У майстэрні мастачкі Алесі Скарабагатай утульна, як дома — зрэшты, гэта не толькі дызайнерскія вынаходствы, але і неабходнасць. Парой мастаку ў майстэрні даводзіцца нават начаваць, калі, напрыклад, заказчык упрошвае напісаць партрэт важнага чалавека за некалькі дзён.
"Мне падабаецца, калі чыста, падабаецца кропкавае асвятленне, падабаецца адчуваць, што ў майстэрні можна не толькі працаваць, але і жыць", — распавядае мастачка, запрашаючы ў майстэрню.
Зараз працы Алесі Скарабагатай можна знайсці на сцяне Палаца мастацтваў, мастачка выстаўляецца іх у рамках "Восеньскага салона з Белгазпрамбанкам". Алеся выкладае ў Беларускай акадэміі мастацтваў, праблем з заказамі няма, і ўсё ж яна прызнаецца, што ў пачатку бывалі і дэпрэсіі, і няўпэўненасць у тым, ці варта заставацца ў мастацтве.
"Некаторыя аднагрупнікі сышлі ў IT і займаюцца графікай для гульняў, а хтосьці і зусім больш не малюе", — распавяла Алеся. Пра тое, як стаць вядомым на рынку беларускага мастацтва, аб перавагах калекцыянераў і пра тое, як пісаць не толькі карціны, але нават іконы, Алеся Скарабагатая распавяла карэспандэнтам Sputnik.
Фотагенічныя рыбка і васьміног
"Восеньскі салон" дапамагае стаць больш пазнавальным — трафік там вялікі, і многія кліенты мне казалі, што ўпершыню пазнаёміліся з маімі працамі менавіта на салоне. У нас рэдка праходзяць такога размаху выставы, а тут прадстаўлены поўны спектр маладых мастакоў. Добра было, каб там з'явіліся яшчэ і мастакі ва ўзросце, каб карціна была зусім ужо поўнай", — распавяла мастачка.
Яна лічыць, што хоць рынак мастацтва ў Беларусі яшчэ толькі пачынае фармавацца, і тут ёсць калекцыянеры, зацікаўленыя ў набыцці работ пэўных мастакоў. Большасць з тых, з кім мела зносіны Алеся, купляюць работы, арыентуючыся на ўласныя перавагі, але ёсць тыя, хто ўсведамляе недасканаласць свайго густу і прыслухоўваецца да мастацтвазнаўцаў.
"Першай працай у стылістыцы карцін, прадстаўленых на "Салоне", быў нацюрморт з мёдам. Мне падабаецца бляск, узнікае асацыяцыя з золатам, як гэта было з рыбкай. Захацелася адлюстраваць яго, не выкарыстоўваючы залаты фон, а толькі жывапісную тэхніку", — распавяла мастачка.
Мастачка заўсёды піша з натуры — інакш складана перадаць бляск і форму. Нават васьміног, якога таксама можна ўбачыць на "Салоне", быў спісаны з сапраўднага васьмінога, яго мастачка ўбачыла ў аддзеле морапрадуктаў адной з мінскіх крам — уладальнікі не ведаюць, што выяву іх васьмінога зараз можна знайсці ў Палацы мастацтваў.
"Маім заказчыкам падабаюцца мае працы, праблем не ўзнікала. Нават калі гаворка пра партрэт, паспрабую зрабіць яго ва ўласным стылі", — распавяла мастачка.
На палічцы ў майстэрні — невялікі малюнак рыбкі, падобнай на тую, якая выстаўлена на салоне. А некалькі карцін з гэтай серыі цяпер вісяць у калекцыянераў у хатнім бары — Алеся запэўнівае, глядзяцца яны там хвацка.
Акадэмія мастаку дае свабоду
З партрэтамі мастачка працуе толькі ў тым выпадку, калі гэтага хоча заказчык — кажа, за час вучобы працы з натуршчыкі хапіла спаўна. Іншая справа — "партрэты святых" — мастачка малюе і абразы, і гэта, бадай, самае складанае ў працы. Падчас працы над абразом трэба выконваць пост, а перш чым брацца за напісанне вобразу святых, абавязкова атрымаць благаславенне.
Адзін з абразоў у мастачкі купіў касцёл у Польшчы, але часцей за гэтыя працы яна піша па просьбе знаёмых, а не па замове царквы.
"Хоць іконы пішуцца па канонах, але ўсё роўна мастак можа прыўнесці нешта сваё, пачынаючы ад адцення", — распавяла мастачка.
Зараз Алеся выкладае ў Акадэміі мастацтваў і запэўнівае, што беларуская мастацкая адукацыю мастака не ламае, а часцей дае яму волю.
"Наадварот, калі мастак працуе ў экспрэсіянісцкай манеры, яго падтрымаюць і не стануць патрабаваць ад яго рэалістычнага жывапісу. Часам здаецца, што і зусім занадта заахвочваюць свабоду — студэнт нанясе плямы на палатно, а камісія захоплена — гэта ж нямецкі імпрэсіянізм! Я часцей за ўсё магу, гледзячы на карціну, па манеры і мазкоў вызначыць, ці атрымаў мастак адукацыю", — распавяла Алеся.
Сумненняў у тым, ці варта займацца мастацтвам, у мастачкі не было з моманту паступлення ў мастацкую школу.
"Мяне з самага пачатку падтрымлівалі ў выбары бацькі, і можа, калі б ні яны, я б і не стала займацца мастацтвам прафесійна", — рэзюмавала мастачка.
