Радыё

Сіманьян аб трагедыі ў Беслане: пасля гэтага арганізм адмаўляўся жыць

© Sputnik / Илья Питалев / Перайсці ў медыябанкМаргарыта Сіманьян
Маргарыта Сіманьян - Sputnik Беларусь
Падпісацца
Маргарыта Сіманьян падзялілася ўспамінамі пра тое, як у 2004 годзе выходзіла ў прамы эфір падчас штурму захопленай тэрарыстамі школы ў Беслане і як пасля наймацнейшага стрэсу ёй давялося звяртацца па медыцынскую дапамогу.
Симоньян о трагедии в Беслане: после этого организм отказывался жить

Успаміны галоўнага рэдактара МІА "Россия сегодня" прагучалі ў ток-шоу "Сакрэт на мільён" 6 красавіка да дня нараджэння Сіманьян. Журналіст прызналася, што такога жаху, як у Беслане, ніколі і нідзе не адчувала. Нагадаем, сярэдняя школа №1 Беслана ў Паўночнай Асеціі была захоплена тэрарыстамі і замініравана 1 верасня 2004 года, штурм будынка быў зроблены 3 верасня. За час тэракту з 1128 закладнікаў загінулі 334 чалавекі, з якіх 186 - дзеці.

"Эдзік (Эдуард Бандарэнка - Sputnik) сядзеў без бронекамізэлькі і прыкрываў мяне бронекамізэлькай падчас прамога эфіру... Яму ў любы момант магло знесці паўцела. Але мяне ён прыкрываў, прычым ён гэта стаў рабіць ужо ў прамым эфіры. То бок вось я ўжо у прамым эфіры, я выйшла без бронекамізэлькі, жудасная стральба, прама хаос. Проста вось ты сядзіш, а вакол страляюць. І я краем вока бачу, як ля помніка, які там побач быў, адвальваецца кавалачак, і Эдзік падляцеў, прысеў неяк і стаў мяне прыкрываць бронекамізэлькай", - распавяла Сіманьян.

Галоўрэд RT і Sputnik распавяла, як пасля камандзіроўкі ў Беслан ёй давялося звяртацца па дапамогу не да псіхолага, а да іншых урачоў, паколькі ў яе пачаўся ангіанеўратычны ацёк.

"Ні з таго, ні з гэтага ў цябе ацякае паўтвару, або рука, або нага. Ці ты з галавы да пят пакрываешся пухірамі. Кожны дзень. І ўрачы не маглі зразумець, чаму. І адзінае, што яны мне сказалі, калі быў нядаўна вельмі моцны стрэс, гэта можа быць выклікана вось такім стрэсам, таму што арганізм адмаўляецца жыць пасля гэтага", - сказала Сіманьян.

Журналіст прызналася, што пасля ўбачанага не хацела б, каб яе дзеці выбралі тую ж прафесію і пайшлі па шляху маці, паколькі "такога жаху, як у Беслане, не бачыла ні да, ні пасля, і не прывялі Гасподзь нікому ўбачыць".

"Я пісала свае тэксты, сюжэты, і проста рыдала. У мяне расцякаліся літары па паперы, таму што я рыдала. Я да гэтага часу не магу глядзець відэа і сюжэты адтуль", - сказала Сіманьян.

Па словах галоўнага рэдактара МІА "Россия сегодня", ёсць рэчы, якія не пажадаў бы сваім дзецям бачыць. Адна справа - ведаць пра тое, што нешта адбываецца, іншая - фактычна ў гэтым удзельнічаць, бачыць на свае вочы, напрыклад, як маленькую дзяўчынку мёртвай выносяць са школы.

Стужка навiн
0