Мыс Шміта знаходзіцца на беразе Чукоцкага мора і складаецца з двух уцёсаў: Вебера і Кажэўнікава. Тут усяго два селішчы: закінуты пасёлак гарадскога тыпу Мыс Шміта і нацыянальнае сяло Рыркайпій, у якім жыве ўсяго 400 жыхароў. Затое паблізу размешчана адна з найбуйнейшых на Чукотцы лежняў маржоў. Сюды прыязджаюць назіраць за белымі мядзведзямі, якія перыядычна выходзяць на бераг.
Ужо да канца стагоддзя на планеце можа не застацца ні аднаго белага мядзведзя. Паводле даследаванняў канадскіх і амерыканскіх навукоўцаў, праз 20 гадоў гэтых жывёл чакае голад і рэпрадуктыўная недастатковасць. Усяму віной раставанне арктычных льдоў, выкліканае глабальным пацяпленнем.
Белы мядзведзь - самы буйны прадстаўнік не толькі свайго сямейства, але і ўсяго атрада драпежных, гэты від занесены ў Чырвоную кнігу Расіі і Міжнароднага саюза аховы прыроды. Акрамя таго, ён з'яўляецца вяршыняй харчовага ланцуга ў сваім арэале і важным індыкатарам стану ўсёй арктычнай экасістэмы.
Навукоўцы выключаюць магчымасць адаптацыі белых мядзведзяў да пастаяннага жыцця на сушы. Іх высновы павінны стаць яшчэ адным стымулам для прыняцця мер, накіраваных на барацьбу з глабальным пацяпленнем.
Па прыкладных ацэнак, на ўзбярэжжы Чукоцкага мора жыве больш за тры тысячы асобін, дакладная колькасць не вядома. У апошнія дзесяцігоддзі публікаваліся толькі экспертныя ацэнкі стану папуляцыі, якія абапіраліся ў асноўным на ўлік па бярлогах: колькі іх, дзе размешчаны, колькі дзіцянятаў.
У жніўні 2020 года пачаў працу праект "Гаспадар Арктыкі", у рамках якога плануецца ацаніць колькасць і распаўсюджванне гэтых жывёл, а таксама вызначыць узровень забруджвання месцаў пражывання з дапамогай касмічных здымкаў, наземных і наледных даследаванняў, аблётаў малой авіяцыяй і беспілотнікамі.