Адказ Масквы Вашынгтону: ад чаго залежыць лёс Украіны

У той самы час, калі ў Маскве Сяргей Шайгу меў зносіны са сваім брытанскім калегам - міністрам абароны Злучанага Каралеўства Бэнам Уолесам, кіраўнік МЗС Украіны Дзмітрый Кулеба паведаміў, што Кіеў запатрабаваў ад Масквы "прадставіць дэталёвыя тлумачэнні па ваеннай дзейнасці ў раёнах, прылеглых да тэрыторыі Украіны і у часова акупаваным Крыме". Ну а паралельна адразу некалькі краін, пачынаючы з ЗША і заканчваючы Японіяй, заклікалі сваіх грамадзян пакінуць тэрыторыю Украіны, зазначае калумніст РІА Навіны Ірына Алксніс.

Уся гэтая ўражлівая дзвіжуха пачалася праз некалькі гадзін пасля завяршэння чарговай сустрэчы палітычных дарадцаў "нармандскага фармату", якая адбылася ў чацвер у Парыжы. Перамовы, ад якіх не чакалі ніякіх прарываў, гэтыя чаканні цалкам апраўдалі. Па іх выніках Дзмітрый Козак усклаў адказнасць за зрыў мінскага працэсу на Украіну і Захад. І ў цэлым кіраўнік расійскай дэлегацыі быў вельмі рэзкі ў ацэнках сітуацыі, якая склалася, заявіўшы, што ўрэгуляванне канфлікту знаходзіцца на нулі, і назваўшы мінулыя сем гадоў пасля падпісання "поўным блефам".

Козак распавёў пацешны і вельмі паказальны эпізод: у нейкі момант перамоваў яму прыйшлося дастаць Кембрыджскі тлумачальны слоўнік англійскай мовы, каб паказаць у ім астатнім дэлегацыям значэнне слоў "кансультацыя" і "абмяркоўваць".

Справа ў тым, што ўсе мінулыя гады галоўныя намаганні па тарпедаванні і пераглядзе Мінскіх пагадненняў прадпрымаюцца па лініі змянення інтэрпрэтацыі напісанага ў іх. Дарэчы, у тэорыі - гэта цалкам разумны заход: прымаўка пра закон, які як дышаль, як раз пра юрыдычную казуістыку, якая шукае зачэпкі ў дакументах з мэтай надаць ім жаданы сэнс.

Вось толькі роўна сем гадоў таму - у ноч з 11 на 12 лютага 2015 года - на перамовах з Ангелай Меркель і Франсуа Аландам у Мінску з боку Расіі ўдзельнічаў прафесійны юрыст. У выніку дакумент аказаўся складзены настолькі адназначна, што за мінулы час, нягледзячы на ​​ўсе намаганні, у ім так і не ўдалося знайсці зачэпкі для іншага тлумачэння напісанага. Што чарговы раз пацвердзіла і гісторыя Козака з Кембрыджскім слоўнікам.

Пры гэтым, хаця ўсе ўдзельнікі даволі змрочна ацанілі вынікі мінулай сустрэчы, мусіць, нельга сказаць, што яна была зусім ужо правальнай. Адзін факт, што перамовы ішлі амаль дзевяць гадзін, сведчыць аб тым, што размова была. Усё ж такі, калі паміж бакамі стаіць непераадольная сцяна супярэчнасцей і негатоўнасці мець зносіны, падобныя мерапрыемствы заканчваюцца нашмат хутчэй.

І вось гэтая супярэчнасць - дзевяцігадзінны перамоўны працэс і адсутнасць найменшага змястоўнага прагрэсу - агаляе найскладанейшую сітуацыю і глухі тупік, у якім апынуліся (а дакладней, у які самі сябе завялі) украінскія ўлады. Уласна, "перфоманс" Кулебы толькі пацвярджае гэта.

Ужо многія прыкмячалі дзіўныя, калі не сказаць шызафрэнічныя паводзіны Кіева ў цяперашнім крызісе. Украінскія ўлады то катэгарычна адмаўляюць планы "расійскага ўварвання", то вінавацяць Маскву ў падрыхтоўцы агрэсіі, то імкнуцца згладзіць напружанасць, то выступаюць з адкрытымі правакацыямі. Пры гэтым на лініі размежавання назіраецца ўражальнае зацішша, якога даўно не было.

Тлумачэнне гэтым дзівацтвам ляжыць на паверхні. Буйны ваенны канфлікт патрэбен выключна ЗША і Вялікабрытаніі, якія сутыкнуліся з кангламератам найцяжкіх сістэмных праблем (эканамічных, унутры-і геапалітычных) і імкнуцца вырашыць іх шматразова правераным спосабам - стравіўшы паміж сабой трэція краіны ў кровапралітным канфлікце.

Вось ужо больш за 100 дзён суцэльнай плынню навіны, якія паступаюць, пацвярджаюць, што менавіта Штаты і Брытанія выступаюць галоўнымі застрэльшчыкамі эскалацыі, прычым арганізаванай імі на пустым месцы.

Больш ніхто - ні Расія, ні Заходняя Еўропа, ні Украіна - у вайне не зацікаўлены катэгарычна.

Больш за тое, для Кіева акрамя ўжо наяўных выдаткаў (накшталт уцёкаў з краіны інвестараў) гэта пагражае поўнамаштабнай катастрофай, у тым ліку асабісты крах для большай часткі ўкраінскіх эліт.

Апошнія цалкам разумеюць, што ім, як і ўсёй краіне, прыгатавана роля ахвярнага баранчыка ў барацьбе англасаксаў за ўласнае выжыванне. Праўда, рукі ў іх у значнай ступені злучаны. Вось і даводзіцца ўжо чацвёрты месяц назіраць дзіўныя кіданні, калі адны і тыя ж людзі выконваюць самагубныя для іх распараджэнні заакіянскага сюзерэна, які рэалізуе глабальна-вялікадзяржаўныя планы, і адначасова спрабуюць згладзіць напружанасць з Расіяй, абараняючы ўласныя інтарэсы і ратуючы свае шкуры.

А улічваючы выяўленую англасаксамі упартасць, у тым ліку сённяшнія заклікі пакінуць Украіну грамадзянам ЗША, падобна, яны гатовыя пайсці на ўсё, каб дамагчыся свайго.

Цяпер лёс Украіны і кіеўскіх уладаў залежыць ад таго, які адказ дасць Расія на разбуральныя, правакацыйныя і распальваючыя вайну дзеянні Вашынгтона, які відавочна наважыўся спальваць у топцы ўласнага выратавання сатэлітаў і малодшых партнёраў.

Добра было б з павучальнага, калі не сказаць катастрафічнага ўкраінскага досведу вынялі карысны ўрок і іншыя постсавецкія краіны, якія геапалітычна ўпарта ставяць на ЗША.

Меркаванне аўтара можа не супадаць з пазіцыяй рэдакцыі