Ветэран Павел Сафронавіч Ерашэнка і сам не ведае, як застаўся ў жывых. На другі дзень Вялікай Айчыннай вайны Пашы споўнілася 15 гадоў. Яго адразу залічылі ў атрад самаабароны нароўні з дарослымі. Як успамінае, з малодшым братам марылі тады сысці ў партызаны.
Збег ад немцаў, не жадаючы выконваць іх даручэнне, жыў на балоце да 1943 года, пакуль іх раён не вызвалілі ад акупантаў. А потым пайшоў на фронт добраахвотнікам і стаў сувязістам.
На вайне сувязь трэба было ўсталяваць любой цаной: пад артабстрэлам, бамбёжкай, прыцэльным агнём снайпераў, таму што без сувязі бой выйграць немагчыма. Наш герой лічыць, што яму на вайне проста пашанцавала. Успамінае, што самыя цяжкія баі былі за Берлін. Немцы абараняліся самааддана, за кожную вуліцу, кожны дом.
«2 траўня я быў на самай перадавой. І ўявіце, гэта проста неапісальна: у нейкі момант фашысты пачалі выходзіць з хованак з паднятымі рукамі, кідаць зброю. Я тады першым перадаў сваім аднапалчанам па сувязі: "Хлопцы, перамога, скачы!" . Многія не адразу паверылі."
Праз пару дзён артполк вывезлі ў прыгарад Берліна. На адпачынак. Там стаяла нямецкае вучылішча, сады, сажалкі - прыгажосць. Настрой у іх усіх быў радасны - Перамога!
"Я зняў порткі і ў сажалку залез, узбаламуціў там усё, рыбу растрывожыў, так мы здаравенных карпаў прама рукамі хапалі і на бераг выкідалі. 9-га траўня ў нас быў рыбны дзень, - смяецца ветэран. - А яшчэ нам далі франтавыя 100 грам. Я раней заўсёды альбо адмаўляўся, альбо на цукар выменьваў. А тут вырашыў выпіць за Перамогу. Да дна."
У той дзень афіцэры і салдаты наладзілі святочны салют. Стралялі як шалёныя з пісталетаў, вінтовак, аўтаматаў, ракетніц, пакуль патроны не скончыліся. "Гэта быў самы шчаслівы дзень у маім доўгім жыцці", - падсумаваў ветэран.
Павел Сафронавіч Ерашэнка узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі, ордэнам Айчыннай вайны II ступені, медалямі "За адвагу", "За баявыя заслугі", "За вызваленне Варшавы", "За ўзяцце Берліна".
Глядзіце таксама: