Палеская вёска Пагост адзначае ў гэтым годзе 500-гадоў з дня першага згадвання пра яе ў гістарычных дакументах. Гэта сяло ў Мазырскім павеце Вялікага княства Літоўскага ў 1520 годзе яго ўладальнік князь Канстанцін Астрожскі падарыў Тураўскаму Успенскага сабору. У мясцовай Крыжаўзвіжанскай царкве захоўваецца старажытная і самая ўшанаваная некалі на Тураўшчыне рэліквія - каменны крыж, пакланіцца якому прыплывалі жыхары ўсёй акругі.
У Пагосце цяпер няма ніводнай каровы, а жыхароў зусім мала. Паводле перапісу, у 1959 годзе насельніцтва тут складала 1222 чалавекі, у 2004 годзе - 367 жыхароў, а ў канцы 2019 года - 194 жыхара, з якіх 66 пенсіянераў і 11 дзяцей.
Нягледзячы на тое, што колькасць жыхароў катастрафічна памяншаецца, слава гэтага сяла грыміць па ўсім свеце: спачатку CNN абвясціла Пагост трэцім у свеце месцам, дзе цікава святкуюць Каляды і Новы Год, а ў канцы 2019 года вясновы абрад "Карагод", які тут захаваўся ў жывой традыцыі, быў уключаны ў Спіс нематэрыяльнай культурнай спадчыны ЮНЕСКА. У гэтым вялікая заслуга фальклорна-этнаграфічнага калектыву "Міжрэчча", створанага 40 гадоў назад Кацярынай Панчэняй.
Цуды ў Пагосце працягваюцца не толькі таму, што на гэтую зямлю вярнуліся быкі, падобныя да тура, а і таму, што на родную зямлю праз шмат гадоў адсутнасці вяртаюцца тыя, хто тут нарадзіўся. І хоць зімой многія дамы стаяць пустыя, летам на Малую Радзіму вяртаюцца дзеці, унукі і праўнукі спачылых гаспадароў, засяваюць гэтую родную зямлю, атрымліваюць асалоду ад прыгажосці прыроды, спеваў птушак, высаджваюць кветкі, каб роднае сяло квітнела і звінела дзіцячымі галасамі.