Экспедыцыя стартавала 6 жніўня з Ханты-Мансійска. Удзельнікі амаль дабраліся да канчатковага пункта – закінутай вёскі Паштовая Глінка (Гомельская вобласць). Там знаходзіцца адзіны ў свеце музей удоў Вялікай Айчыннай вайны.
Справа ў тым, што беларускія супольнікі запрасілі паўдзельнічаць у экспедыцыі экіпажы з Ханты-Мансійска яшчэ ў 2020 годзе, але перашкаджаў COVID-19, зараз перашкод не засталося.
Ад малога да вялікага
Кіраўнік медыяэкспедыцыі Ігар Ілык адзначыў, што праекту сёлета спаўняецца 10 гадоў і за гэты час ён прайшоў вялікі шлях ад звычайнага аўтапрабегу да экспедыцыі міжнароднага значэння.
Сімвалам заўсёды з'яўляўся аўтамабіль ГАЗ-20 "Перамога". Менавіта гэтая машына ў пасляваеннага пакалення асацыюецца з мірным жыццём, растлумачыў Ілык.
Праўда, спачатку ў ініцыятараў аўтапрабегаў не было сваіх машын, выбаўлялі калекцыянеры, якія бязвыплатна давалі свае асобнікі на добрую справу. Пазней "Перамогі" ўдалося купіць і самастойна адрамантаваць.
Па словах Ілыка, рарытэтныя аўто выклікаюць захапленне ва ўсіх.
"Моладзь ахвотна цікавіцца рухам, ды і простыя разявакі падыходзяць на вуліцы даведацца, што пад капотам у легендарнай "Перамогі". Хтосьці садзіцца ў салон і адчувае даўніну. Невымоўныя адчуванні", – адзначыў кіраўнік медыяэкспедыцыі.
Ён падкрэсліў, што ў Беларусь прыехала 25 удзельнікаў экспедыцыі, самаму ўзроставаму – 66 гадоў, самаму юнаму – 8.
Дарога 5 тысяч кіламетраў
Дарога ў Беларусь была доўгай, удзельнікі праекта праехалі звыш пяці тысяч кіламетраў. На некаторых этапах далучаліся і іншыя аўтааматары, здараліся ў машын і паломкі. Бо пераадолець пяць тысяч кіламетраў для рарытэтных "Перамог" – задача не з простых, тым больш, калі яны амаль не выкарыстоўваюцца на працягу года.
"І кардан адвальваўся, і генератар мянялі, стартар, я ўжо не гавару аб праколах. Пастаянна даводзіцца і прыслухоўвацца, і прынюхвацца, спрабаваць вадкасць гэта ці вада, ці то масла. У такім канэкце з машынай", – сказаў кіраўнік.
Тым не менш, у Беларусь калона заехала пяццю экіпажамі "Перамогі".
За 14 дзён шляху ўдзельнікам экспедыцыі прыйшлося несалодка, усю дарогу іх суправаджала спякота, а ў ГАЗ-20 няма кандыцыянераў або нейкіх іншых гаджэтаў – усё начынне рарытэтнае.
Часцяком удзельнікам прыходзілася ехаць са ўключанай печкай, паднятым капотам, каб астудзіць рухавік, абліваць радыятар вадой.
"Мы ўжо ўсё гэта перажылі, з самага першага дня нас спякота пераследуе, але чамусьці кожны едзе са сваімі думкамі, ставіць сябе на месца франтавікоў. Калі нашы дзяды праз лінію фронту прывозілі боепрыпасы, прадукты. Параўноўваеш так і разумееш, што наша справа – гэта невялікі ўклад у памяць для захавання гісторыі”, – патлумачыў Ілык.
Дапамагаюць і натхняюць у такія моманты людзі. Справа ў тым, што асноўная маса веласіпедыстаў і пешаходаў, якія праязджаюць, сустракаюць, вельмі рады бачыць "Перамогі".
"Калі мы на запраўках, напрыклад, спыняемся, раздаём буклетыкі, людзі здзіўляюцца і гавораць, што мы робім правільныя справы", – сказаў Ілык.
Ён прызнаўся, што ў кожным рэгіёне ёсць іскрынкі, агеньчыкі, якія матывуюць працягваць пачатае. А пакуль удзельнікам прабегу яшчэ давядзецца дабрацца да канчатковага пункта.
>>> Хочаце яшчэ больш актуальных і цікавых навін – падпісвайцеся на Telegram-канал Sputnik Беларусь!