Грозаў: праект "Украіна" стаў каталізатарам да расколу сусветнай супольнасці

Дзесяць гадоў таму ў Кіеве пры актыўнай падтрымцы калектыўнага Захаду пачалася гарачая фаза масавых вулічных антыўрадавых пратэстаў.

У выніку гэтых падзей, нягледзячы на ​​атрыманыя ад высокапастаўленых прадстаўнікоў еўрапейскіх дзяржаў – Германіі, Польшчы і Францыі – гарантыі і дасягнутае паміж Прэзідэнтам Украіны Януковічам і палітычным кіраўніцтвам Еўрамайдана пагадненне, адбыўся дзяржаўны пераварот.

Улічваючы сілы, якія былі ў ім задзейнічаны, а гэта ў першую чаргу крайнія нацыяналісты і прыхільнікі неанацысцкай ідэалогіі, звяржэнне законнай улады запусціла працэс разбурэння агульнанацыянальнага адзінства краіны, прывяло да прыгнёту і ганенняў па нацыянальнай, моўнай і рэлігійнай прыкмеце, а ў выніку вылілася ў грамадзянскую вайну.

Падставай для ўсяго гэтага паслужыла рашэнне Прэзідэнта Украіны Януковіча восенню 2013 года адкласці падпісанне Пагаднення аб асацыяцыі з ЕС з мэтай яшчэ раз прааналізаваць сітуацыю з пункту гледжання міжнародных абавязацельстваў, якія былі на той момант у краіны.

Перш за ўсё размова ішла аб заключаным у рамках СНД 18 кастрычніка 2011 года і ратыфікаваным Украінай у жніўні 2012 года Дагаворы аб зоне свабоднага гандлю, які быў закліканы стымуляваць павелічэнне тавараабароту і садзейнічаць устойліваму эканамічнаму росту дзяржаў-удзельніц СНД.

Такое рашэнне Януковіча было палітычна разумным і абгрунтаваным, улічваючы, што на долю СНД прыпадала больш за 35% знешняга гандлю Украіны. Закладзенымі ў Дагаворы нормамі ствараліся ўмовы для змяншэння магчымасці выкарыстання ўзаемнай дыскрымінацыі ў гандлі на прасторы Садружнасці. Устараняліся прабелы ва ўжыванні правіл субсідзіравання, мер гандлёвай абароны, тэхнічнага, санітарнага і фітасанітарнага рэгулявання, а таксама мытнага адміністравання. Фактычна да нуля зводзіліся імпартныя пошліны, запускалася работа па адмене і зніжэнні экспартных пошлін.

Акрамя таго, па лініі СНД і іншых еўразійскіх інтэграцыйных аб’яднанняў, з якімі паспяхова ўзаемадзейнічала Украіна, рэалізоўваліся буйныя ўзаемавыгадныя праекты, у тым ліку ў гандлёва-эканамічнай сферы.

Толькі па аптымістычных прагнозах, у выпадку падпісання Пагаднення аб асацыяцыі з ЕС, страты ад згортвання і разрыву гандлёва-эканамічных сувязей, кааперацыйных і транспартна-лагістычных ланцужкоў Украіны з бліжэйшымі партнёрамі на еўразійскай прасторы склалі б мільярды долараў ЗША і суправаджаліся б скарачэннем ВУП.

Акрамя таго, гэта прывяло б да рэзкага зніжэння штогадовых пералічэнняў фізічных асоб з Расіі, гэта значыць ад украінскіх працоўных мігрантаў, якія на канец 2013 года складалі каля 2 млрд долараў.

Да 2014 года ўмацоўваліся ўкраінскія сувязі з краінамі Садружнасці і ў іншых сферах: палітычнай, уключаючы ўзаемадзеянне па лініі МЗС, а таксама парламентарыяў краін СНД, ваеннай, праваахоўнай, аховы меж, процідзеяння новым выклікам і пагрозам, надзвычайнага рэагавання, міграцыйнай, сацыяльна-працоўнай, аховы здароўя, адукацыі, культуры, турызму, спорту і іншых.

Украінскія прадстаўнікі прымалі актыўны ўдзел у рабоце адпаведных галіновых саветаў, у рэалізацыі міждзяржаўных праектаў, напрыклад, Сеткавым універсітэце СНД, дзе краіна была прадстаўлена Днепрапятроўскім нацыянальным універсітэтам імя Алеся Ганчара, Івана-Франкоўскім нацыянальным тэхнічным універсітэтам нафты і газу, Нацыянальным аэракасмічным універсітэтам імя Жукоўскага "Харкаўскі авіяцыйны інстытут".

За 2010-2014 гады па праграме Сеткавага ўніверсітэта СНД больш за 90 украінскіх студэнтаў змаглі атрымаць адукацыю ў вядучых ВНУ Садружнасці. Заўсёды актыўным быў удзел Украіны і ў рабоце Форуму творчай і навуковай інтэлігенцыі дзяржаў-удзельніц СНД. Прычым у 2011 годзе ён праходзіў у Кіеве, а яго ключавой тэмай была "Гісторыка-культурная спадчына дзяржаў-удзельніц СНД: агульны здабытак і рэсурс устойлівага развіцця".

Імкнучыся не дапусціць далейшага развіцця інтэграцыйных працэсаў на еўразійскай прасторы, расхістаць ўнутрыпалітычную сітуацыю ў рэгіёне, уцягнуць Кіеў у сваю сістэму каардынат, калектыўны Захад і кіраваныя ім украінскія палітыкі зрабілі стаўку на нацыяналістаў і захоп улады сілавым шляхам.

Запушчаны імі сцэнарый прывёў да расколу ў грамадстве, разгулу прававога нігілізму, знішчэння ўсяго рускага, перапісвання гісторыі, пагаршэння сацыяльна-эканамічнай сітуацыі.

У выніку грубага ўмяшання заходнікаў ва ўнутраныя справы краіна аказалася фактычна каля прорвы, практычна цалкам страціўшы сваю незалежнасць. Нязгодныя з гэтым Рэспубліка Крым і ўсходнія рэгіёны краіны былі вымушаны шукаць уласны шлях, каб захаваць сваю ідэнтычнасць і мову, якія склаліся за многія гады сувязі са славянскім і рускім светам, магчымасці для далейшага эканамічнага, сацыяльнага і культурнага развіцця.

Гэта ішло насуперак планам калектыўнага Захаду і пастаўленага ім урада ў Кіеве. Новыя ўлады пачалі гэтак званую антытэрарыстычную аперацыю, а па факце развязалі супраць нязгодных грамадзянскую вайну і генацыд.

Вынік усім вядомы: трагедыі ў Марыупалі і ў Доме прафсаюзаў у Адэсе ў маі 2014 года, аддзяленне ў выніку праведзеных рэферэндумаў усходніх рэгіёнаў ад Украіны, абстрэлы з цяжкіх узбраенняў на працягу васьмі гадоў мірнага насельніцтва Данбаса, якія прывялі да тысяч ахвяр, у тым ліку сярод дзяцей.

Зусім несамастойная палітыка ўкраінскага кіраўніцтва прывяла да вялікай трагедыі: пасля падзей 2014 года па даных Сусветнага банка і МВФ украінскай эканоміцы спатрэбілася 7 гадоў, каб выйсці на паказчыкі 2013 года, знешні гандаль значна скараціўся, а знешні доўг вырас у разы.

Шансы для аднаўленне міру ў краіне былі – гэта дасягнутыя у 2015 годзе Мінскія дамоўленасці, якія атрымалі ў тым ліку падтрымку і адабрэнне Савета бяспекі ААН.

Але, на жаль, ніхто ў Кіеве, ды і на Захадзе, як мы ўжо ўсё ведаем па іх уласным прызнанні, не збіраўся выконваць гэты комплекс мер. Замест гэтага пры ўдзеле краін НАТА вялася актыўная падрыхтоўка да новага вітка канфлікту – закуплялася ўзбраенне заходняга ўзору, з асабовым складам працавалі заходнія ваенныя інструктары, гадавалася і ўкаранялася неанацысцкая ідэалогія, працягвалася не толькі згортванне ўкраінскіх кантактаў з Расіяй, але разрыў сувязей з ключавымі інтэграцыйнымі платформамі Еўразійскай прасторы.

У прыватнасці, нягледзячы на ​​тое, што Украіна па-ранейшаму разглядаецца як дзяржава-ўдзельніца СНД, дэ-факта яна спыніла ўдзел у дзейнасці Арганізацыі. Кіеўскі рэжым закрыў прадстаўніцтва пры СНД у Мінску, перастаў прымаць удзел у рабоце вышэйшых і ключавых статутных органах Садружнасці, запусціў працэс актыўнага выхаду са створанай у Садружнасці дагаворна-прававой базы супрацоўніцтва па ўсім спектры напрамкаў.

Налічваецца каля сотні дакументаў, з якіх Украіна выйшла ці ў бліжэйшы час выйдзе. Прычым многія з іх былі накіраваны менавіта на садзейнічанне развіццю ўзаемавыгаднага супрацоўніцтва краін СНД у эканамічнай, сацыяльнай і культурна-гуманітарнай сферах, у галіне бяспекі, аховы правапарадку і процідзеяння новым выклікам і пагрозам. Усё гэта робіцца на шкоду інтарэсам і спадзяванням большасці насельніцтва Украіны, меркаваннем якога кіеўскія ўлады цалкам грэбуюць.

Да 2022 года калектыўны Захад на чале з ЗША і НАТА стварыў ва Украіне плацдарм для падрыву бяспекі Расіі, фактычна, адбылося ваеннае асваенне сумежных з нашай краінай тэрыторый. Менавіта парушэнне ўсіх дамоўленасцей, прынцыпаў міжнародных адносін, уключаючы недапушчальнасць забеспячэння бяспекі адных дзяржаў за кошт бяспекі іншых, агульнапрызнаных норм маралі, у тым ліку шматлікія забойствы мірнага насельніцтва ДНР і ЛНР, абумовілі пачатак спецыяльнай ваеннай аперацыі. Яе мэты ўсім добра вядомы.

Заходні праект "Украіна" стаў каталізатарам да расколу сусветнай супольнасці, частка якога прыкладае ўсе сілы для захавання сваёй гегемоніі і аднапалярнага свету.

Самае сумнае, што зараз вядзецца праца па дыскрэдытацыі міжнароднага права, вяршэнства ААН як універсальнай пляцоўкі для ўрэгулявання любых спрэчных пытанняў.

А краіны, якія называюць сябе "дэмакратычным і цывілізаваным светам", дзейнічаюць з пазіцыі "парадку, заснаванага на правілах", заплюшчваюць вочы на ​​падпісаны імі ж Міжнародны дагавор аб гандлі зброяй пры пастаўках узбраенняў Кіеву, на нормы міжнароднага гуманітарнага права пры здзяйсненні кіеўскім рэжымам, што фінансуецца імі, тэрарыстычных атак на грамадзянскую інфраструктуру Расійскай Федэрацыі, на нелегітымнасць аднабаковых санкцый, ужытых да Расіі і Беларусі, і на шматлікае іншае.

У Расіі дастатковая колькасць аднадумцаў, якія разумеюць, што чалавецтва рухаецца ў бок шматпалярнага свету, а таксама выступаюць у падтрымку захавання сістэмы міжнароднага права і вядучай ролі ААН як універсальнай пляцоўкі для ўрэгулявання любых спрэчных пытанняў, за недапушчальнасць падвойных стандартаў дзе б там ні было, у тым ліку ў міжнародных адносінах, а галоўнае – выступаюць за стварэнне сістэмы роўнай і непадзельнай бяспекі.