Уладзімір Еранкевіч якраз працаваў поварам у гэтым саставе. Ён падзяліўся са Sputnik успамінамі аб падарожжы ў самым незвычайным цягніку БССР.
СССР не мог даць маху перад Захадам. Таму для ўдзельнікаў спаборніцтваў і гасцей у гарадах-гаспадарах Алімпіяды-80 (Маскве, Кіеве, Таліне, Минску і Ленінградзе) ўдарнымі тэмпамі будавалася камфортнае гарадское асяроддзе.
Ну а для стварэння ладу ідэальнага савецкага грамадства з гэтых гарадоў загадзя вывезлі ўсіх нядобранадзейных: асоб без пэўнага месца жыхарства, якія злоўжываюць алкаголем, наркотыкамі, фарцоўшчыкаў, дробных крымінальнікаў і прастытутак. Да прыкладу, маскоўскіх путан, за выключэннем тых, хто супрацоўнічаў з КДБ, рассялілі па асобных сёлах і санаторыя. З мінскімі паступілі інакш.
Эшалон з 16 вагонаў
Мінск разам з Ленінградам і Кіевам выбралі для правядзення адборачных і чвэрцьфінальных матчаў алімпійскага футбольнага турніру. Напярэдадні гульняў, па словах ветэрана крымінальнага вышуку Аляксандра Аляксандрава, масавых аблаваў на нядобранадзейных грамадзян не праводзілася. Працавалі кропкава. Прыбіралі з вачэй далоў, як у той час казалі за "101 кіламетр", не проста тых, хто стаяў на ўліку ў міліцыі, а быў здольны нешта ўчыніць. Такіх, мяркуючы па ўспамінах повара Валерыя Еранкевича, які працаваў у той час на чыгунцы, набралася некалькі вагонаў.
"У агульнай складанасці на шляхах з боку "Дружнай" стаяла, калі мне памяць не змяняе, 16 плацкартных вагонаў, кожны трэці з іх - рэстаран. Да састава падвозілі на міліцэйскіх машынах так званых нядобранадзейных грамадзян. У тых двух вагонах, на якія я гатаващ, усе месцы апынуліся занятыя дзяўчынамі. Вольныя былі толькі бакоўкі, дзе яны складвалі свае рэчы", - палічыў ён.
Цягнік паехаў у бок Барысава. Як удакладніў повар, у Смалявічах да састава дадалі яшчэ два вагоны, а ў Жодзіна ён павярнуў на нейкую бакавую ветку і спыніўся недзе ў раёне Крупак.
Турма на колах
Пасажырам забаронена было выходзіць з цягніка. За імі ўважліва сачылі праваахоўнікі. У вагонах з путанамі дзяжурылі супрацоўніцы міліцыі. Таксама ахова стаяла па перыметры ўсяго састава.
"Гатаваў на два вагона жанчын "лёгкіх паводзінаў". Некаторыя з іх часта бадзяліся ў мінскіх рэстаранах, дзе я працаваў да гэтага. Ведаў, чым яны займаюцца... Іх вельмі засмуціла такая ізаляцыя, многія думалі добра зарабіць падчас Алімпіяды і нават спрабавалі бегчы ноччу, вылазілі з вокнаў. Не скажу, што міліцыянеры прама заўзята іх лавілі. Не, яны проста дакладвалі кіраўніцтву аб тым, што здарылася і тлумачылі пакінутым, што потым бяглянок знойдуць па месцы iх жыхарства i адправяць ўжо не ў вагон, а ў турму", - распавёў Еранкевіч.
Рэстаран знаходзіўся паміж двума вагонамі. Кармілі начных матылькоў па чарзе. Спачатку міліцыянеры заводзілі ў зону прыёму ежы пасажыраў з аднаго плацкарта, іх кармілі і забіралі. Затым - з іншага.
Здабыча спіртнога
Звычайна жрыцы кахання толькі снедалі і абедалі. Стравы гатавалі стандартныя. Раніцай гатавалі яечню, аўсяную, пярловую або грачаная кашу, маглі даць тварог, сыр, масла. Днём падавалі курыны булён з хатняй локшынай або свежую капусту, салату, грэчку, макароны, бульбяное пюрэ, катлеты, шніцаль. Некаторыя дзяўчыны заказвалі біфштэкс.
"Яны ўсе альбо адразу плацілі за ежу, альбо павінны былі аплаціць потым нейкім чынам. Не ведаю, ці то дзяўчыны нізкай сацыяльнай адказнасці эканомілі, ці то была іншая прычына, але ўвечары ніхто не прыходзіў да нас вячэраць.
Яны куплялі ў правадніцы бутэрброды, печыва "Васілёк", вафлі, цукеркі, шакалад, піражкі і розныя кандытарскія вырабы. У разносках ім прыносілі ленінградскую і рыжскую каву ў пакеціках, коштам 15 капеек, і два кубіка цукру ў папяровых абгортках. Кавы шмат не давалі, не больш як два пакуначки на чалавека, - яна дэфіцытам лічылася", - апісаў рацыён харчавання повар.
Алкаголь у гэтым цягніку, зразумелая справа, быў пад забаронай. Ды і наогул спіртное прадавалі ў той час толькі ў пэўных цягніках, напрыклад, якія курсуюць па маршруце "Мінск-Адлер".
Аднак праваднікі прыгандлёўваюць гарэлкай практычна ўсюды. І гэты састащ не стаў выключэннем. Ужо вельмі прыбытковым гэты бізнэс апынуўся. Калі ў звычайнай краме цана бутэлькі гарэлкі складала 4,12 і 5,20 рублёў, то начныя матылі гатовыя былі заплаціць за яе па 15 і 20 рублёў. Алкаголь для іх быў адной з нешматлікіх забавак. Таксама дзяўчаты бавілі час за гульнёй у карты і чытаннем кніг.
Толькі калі ў Мінску скончыліся футбольныя баталіі, дзяўчат прывезлі назад. Дакладней іх высаджвалі на станцыях "Гарадзішча", "Сцяпянка", "Трактарны".
Нагадаем, што на стадыёне "Дынама" з 21-га па 27 ліпеня 1980-га года адбыліся шэсць алімпійскіх матчаў паміж зборнымі Югаславіі, Фінляндыі, Сірыі, Іспаніі, Коста-Рыкі, Алжыра і Ірака.