Аляксей Стэфанаў, Sputnik. Ураджэнцы вёскі Азарычы Пінскага раёна Брэсцкай вобласці Леанід і Таццяна Капыціч разам з'ехалі паступаць у навучальныя ўстановы горада Вялікія Лукі (Пскоўская вобласць, РФ). Леанід па размеркаванні з'ехаў у Крым, Таццяна перавялася на завочнае аддзяленне і з'ехала ўслед за мужам. Іх сыны - Андрэй і Дзмітрый - раслі і працягваюць жыць на Крымскім паўвостраве, але яны адчуваюць сябе беларусамі.
Самая юная выхаванка - дачка
У крымскім сяле Добрае Сімферопальскага раёна маладая сям'я Капыціч на пачатку 80-х гадоў мінулага стагоддзя атрымала пакой у інтэрнаце. Неяк сусед-выкладчык на факультэце фізкультуры і спорту Таўрычнага нацыянальнага ўніверсітэта (цяпер КФУ - Крымскі Федэральны Універсітэт) Дзмітрый Сышко прапанаваў адвесці Андрэя на заняткі лёгкай атлетыкай да трэнера Ціта Карнеева. Так нечакана для сябе сям'я Карыціч вызначыла спартовую будучыню абодвух сыноў.
Сёння браты - трэнеры спартыўнай школы №1 горада Сімферопаля.
"Я быў гатовы займацца любым відам спорту, праблема была ў тым, што мы жылі ў такім месцы, адкуль нязручна было далёка ездзіць, таму ўсур'ёз я захапіўся лёгкай атлетыкай толькі ў дзесятым класе. Зорак з неба не хапаў, але быў прызёрам Крыма, Украіны , а пасля заканчэння школы вырашыў паступаць на фізкультуру і спорт у ТНУ. Так і стаў трэнерам", - распавядае Андрэй.
Сёння ў яго ёсць некалькі вучняў, якія падаюць вялікія надзеі. І сярод іх самая юная спартсменка - Каця Капыціч. Дачцэ Андрэя ўсяго сем гадоў, і пакуль з-за ўзросту яна не можа выступаць, хоць, як кажа тата-трэнер, ужо паказвае добрыя вынікі.
"Як толькі ёй будзе дзевяць гадоў, пачнем перамагаць", - упэўнена кажа Андрэй.
Заслугі братоў Капыціч
Да ўслаўленага трэнера Ціта Карнеева малодшы брат Андрэя Дзмітрый (розніца ў іх - у сем гадоў) ужо не трапіў, але спортам стаў займацца больш прафесійна. Сёння ён, акрамя таго, што разам з братам трэніруе будучых чэмпіёнаў у спартыўнай школе №1 горада Сімферопаля, таксама з'яўляецца старшым трэнерам зборнай каманды Крыма па лёгкай атлетыцы і старэйшым трэнерам па рэзерве ў Федэрацыі лёгкай атлетыкі Крыма.
"Літаральна нядаўна я вярнуўся з каманднага чэмпіянату па мнагабор'і. Адна выхаванка з маёй групы заняла першае месца ва ўзроставай катэгорыі да 23 гадоў, іншая спартсменка ў дарослай катэгорыі ўзяла чацвёртае месца, і яшчэ адна ў юніёрскай - пятае месца", - з гонарам распавядае Дзмітрый Капыціч.
Кажа, што сам дайшоў да кандыдата ў майстры спорту, але гэты тытул даецца толькі на пэўны час, і яго трэба пацвярджаць, "але сумяшчаць на пятым курсе вучобу з трэніроўкамі і трэнерскай працай было вельмі складана". У выніку Дзмітрый засяродзіўся толькі на працы і зараз перадае свой вопыт і веды вучням.
"Вы толькі не падумайце, што гэтыя выхаванцы, якія бяруць прызы і заваёўваюць тытулы, выключна мае. Мы разам з братам іх трэніруем ў адной спартыўнай школе. Нашы дасягненні перасякаюцца. Гэта як мая заслуга, так і яго", - адзначае Дзмітрый.
Аб каранях не забывалі ніколі
Браты Капыціч сёння добра вядомыя крымчанам, якія цікавяцца лёгкай атлетыкай, хоць быў у жыцці Андрэя перыяд, калі ён ледзь не закінуў спорт. На пяць гадоў старэйшы з братоў цалкам пакінуў трэнерскую працу і заняўся бізнесам.
"Я адкрыў сваю мэблевую вытворчасць - пачаў працаваць па індывідуальных заказах. Гэта нават хутчэй не класічны бізнес, а рамесная майстэрня. З нашай сям'і гэтым займаўся толькі я, наняў спецыялістаў. Гэты бізнес у мяне так і застаўся, і гэта тое, што прыносіць грошы. А спорт і беларускае грамадства - гэта дзеля задавальнення", - прызнаецца Андрэй Капыціч.
Аб каранях ён не забываў ніколі, менавіта таму ўзначаліў беларускае грамадства Сімферопальскага раёна, а яго жонка Алена - беларускае грамадства Сімферопаля, "хаця ўсё так сплялося, што фактычна гэта адзіная нацыянальна-культурная арганізацыя".
"І цяпер мы разам з жонкай актыўна займаемся прасоўваннем беларускай культуры ў Сімферопалі і Сімферопальскім раёне, - тлумачыць Андрэй Капыціч. - Увесь год у нас распісаны - святы, памятныя даты, вось у лістападзе - спартыўныя спаборніцтвы сярод нацыянальна-культурных таварыстваў пройдуць, гэта мы і арганізуем, падключылі Федэрацыю лёгкай атлетыкі".
У братоў Капыціч у Беларусі вельмі шмат радні, як яны кажуць, "там, у розных гарадах, жывуць бабуля, цёткі, стрыечныя браты, хросныя. Стараемся з усімі падтрымліваць адносіны".
Незадоўга да каранціна Андрэй з Аленай, якая да гэтага ў Беларусі ніколі не была, абвандравалі на машыне ўсю краіну, пабывалі і ў Белавежскай пушчы. Але не толькі дзеля таго, каб адпачыць, палюбавацца прыгажосцямі краіны і пабачыцца з блізкімі.
"Мы збіралі па ўсёй краіне прадметы беларускага сялянскага побыту - старадаўнія калаўроты, крэсіва і іншае.
Дзесьці нам аддавалі рэчы бясплатна, дзесьці прадавалі не вельмі дорага. Усё гэта для нашай крымскай беларускай суполкі, каб паказваць ужо нашым дзецям, як жылі іх продкі, чым займаліся. Праўда, усё гэта вывезці да пандэміі не паспелі, зараз чакаем, калі каранцін скончыцца", - кажа Андрэй.
А Дзмітрый прызнаецца, што дзякуючы цеснай сувязі з радзімай продкаў пабываў на самым важным для кожнага лёгкаатлета спартыўным мерапрыемстве.
"У мінулым годзе ўпершыню ў гісторыі ў Мінску праводзіўся легендарны лёгкаатлетычны матч Еўропа - ЗША, па аналогіі з СССР - ЗША. Грандыёзнае мерапрыемства. Таксама і сваякоў ўбачыў, а Мінск проста не пазнаў - горад стаў сапраўднай еўрапейскай сталіцай. Але з'язджаць у Беларусь не планую - у мяне ў Крыме спартсмены, якія паказваюць добрыя вынікі, ёсць дасягненні, ды і клімат такі, што можна трэніравацца круглы год - не трэба ездзіць на зборы ў цёплыя краіны", - прызнаецца Дзмітрый.
Згодны з ім і старэйшы брат. "З'яжджаць сэнсу няма. Мы ў Крыме ўжо ўкараніліся. Ды і як тут грамадства без нас будзе? На нас жа трымаецца вельмі многае. Будзем і далей любіць Беларусь з Крыма і прывіваць гэтую любоў нашым дзецям, як гэта калісьці зрабілі нашы бацькі" , - дадае Андрэй Капыціч.