Свой першы медаль Алімпіяды Уладзімір Бурэ заваяваў у 1968 годзе ў Мехіка – бронзу ў эстафеце. Але большага поспеху ён дабіўся на наступных Гульнях у Мюнхене, дзе стаў не толькі сярэбраным прызёрам, але і двойчы бронзавым.
Завяршыўшы спартыўную кар’еру ў 1979 годзе, ён шэсць гадоў прапрацаваў у якасці трэнера па плаванні. Але ў 1991 годзе пераехаў разам з сынамі ў ЗША і стаў асабістым трэнерам Паўла Бурэ па фізпадрыхтоўцы. Гэта ўмова была ўпісана спецыяльным пунктам у кантракт яго сына з клубам НХЛ "Ванкувер".
Пазней ён трэніраваў не толькі свайго старэйшага сына, але і іншых гульцоў "Ванкувера", бо ў 1994 годзе ён увайшоў у яго трэнерскі штаб. У 1999 годзе ён перайшоў у "Нью-Джэрсі Девілз" таксама на пасаду трэнера па фізпадрыхтоўцы. З гэтай камандай ён двойчы выйграваў Кубак Стэнлі – у 2000 і 2003 гадах, стаўшы адзіным уладальнікам гэтага запаветнага трафея ў сям’і Бурэ.
У 2010 годзе Бурэ-старэйшы вярнуўся ў Расію і стаў віцэ-прэзідэнтам ЦСКА, але праз два гады пакінуў пасаду. А з 2015 па 2017 год працаваў трэнерам па фізічнай падрыхтоўцы ў зборнай Беларусі па хакеі.
Sputnik сабраў успаміны беларускіх хакеістаў, якім удалося папрацаваць з гэтым легендарным спартсменам і ўнікальным трэнерам.
Дзядзька Валодзя
Былы нападаючы зборнай Беларусі Андрэй Сцяпанаў запомніў Уладзіміра Бурэ пазітыўным і жыццярадасным чалавекам, а таксама прафесіяналам сваёй справы.
"Першае, што адразу ўспамінаецца, гэта якім добрым і забаўным (у добрым сэнсе гэтага слова) ён быў. Ён вельмі пазітыўны чалавек, з ім можна было і пасмяяцца, і пажартаваць нават на тэму трэніровак, якія ён праводзіў", - успамінае былы гулец.
Сцяпанаў распавёў, што хакеісты часам нават жартавалі з яго спецыфічных размінак, калі ён даваў практыкаванні як для плыўцоў.
"Мы яго падколвалі і казалі: "Мы ж хакеісты, а не плыўцы", а ён адказваў: "Рабят, я ведаю, што мы робім", - усміхаецца былы хакеіст.
З пункту гледжання прафесійнай этыкі і падыходу да трэніровачнага працэсу гульцы даведваліся ад яго шмат новага і цікавага. Ён заўсёды быў гатоў дапамагчы і пракансультаваць іх.
"Ён умеў добра падрыхтаваць каманду да турніраў. На тым Чэмпіянаце свету, да якога ён нас рыхтаваў, мы былі ў вельмі добрай форме, нягледзячы на тое, што спачатку нас збянтэжыў яго падыход да трэніровак, які быў не як ва ўсіх. Але мы даверыліся яму, і ён сапраўды падрыхтаваў нас вельмі добра", - сказаў Сцяпанаў.
Сам гулец успамінае яго толькі з пазітыўнага і станоўчага боку.
"Ён нам заўсёды казаў: "Я жыву ў Майямі, у мяне там сонейка, таму я ўсміхаюся, кайфую ад жыцця, працую ў задавальненне". Ён хоць і быў ужо ва ўзросце, але выглядаў заўсёды вельмі добра, мы яго распытвалі, як яму гэта ўдаецца, і ён дзяліўся сваімі сакрэтамі. Такі вось "мача з Майямі" быў, вельмі класны мужык", - адзначыў ён.
Андрэй Сцяпанаў вельмі шкадуе, што такі чалавек пайшоў з жыцця.
"Першы ўдар для нас быў, калі мы даведаліся, што ў яго здарыўся інсульт, бо ён займаўся сабой, вёў здаровы лад жыцця, сачыў за харчаваннем. Я вельмі шмат і часта з ім меў зносіны, у яго была вельмі добрая энергетыка. Мы з ім шмат размаўлялі, жартавалі, ды і на сур’ёзныя тэмы размаўлялі. Шкада дзядзьку Валодзю", - дадаў былы гулец зборнай.
Яго трэніроўкі прыводзілі да добрых вынікаў.
Нападаючы жлобінскага "Металурга" Арцём Дзямкоў пазнаёміўся з Уладзімірам Валер’евічам у 2015 годзе пры падрыхтоўцы зборнай да Чэмпіянату свету па хакеі ў Чэхіі.
Па словах гульца, ён вельмі добра запомніў зборы перад гэтым чэмпіянатам, калі на працягу прыкладна паўтара-двух месяцаў яны ўпарта рыхтаваліся да турніру. Бурэ-старэйшы адказваў за фізічную падрыхтоўку хакеістаў і трэніроўкі з ім былі не з лёгкіх.
"У нас тады былі цяжкія двухразовыя трэніроўкі, і першы блок пачынаўся на "Мінск-Арэне" ў сем раніцы. Мы ўсе тады думалі, навошта так рана збіраемся, да таго ж самі трэніроўкі, як на лёдзе, так і на зямлі, ва Уладзіміра Бурэ былі вельмі цяжкімі", - падзяліўся Дзямкоў.
Хакеіст успамінае, што раніцай у іх спачатку былі заняткі ў зале, а потым яны выходзілі на лёд адпрацоўваць катанне.
Арцём Дзямкоў выступаў за мінскае "Дынама"
© ХК "Динамо Минск"
"Мы проста каталіся без шайб, бегалі па лёдзе, напрацоўвалі фізічную сілу на будучы чэмпіянат. Усе гульцы, асабліва "старыя" нашай зборнай, задаваліся пытаннем, навошта ён іх так ганяе, і казалі: "Ён што, хоча, каб мы памерлі на гэтым Чэмпіянаце свету". Але, як аказалася, на гэтым, на маю думку, самым удалым чэмпіянаце мы бегалі па полі як ашалелыя, мы былі сапраўднай моцай і сілай", - успамінае хакеіст.
Усяго гэтага, паводле яго слоў, удалося дабіцца дзякуючы падрыхтоўцы Уладзіміра Бурэ. Як трэнер ён быў найвышэйшага класа, лічыць Дзямкоў.
"З ім працавалася вельмі класна. Дзякуючы яго трэніроўкам мы дабіваліся вынікаў", - дадаў ён.
Таксама Арцём запомніў гэтага трэнера вельмі актыўным і таварыскім чалавекам, нягледзячы на ўзрост.
"Ён заўсёды даведваўся, як у нас справы і самаадчуванне. З ім было лёгка і проста мець зносіны, цудоўны чалавек, мне ён вельмі падабаўся сваёй працавітасцю, актыўнасцю і добрым настроем", - сказаў гулец жлобінскай каманды.
"Зараджаў нас на трэніроўкі"
Беларускі хакеіст і абаронца Ілья Шынкевіч таксама запомніў Бурэ-старэйшага энергічным і пазітыўным чалавекам, які вельмі любіў тое, чым займаўся.
"Мы прыходзілі да яго на раннія трэніроўкі, яны пачыналіся ў сем раніцы, а мы, хоць і былі ўжо вопытнымі гульцамі, а з такім раней не сутыкаліся. Нам было цяжка так рана, а ён, наадварот, поўны эмоцый, пазітыву і зараджаў нас на актыўную працу", - успамінае спартсмен.
Па словах хакеіста, трэніроўкі праходзілі энергічна і весела, але пры гэтым трэнер даваў вельмі моцную нагрузку, бо вельмі сур’ёзна ставіўся да сваёй справы.
Абаронца Ілья Шынкевіч
© Photo : Пресс-служба ХК "Динамо"
"Па жыцці ён быў вельмі пазітыўным і лагодным, але ў той жа час строгім, асабліва калі справа тычылася яго працы і таго, што мы павінны былі выканаць. Ён запомніўся мне вельмі станоўчым і цікавым чалавекам. За яго плячамі вялікі вопыт, якім ён дзяліўся з намі. Ён нам шмат расказваў і падказваў у плане хакея, таму што яму давялося папрацаваць на вышэйшым узроўні – у камандах НХЛ", - дадаў Ілья Шынкевіч.
Ніхто не забудзе яго ранішнія трэніроўкі
Капітан і нападаючы мінскага "Дынама" Андрэй Стась двойчы рыхтаваўся да чэмпіянатаў свету разам з Бурэ-старэйшым.
Хакеіст Андрэй Стась
© Photo : ХК "Динамо-Минск"
"Шкада, вядома, вельмі вясёлым быў мужыком і са сваім бачаннем размінкі. Ён жа плывец, і ў асноўным у яго практыкаванні былі для размінкі верхняга плечавога пояса, а мы з ім увесь час змагаліся і казалі: "Ну, калі ласка, давайце разамнем ногі", - з усмешкай успамінае гулец.
Андрэй Стась, як і многія іншыя хакеісты, адзначае, што Бурэ быў у цудоўнай фізічнай форме для сваіх гадоў.
"Ён заўсёды быў вясёлы і пазітыўны, шмат расказваў пра НХЛ, і як там рыхтуюцца гульцы, пра цікавыя методыкі. У цэлым ён быў прафесіяналам сваёй справы, нездарма Кубак Стэнлі выйграў і як спартсмен шмат дабіўся", - падкрэсліў хакеіст.
Былому нападаючаму зборнай Беларусі і трэнеру сталічнай каманды "Юнацтва" Яўгену Кавыршыну таксама давялося папрацаваць з Уладзімірам Бурэ.
"Я з ім прапрацаваў, напэўна, гады два, ён быў трэнерам па фізпадрыхтоўцы ў нас у зборнай. Трэніроўкі ў яго былі цяжкія, як зараз памятаю, як раніцай бегалі на лёдзе па крузе, але потым гэта давала свой вынік. Гэта вельмі добры і працавіты чалавек", - сказаў ён.
Па словах трэнера "Юнацтва", Бурэ па жыцці быў вельмі пазітыўным, хакеістам падабалася з ім працаваць.
Абаронца мінскага "Дынама" Дзмітрый Корабаў таксама адзначае, што з гэтым трэнерам яму было прыемна і цікава працаваць.
"Як чалавек, ён вельмі цікавы і пазітыўны, з ім было прыемна працаваць, ён заўсёды тлумачыў усё, што мы робім і для чаго гэта патрэбна", - сказаў ён.
Гульцу таксама асабліва запомніліся яго ранішнія трэніроўкі, калі даводзілася выходзіць на лёд і ўворваць у зале, калі арганізм яшчэ толкам не прачнуўся.
"Многім не падабалася прыходзіць так рана, арганізму было цяжка прачнуцца, плюс маральна было няпроста. Але ён тлумачыў, што гэта дапаможа, і гэта на самай справе дапамагло нам на Чэмпіянаце свету ў Чэхіі. На гэтым турніры фізічна мы былі вельмі моцнымі, уся каманда літаральна бегала па лёдзе", - распавёў гулец.
Хакеіст Дзмітрый Корабаў
© Photo : ХК "Динамо-Минск"
Дзмітрый успамінае, што і ў зале ён даваў нязвыклыя для іх практыкаванні, нешта ўжываў са старой практыкі.
Па словах субяседніка агенцтва, Уладзімір Валер’евіч быў вельмі патрабавальным, але ў той жа час пазітыўным, каб у гульцоў заўсёды было жаданне працаваць.
"Па-за лёдам жартаваў з намі, прыколваўся, увесь час цікавіўся, як мы сябе адчуваем. Ён быў вельмі дасведчаным, але заўсёды прыслухоўваўся да нас і ўлічваў наша меркаванне ў пабудове трэніровачнага працэсу. Ён укладваў у нас усё, што ведае і ўмее, ён разумеў, для чаго ён гэта робіць, і вынік сапраўды быў", - падсумаваў Дзмітрый Корабаў.
Хочаце яшчэ больш актуальных і цікавых навін – падпісвайцеся на Telegram-канал Sputnik Беларусь, чытайце нас у Дзэн, а таксама сачыце за намі ў сацсетках "Одноклассники" і "ВКонтакте"