Напярэдадні выхаду новага серыяла "Моцная слабая жанчына" Sputnik пабываў на здымачнай пляцоўцы: даведаліся, як гэта — іграць у футры ў трыццаціградусную спякоту, чым савецкае кіно "зручней" за сучаснае і навошта ў Расіі па-ранейшаму здымаюць карціны пра жанчын з няпростым лёсам.
Навошта на здымачнай пляцоўцы швейная машынка
Гай пад Ракавам літаральна ўсеяны здымачнымі фургонамі: апошнія пяць дзён у мясцовай кінагенічнай сядзібе і маляўнічых ваколіцах здымаюць серыял. Праз кожныя дзесяць крокаў — кінаапаратура, палаткі, у якіх падчас перапынкаў п'е каву здымачная група, і яшчэ не прыстасаваны рэквізіт.
Справа кіпіць: проста на вуліцы каля аднаго з фургонаў за швейнай машынай працуе мастак па касцюмах.
"Працы хапае: серыял ахоплівае перыяд з 1989 па 2009 год. Акрамя герояў ёсць яшчэ другарадныя персанажы і масоўка — часам па 70 чалавек у адной сцэне, і кожнага трэба апрануць — ад абутку да капялюшыка", — дзеліцца Аксана Ішмухамедава.
Эпоха ёй падабаецца: ствараць касцюмы няцяжка, усе яны — з жыцця, а каб асвяжыць памяць — збіралі фота ў сетцы, архівах ці ў знаёмых. Сярод рэчаў, кажа Ішмухамедава, ніякага навадзелу — усё з людскіх гардэробаў.
"Некаторыя рэчы прыносяць ўдзельнікі здымачнай групы (у тым ліку акцёры) — потым пазнаюць іх, замілоўвае. Важна, каб артысту падабалася адзенне, так яму прыемней працаваць. Нешта з рэквізіту нават сабе прыглядаюць, рыхтуюцца забраць пасля здымак", — усміхаецца мастачка.
Выканаўца галоўнай ролі Аляксандра Уласава рыхтуецца зыграць адну з сцэн ва ўласнай сукенцы. "Так, мая, люблю здымацца ў сваіх рэчах. Маміных тут таксама шмат: у адной з іх яна была, калі 30 гадоў таму з татам пазнаёмілася", — падзялілася актрыса.
Падчас першай чыткі каманда выбірае колер праекта, у гэтым аддалі перавагу бірузоваму, цяпер ён амаль заўсёды прысутнічае ў грыме, рэквізіце і гарнітуры — так дамагаюцца прыгажосці карцінкі.
Мастацтва нарошчваць ролю
Праз некалькі метраў — фургончык з надпісам "Дзед": тут адпачывае адзін з важных персанажаў серыяла — сваяк галоўнай гераіні, акцёр Уладзімір Гасцюхін.
"Вельмі слаўную мне даручылі ролю: мой герой з часу, у якім я жыў, а таму добра памятаю. Для мяне гэта сямейная гісторыя: мой персанаж — сімпатычны чалавек, камуніст, які жыве духам мінулага", — распавядае Гасцюхін.
Каб ужыцца ў ролю, акцёр надзяліў героя блізкімі душы характарыстыкамі: вырашыў, што Дзед раней працаваў на заводзе энергетыкам, як сам Гасцюхін.
"Я заўсёды ажыўляю герояў сваімі рэчамі, дадумваю словы — часам дыялогі вельмі літаратурныя і з-за гэтага мёртвыя. Выдатна, што Двігубская (рэжысёр — Sputnik) да гэтага ставіцца з разуменнем. Бывае рознае: я нарошчваў ролю сам, а калі ціснуць — супраціўлюся, атрымліваецца сутыкненне. Люблю, калі давяраюць акцёрам", — распавядае артыст і плюе праз плячо — не сурочыць бы.
На гэтай пляцоўцы не заўсёды проста, прызнаецца Гасцюхін, але гэта — спецыфіка серыялаў. "У савецкім кіно мы атрымлівалі асалоду, займаліся творчасцю, а цяпер гэта канвеер, тэмп працы зверхдынамічны, а імправізаваць трэба, каб у ім не страціць жывое", — дзеліцца ён.
Сама Кацярына Двігубская — рэжысёр серыяла — пагаджаецца: акцёру павінна быць камфортна. "Калі іх заціснуць, яны становяцца драўлянымі. Усе павінны рабіць сваю працу: рэжысёр — накіраваць і прасачыць, каб усё выйшла арганічна і пераканаўча", — лічыць яна.
Каханне напаткае толькі ў 12-й серыі
Падчас пяціхвіліннага адпачынку перахопліваем актрысу Зою: "Я іграю сяброўку галоўнай гераіні, але я не антыпод! Я добрая, проста вельмі хачу кахання, а свеціць яно мне толькі ў 12-й серыі", — смяецца артыстка.
Час падзеяў, якія здымаюць сёння, — 1997 год. Па расказах Зоі, над карцінай працуюць ужо амаль два месяцы, і ўвесь час — у розных кутках Беларусі.
"Я і сама адсюль, у нас жа кінакрай — прыгожа, ды і стаўленне трошкі іншае да кіношнікаў: калі здымаешся ў Маскве, адчуваеш, як там стаміліся ад кінагруп", — распавяла яна.
Серыял "Моцная слабая жанчына" распавядае гісторыю пра дзяўчыну Ніну, якая цяжкай дарогай ідзе да шчасця. Згаданую сядзібу, у якой разгортваецца шмат падзей, тут называюць "кіношным домам": гаспадар жыве тут, пакідаючы будынак толькі на час здымак.
Кожны дзень для здымачнай групы заканчваецца ўборкай. Да вяртання ўладальніка ўсе рэчы займаюць свае месцы на паліцах. "Да таго часу ён нас не адпускае, навучаны", — распавядаюць тут.
На пляцоўцы, якая заняла прасторную гасціную арандаванай сядзібы, на ўсю моц ідуць здымкі, у пакоі ледзь змяшчаюцца ўсе ўдзельнікі групы. Двігубская хваліць акцёрскі склад — прывабных людзей (да прыкладу, Вольгу Кабо і Аляксандра Уласава), гатовых смяяцца над сабой і пазбаўленых страху здацца смешнымі ці непрыгожымі. "А Гасцюхін — вялікі. Я яго баялася, думала, вучыць будзе. Але нам камфортна", — дадае яна.
Адну з роляў у серыяле выконвае маці Двігубскай, Наталля Арынбасарава.
"У мамы ў галаве парадак: дома яна — мама, а на пляцоўцы — артыстка. Не, я не крычу ёй "Наталля Уцеўлеўна, у кадр" — называю мамай, па нас і так відаць, што мы з адной градкі", — усміхаецца Двігубская.
Выканаўца адной з галоўных роляў — Сяргей Перагудаў — перакусвае яблыкамі, сарванымі прама каля сядзібы. Паводле яго слоў, творчая свабода падчас здымак даступная акцёрам вельмі рэдка, ад гэтага яе так цэняць.
"Бывае, рэжысёры забудоўваюць нават павароты галавы, з-за гэтага кіно ў выніку можа атрымацца не жывым. Тут ёсць слупы, вядома, але паміж імі — жывіце, калі ласка", — дзеліцца ён.
Калі ў жніўні — люты
У паўзе паміж дублямі тут як у вуллі: усё ціха перагаворваюцца па справе і проста так, пасмейваюцца, спехам папраўляюць грым, настройваюць святло і адгледжваюць ўжо зняты матэрыял.
"На зыходную, падрыхтаваліся да здымкі, цішыня на пляцоўцы", — раздаецца з гучнагаварыцеля. Пасля ўдару хлапушкі і каманды "матор, камера" усе заміраюць, павісае мёртвая цішыня. Большасць прыдзірліва ўзіраецца ў экраны, вывучаючы малюнак.
Пакой ажывае, толькі калі рэжысёр рэзюмуе: дубль зняты, можна прыступаць да наступнага. Пачынаецца шумная падрыхтоўка да чарговай сцэны, а мы ціха пакідаем сядзібу.
Адзін з самых "яркіх" здымачных дзён (па агульных успамінах розных удзельнікаў працэсу) прайшоў у жніўні на сталічным рынку.
"Тады здымалі люты. Уявіце сабе, спякота вышэй за трыццаць градусаў, а ўсе героі і масоўка — у ботах, швэдрах, футрах, шаліках і норкавых шапках. А галоўная гераіня ў той сцэне цяжарная, так што яна яшчэ і з накладным пузам пад усёй гэтай вопраткай", — смяюцца на пляцоўцы.
"Нам давалі распрануцца хоць на хвіліну паміж дублямі, а вось масоўка ў футрах праходзіла тры гадзіны! Але не капрызнічалі. Часам мае знаёмыя просяцца ў масоўку, але я іх хутка пераконваю", — усміхаецца Перагудаў.
Бывае і наадварот: сёння ў Мінску плюс дзесяць, ветрана, а здымаць трэба будзе май. Апранаць артыстаў будуць "па сезоне", так што пакуль яны адаграваліся, не здымаючы пухлых зімовых пухавікоў.
Тут жа ў дзень здымак знаходзіцца і генеральны прадзюсар праекта, гендырэктар "Кінастудыі КІТ" Рафаэл Мінасбекян. Ён дзеліцца: крызіс ідэй на кінарынку — зман, іх мноства, а вось у сцэнары ператвараецца толькі малая частка. Часам сцэнары купляюць нават у "стол": калі спрацоўвае прадзюсарская "чуйка", што ў свой час яны спатрэбяцца. Вывучаюць іх прагматычна.
"Мы не вольная творчая лабараторыя, мы вырабляем прадукт пад заказчыка. Вядома, ва ўсім ёсць творчы складнік, але для нас добры сцэнар — той, які спадабаецца аднаму з федэральных каналаў", — шчыра расказвае Мінасбекян.
На пытанне аб тым, ці сапраўды настолькі запатрабаваныя гісторыі пра няшчасных жанчын, гендырэктар адказвае проста: яны маюць свайго гледача, аўдыторыя сфарміравана.
"Гісторыя нашай краіны — гэта гісторыя пра жанчыну няпростага лёсу, астатняе — фасад і мужчынскія панты. Я глыбока перакананы, што такія гісторыі прыносяць карысць. Адзін з важных крытэрыяў для аўдыёвізуальнага твора — узровень самаідэнтыфікацыі, і ён павінен быць высокім. Калі няма асацыявання з сабой, няма і ўключэння ў сюжэт. А кіно ніколі не спадабаецца, калі не суперажываеш герою", — перакананы Мінасбекян.
На новы серыял кінастудыя ўскладае вялікія надзеі. Але, на думку гендырэктара, многае ў кіно залежыць ад поспеху — экран пакажа.
