудзь што-небудзь сказаў, гэта ж не значыць, што гэта палітыка дзяржавы.