Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі

© Sputnik / Виктор ТолочкоЛюдзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Падпісацца
Як сёння жыве вёска, якая кожную вясну сыходзіць пад ваду, і чаму яе называюць "вёскай халасцякоў", даведалася карэспандэнт Sputnik Тамара Зеніна.

Было так: жонка ў лодку - і на ферму, муж у другую лодку заводзіць карову - і на поле, дзеці - у вялікую лодку, кожнаму па вяслу - і ў школу.

Напрыканцы 80-х ХХ стагоддзя ўпершыню ў Кудрычы на ​​Піншчыне праклалі гравійную дарогу і пусцілі аўтобус. Мясцовыя яшчэ памятаюць кіроўцу першага аўтобуса, які даехаў да самай вады: дні тры яго паілі ўсёй вёскай, не адпускалі.

Як і Рым, Кудрычы у беларускім Палессі стаяць на сямі пагорках, якія мясцовыя называюць хутарамі.

© Sputnik / Виктор ТолочкоКалісьці вада даходзіла да самых хат, і з акна на вуду можна было злавіць рыбу
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Калісьці вада даходзіла да самых хат, і з акна на вуду можна было злавіць рыбу

Асабліва выразна пагоркі бачныя падчас разліву. Узімку, калі мы трапілі ў Кудрычы, здаецца, што нехта на гэтай мясцовасці бязладна пабудаваў дамы: там тры, там два, там адзін.

Знайсці сярод іх жылыя нялёгка. Уся вёска завалена снегам і ахоплена густым хмызняком, які ўжо даўно ніхто не высякае. З кожным крокам правальваешся па калена.

Раптам натрапілі на яшчэ адны глыбокія сляды, а праз пару крокаў наганяем і тых, хто іх пакінуў. Надзея, Уладзімір і іх маленькі сын Леон прыехалі ў Кудрычы з Жабінкі.

© Sputnik / Виктор ТолочкоТурысты Надзея і Уладзімір спецыяльна прыехалі ў Кудрычы з Жабінкі
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Турысты Надзея і Уладзімір спецыяльна прыехалі ў Кудрычы з Жабінкі

"Знайшлі турыстычную брашурку, а там - фатаграфіі гэтай вёскі. Мы спецыяльна прыехалі сюды, таму што нічога падобнага нідзе не бачылі", - інтрыгуюць турысты.

Пабыўшы ў гэтай вёсцы, і я пераканалася, што нічога падобнага нідзе не бачыла. Тут нават мова - асаблівая.

Настаўкі, сеткі і жакі - гэта турма

У Кудрычах засталося не больш за 15 жыхароў. Палову на зіму забіраюць да сябе сваякі.

Падбіраешся да доміка, прыадчыняеш скрыпучыя варотцы - дарожак у двары не пратапталі, значыць, дом пусты. І так ад хутара да хутара. Нарэшце бачым расчышчаную сцежку ў двары і радасна грукаем у дзверы з вялікай старой завалай.

У хаце старасты вёскі Майсея Елясеевіча Махнаўца цёпла і ўтульна па-вясковаму. У правым куце вялікага пакоя - абразы, над дываном - старыя партрэты ў пажоўклых рамках.

Гаспадыня Вольга Мікалаеўна, пабачыўшы фотаапарат, хаваецца за шафу, а потым выходзіць у новай хустцы для гасцей.

"Хачу даты табурэтку, каб ваш чіловік сеў", - падсоўвае крэсла нашаму фатографу гасцінны гаспадар.

© Sputnik / Виктор ТолочкоСтарасту Майсея Елясеевіча ў вёсцы клічуць па-свойску ласкава Стась
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Старасту Майсея Елясеевіча ў вёсцы клічуць па-свойску ласкава Стась

У вёсцы старасту Майсея Елясеевіча завуць па-свойску і нечакана - Стась. Цікава, што нарадзіўся ён 22 чэрвеня 1941 года.

"Бацька рассказывал, как шел по деревне радостный и увидел, что Пинск горит", - успамінае Майсей Елясеевіч.

Ён кажа, што пасля вайны ў вёсцы жыло чалавек 500.

© Sputnik / Виктор ТолочкоУся гісторыя сям"і Махнаўцоў змясцілася ў некалькіх старых партрэтах на сцяне
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Уся гісторыя сям"і Махнаўцоў змясцілася ў некалькіх старых партрэтах на сцяне

"В 49-м начали организовывать колхоз. Мой бацька не хацеў вступать, боялся за клуню, бо там были куры", - тлумачыць стараста на мясцовай гаворцы.

Клунямі ў Кудрычах дагэтуль называюць маленькія драўляныя хлявы з дахам з чароту. У першых калгаснікаў гэтыя дахі здымалі, а бярвёны забіралі ў калгас з красамоўнай назвай "Камуніст".

© Photo : Олег СадовскийДа гэтага часу ў Кудрычах захаваліся тыя самыя клуні, якімі тут так даражылі
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Да гэтага часу ў Кудрычах захаваліся тыя самыя клуні, якімі тут так даражылі

Затое перад наступнымі пакаленнямі выбару, чым займацца, не стаяла. Усе працавалі ў "Камунісце", хто на ферме, хто на палях. Стась у апошнія гады быў брыгадзірам.

"Пять дней рабілі в колхозе задарма, а в выходные брали снасти и ехали ловить рыбу", - распавядае ён.

© Sputnik / Виктор ТолочкоЛодкі, як і раней, ляжаць у Кудрычах у кожным двары
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Лодкі, як і раней, ляжаць у Кудрычах у кожным двары

Усё жыццё Кудрычы жылі, як кажуць мясцовыя, "з рыбы". Самі елі і цэлымі лодкамі вазілі на рынак у Пінск. Шчупак, лешч, акунь, мянтуз - рыбы было ўсякай і шмат. Дзённы ўлоў мог скласці 20 кілаграмаў!

На пакінутых доўгіх хлявах у вёсцы і сёння экспазіцыі рыбалоўных снасцяў пераўзыходзяць стэнды музеяў народнага побыту.

Настаўкі, сеткі, жакі...

© Sputnik / Виктор ТолочкоЭкспазіцыі рыбалоўных снастей ў Кудрычах пазайздросцілі б музеі народнага побыту
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Экспазіцыі рыбалоўных снастей ў Кудрычах пазайздросцілі б музеі народнага побыту

- А гэта што? - паказваем на драўляныя кольцы з сеткай.

- Гэта турма! - смяецца стараста і дастае садок.

© Sputnik / Виктор ТолочкоСёння стараста, як і астатнія мясцовыя жыхары, рыбу не ловіць, а купляе ў аўтакраме
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Сёння стараста, як і астатнія мясцовыя жыхары, рыбу не ловіць, а купляе ў аўтакраме

Сёння спрадвечны промысел жыхароў Кудрычаў можна змясціць у некалькі артыкулаў Крымінальнага кодэкса.

Заліўное і шчаўе з рыбай

Кудрычы ў 30 кіламетрах ад Пінска ў 70-я гады знайшлі меліяратары, якія асушвалі балоты. З тых часоў жыццё ў вёсцы пачало крута змяняцца.

Па той самай гравійнай дарозе ў горад з'язджала моладзь, адпраўляліся на сушу цэлымі сем'ямі. Занадта ўжо спецыфічным было жыццё ў гэтых людзей: увесну ў разліў вада даходзіла да хат, кажуць, прама з акна на вуду можна было злавіць "абед".

- Якую рыбу вы любіце больш за ўсё? - пытаем у старасты.

- Тую, якая на патэльні, - спакойна адказвае ён. А Вольга Мікалаеўна пералічвае стравы, якія калісьці часта з'яўляліся ў хаце на стале: акрамя смажанай рыбы, гэта была вуха, заліўное і асабліва любімае мясцовымі шчаўе з рыбай.

© Sputnik / Виктор ТолочкоГаспадыня Вольга Мікалаеўна расказала, што ўсё жыццё гатавала вуху і асабліва любімае мясцовымі шчаўе з рыбай
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Гаспадыня Вольга Мікалаеўна расказала, што ўсё жыццё гатавала вуху і асабліва любімае мясцовымі шчаўе з рыбай

Сёння жыхары Кудрычаў, якія з самага нараджэння елі свежых акунёў і ляшча, купляюць у аўтакраме замарожаную скумбрыю.

У мінулым годзе Майсей Елясеевіч "на Міколу", 19 снежня, адвёз апошнюю ў вёсцы карову. У хляве ў яго засталіся куры і 16-гадовы конь Малыш.

© Sputnik / Виктор ТолочкоМалыш як заўсёды рады гасцям
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Малыш як заўсёды рады гасцям

Лодка - мужу, лодка - жонцы

Яшчэ адзін конь жыве на іншым канцы вёскі, "на хутары Зельманаў". 78-гадовы Аляксей Якаўлевіч Зельман - адзіны сярод застаўшыхся ў Кудрычах, хто трымае і парсюка.

© Sputnik / Виктор ТолочкоУ мінулым годзе стараста адвёз апошнюю карову. У вёсцы засталіся толькі куры, два каня і кабанчык
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
У мінулым годзе стараста адвёз апошнюю карову. У вёсцы засталіся толькі куры, два каня і кабанчык

"На поле картошку садить – плывем на лодке, навоз класть – тоже в лодку. Это мука была – все загрузить, потом выгрузить", - распавядае Аляксей Якаўлевіч пра сваё жыццё-быццё ў Кудрычах, з якіх ён за ўсё жыццё выязджаў толькі два разы у Пінск да дактароў.

"Всю жизнь здесь, косу на плечи – и поплыл косить. Бывало, усім гуртом садились и плыли: хлопцы – у школу, жена – на ферму. А я браў другую лодку, карову ці каня ўплавь ці ў лодку – и на поле за Ясельду", - успамінае ён.

Яго сын Мікалай, які вярнуўся да бацькоў з горада, добра памятае, як з 5-га класа школьнікі ўжо самі садзіліся ў вялікую лодку чалавек па дзесяць і кожны гроб сваім вяслом. Яны плылі тры кіламетры ў суседняе Плошчава, лодкі прывязвалі каля ганка школы і ішлі вучыцца.

© Sputnik / Виктор ТолочкоМікалай Зельман добра памятае, як дабіраўся з аднакласнікамі ў школу на вялікай лодцы
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Мікалай Зельман добра памятае, як дабіраўся з аднакласнікамі ў школу на вялікай лодцы

Затое ўзімку, калі ўся вёска пакрывалася лёдам, дзятве было раздолле.

© Sputnik / М. Начинкин / Перайсці ў медыябанкПрыкладна так жа плавалі кудрычане ў школу. На фота: сяло Давыд-гарадок на Палессі ў 1979 годзе
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Прыкладна так жа плавалі кудрычане ў школу. На фота: сяло Давыд-гарадок на Палессі ў 1979 годзе

"Здесь раньше никаких кустов не было, ровное поле, на нем катались на коньках, играли в хоккей", - успамінае Мікалай Зельман.

Пра віно і полюбоўніцу

Многія гады ў Кудрычах кожнае дрэва, кожны куст і кожнае сцябло лазы лічылася вялікай каштоўнасцю.

"За лазу і сякерай засячы маглі", - прызнаюцца мясцовыя. Усе шукалі лазу, каб аплесці плотам свой вялікі двор, каб "гусі і качкі не збеглі".

Галоўным будаўнічым матэрыялам, якога ў балотах было ў лішку, быў той самы чарот. Яго касілі зімой на лёдзе, калі ён набіраўся сілы і трываласці, а потым крылі дахі і нават вазілі на лодках прадаваць у Пінск.

© Sputnik / Виктор ТолочкоКудрычы - адно з нямногіх месцаў, дзе да гэтага часу можна ўбачыць дахі з чарота
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Кудрычы - адно з нямногіх месцаў, дзе да гэтага часу можна ўбачыць дахі з чарота

Гэтыя дахі з чарота захаваліся ў Кудрычах і сёння. Нягледзячы на ​​дрэвы і хмызнякі, з тых "дэфіцытных" часоў у кожным двары дагэтуль нарыхтоўваюць драўляныя калы "на ўсялякі выпадак".

"Это хата маего суседа. Ён памёр, а хата прапала. Добрая была, ніхто не накрыў, яна і прапала", - паказвае на суседні дом, які зусім разваліўся, Аляксей Зельман. Такіх хат у Кудрычах - палова.

Два разы на тыдзень у вёску ездзіць з Пінска аўтобус і аўталаўка. Раз у месяц да старасты прыязджаюць урачы і кансультуюць усіх жыхароў, якія засталіся.

© Sputnik / Виктор ТолочкоАўталаўка спыняецца каля былога сацыяльнага дома, куды раней прыязджалі артысты з раёна, - цяпер ён выстаўлены на продаж
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Аўталаўка спыняецца каля былога сацыяльнага дома, куды раней прыязджалі артысты з раёна, - цяпер ён выстаўлены на продаж

"Зараз сцямнее, даглядю сваю ферму, у пяць часоў усё закрою і в хату - телевизор включу и ноги наверх. Утром в шесть встану, надо кабылу даглядзеть, курей и кабанчика покормить, печку вытопить. Тут и обед – опять все по новой. А потом на вечер начинаешь готовиться даглядаці", - апісвае свой "кругазварот" старэйшы Зельман.

© Sputnik / Виктор ТолочкоАляксей Зельман ніколі не пакідаў родныя Кудрычы
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Аляксей Зельман ніколі не пакідаў родныя Кудрычы

"Як быў бы магазін, купиў бы пляшку віна і выпиў, як была бы палюбоўніца, пошел бы пагуляў з ёю", - уздыхае Аляксей Якаўлевіч пра страчаныя магчымасці і хітра жмурыцца.

Мармытулькі не жадаеце?

Цікавая асаблівасць сучасных Кудрычоў - халасцякі сярэдніх гадоў. Сын Зельманаў Мікалай не жанаты, яго стрыечны брат, які жыве ў суседнім доме, удавец.

Валерыя Сальву сустракаем па дарозе на рэчку. Ён ідзе пачысціць лодку ад лёду. Валерый нарадзіўся ў Кудрычах, потым жыў у горадзе, вярнуўся 15 гадоў таму даглядаць хворую маці.

© Sputnik / Виктор ТолочкоВалерый Салвэсь паскардзіўся, што рыбы ў Ясельдзе амаль не засталося
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Валерый Салвэсь паскардзіўся, што рыбы ў Ясельдзе амаль не засталося

"Рэчка наша сышла, да яе кіламетры два ісці трэба, і рыбы амаль няма, летам пару штук злавіў", - скардзіцца Валерый і распавядае, што некалькі гадоў таму ў вёску прыязджала шмат гасцей.

"У мінулым годзе Масфільм у нас кіно нейкае здымаў пра казу. Так яны ў мяне 10 дзён жылі, каза ў хляве, а гаспадар яе тут", - паказвае свае летнія "апартаменты" яшчэ адзін халасцяк з Кудрычоў Канстанцін Касцюк.

© Sputnik / Виктор ТолочкоКанстанцін Касцюк збірае кожны драўляны калок на ўсялякі выпадак
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Канстанцін Касцюк збірае кожны драўляны калок на ўсялякі выпадак

Ён шмат гадоў працаваў у Пінску экскаватаршчыкам, а потым вярнуўся да маці. У 2007 годзе маці памерла, з тых часоў Канстанцін таксама жыве адзін. Па ўсім відаць, што ён - добры гаспадар і неардынарны чалавек.

"У мяне прыёмнік, тэлевізар, газеты, кнігі", - адказвае мужчына на пытанне пра свае будні ў вёсцы і паказвае невялікую бібліятэку з кнігамі, якія ў літаральным сэнсе зачытаў да дзірак.

© Sputnik / Виктор ТолочкоКнігі ў доме Канстанціна Касьцюка ў літаральным сэнсе зачытаныя да дзюр
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Кнігі ў доме Канстанціна Касьцюка ў літаральным сэнсе зачытаныя да дзюр

- Вы ўсе іх прачыталі?

- Па два-тры разы, - прызнаецца Канстанцін і ўспамінае, як некалькі гадоў таму летам адзін з былых землякоў прывёз у Кудрычы перасоўную бібліятэку, можна было чытаць колькі хочаш.

У доме ў Канстанціна ідэальны парадак.

© Sputnik / Виктор ТолочкоКанстанцін Касцюк паказвае, як раней дабіраліся ў вёску
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Канстанцін Касцюк паказвае, як раней дабіраліся ў вёску

"Вось гэта я на службе, гэта бацькі", - звяртае ён увагу на вялікія партрэты ў пажоўклых рамках на сцяне.

Побач з фотаздымкамі развешаны вельмі прыгожыя самабытныя вышытыя карціны: "Гэта тое, што засталося ад пасагу сясцёр. Яны вышывалі".

© Sputnik / Виктор ТолочкоКалісьці гэтыя карціны сястры Канстанціна рыхтавалі сабе ў пасаг
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Калісьці гэтыя карціны сястры Канстанціна рыхтавалі сабе ў пасаг

На стале ў зале - абрус. На ёй - раскрыты часопіс 2015 года, а побач акуратна складзеныя газеты.

"Вось тут у мяне газ", - паказвае мужчына балон на кухні. "Вунь у студні вада", - махае рукой у акно і дэманструе незвычайную ўласную тэхналогію "зімовага душа".

Лазні ў Канстанціна няма, таму ён у зале ўкруціў у столь жалезны крук. На яго чапляе круг з дроту, нацягвае цырату, уніз ставіць вялікі таз, а на кручок вешае 20-літровае вядро з гарачай вадой і кранікам.

Агарод у Канстанціна вялікі, таму ў склепе ёсць і бульба, і лук, і морква. Пад кожным навесам у двары выкладзеныя роўныя радкі дроў.

"А гэтыя порублю на днях", - паказвае нарыхтаваную партыю бярвення.

Гледзячы на гэтыя дровы, перажываеш, што большасць мясцовых - халасцякі. І ў кожнага ж хата ёсць!

Канстанцін Касцюк не паліць і не п'е, але для гасцей робіць духмяную самагонку. На развітанне прапануе і нам па-свойску: "Мармытулькі не жадаеце?" Хто ж адмовіцца!

Фраў, ці ёсць у вас сваё балота?

У гэтых мясцінах, як і ўсюды, меліярацыя не прайшла бясследна. Асушылі балоты, перасохлі рэкі, пайшла рыба. У апошні раз вёску цалкам затаплівала ў 2013 годзе пасля знакамітага "Хаўера", калі было шмат снегу.

© Sputnik / Виктор ТолочкоТам, дзе калісьці была вада, цяпер усё зарасло хмызняком
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Там, дзе калісьці была вада, цяпер усё зарасло хмызняком

Час у Кудрычы быццам замер. Не верачы ў яго безвыходнасць, тыя жыхары, што засталіся, як і ў часы "вялікай вады", чысцяць і чыняць свае лодкі і вывешваюць сушыцца свае драўляныя рыбалоўныя снасці, зробленыя без адзінага цвіка.

Яшчэ пару гадоў таму тут, як заўсёды, збіралі духмяны мёд у борцях. А ў апошнія гады амаль усе пчолы захварэлі, мёду не стала.

© Sputnik / Виктор ТолочкоУ старадаўніх борцях больш няма мёду, унікальная традыцыя пчалярства перапынілася
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
У старадаўніх борцях больш няма мёду, унікальная традыцыя пчалярства перапынілася

У 2010 годзе вёску, якая захавала сваё аўтэнтычнае аблічча, хацелі зрабіць мекай для турыстаў. Іх пачалі вазіць цэлымі аўтобусамі. Палякі, галандцы, шведы, нават мексіканец быў!

"Чыё гэта балота?" - спытаў адзін швед.

"Маё", - адказала мясцовая жыхарка, каля дома якой яны стаялі.

"Вы вельмі багатая, фраў, у вас ёсць балота!" - шчыра захапляўся замежнік.

Аднак па-сапраўднаму багатымі мясцовым жыхарам стаць не прыйшлося. Ні адзін з вялікіх праектаў так і не знайшоў інвестыцыйнай падтрымкі ў дзяржавы.

А з прыватнікаў, на якіх таксама ўскладаліся надзеі, здолеў утрымацца толькі Алег Садоўскі.

© Sputnik / Виктор ТолочкоПадбіраючы старое начынне па вёсцы, Алег збірае свой музей і перажывае, што не можа аднавіць усе дамы
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Падбіраючы старое начынне па вёсцы, Алег збірае свой музей і перажывае, што не можа аднавіць усе дамы

"Будаваць тут вельмі дорага, лагістыка цану адразу ў тры разы павялічвае", - дзеліцца ён нялёгкім вопытам.

Алег шукаў месца на беразе ракі сабе пад дачу, а потым пабудаваў яшчэ невялікую сядзібу для гасцей, якая ў цёплую пару не пустуе ніколі.

© Sputnik / Виктор ТолочкоСядзіба "Рака Багоў" Алега Садоўскага ў цёплы час не пустуе ніколі
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Сядзіба "Рака Багоў" Алега Садоўскага ў цёплы час не пустуе ніколі

"Летам у вёсцы весялей, прыязджаюць дачнікі і сваякі. Турысты едуць з розных краін. У мінулым годзе ў мяне былі немцы, якія здымалі фільм пра Кудрычы. Былі арабы, яны ў 4 раніцы ўключалі смартфоны і маліліся, не елі нашу ежу", - распавядае Алег пра сваіх пастаяльцаў.

Замест пасляслоўя

Прадпрымальнік Садоўскі збірае ў закінутых дварах старое начынне, шкадуе, што не паспявае выкупляць і аднаўляць старыя дамы, так хутка яны руйнуюцца, і корміць усіх катоў, асірацелых пасля ад'езду гаспадароў.

© Sputnik / Виктор ТолочкоКот спяшаецца на абед
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Кот спяшаецца на абед

"Гэтую мясцовасць не трэба было так асушваць, таму што з яе разам з вадой сыходзіць жыццё", - лічыць гаспадар сядзібы.

- Што будзе з Кудрычамі? - пытаем у мясцовых жыхароў.

- Усе мы пераедзем у Амерыку, і застанецца толькі назва, - сумна ўсміхнуўся ў адказ стараста-філосаф Стась.

А вось халасцяк Канстанцін Касцюк замест адказу ўказаў на вялікае буслінае гняздо на даху свайго дома: "У красавіку мой прыляціць!"

© Sputnik / Виктор ТолочкоБуслы прылятаюць сюды кожную вясну, нават на закінутыя дамы
Людзі на балоце: як разам з вадой сыходзіць жыццё з беларускай Венецыі - Sputnik Беларусь
Буслы прылятаюць сюды кожную вясну, нават на закінутыя дамы

У красавіку, мяркуючы па гнёздах, буслы прыляцяць на кожны дах у Кудрычы. Ім не важна, жылы гэты дом або закінуты.

Стужка навiн
0