У куфрах нашых бабуль захоўваліся ручнікі на ўсе выпадкі жыцця. Кожны вышыты ўзор размяшчаўся па адмысловых правілах: ручнік для бытавых мэтаў - самы сціплы па вонкавым выглядзе, ручнік для ікон - самы багата ўпрыгожаны.
"Сёння індустрыя народнага ткацтва пашырана, і мы можам знайсці ручнікі літаральна на любы густ і падставу, на ўсе выпадкі жыцця, у асноўным, вядома святочныя, і для "гаспадыні дома", для "гаспадара", імянныя і гэтак далей. А раней ручнік быў атрыбутам, які суправаджаў нашых продкаў у асаблівых важных момантах іх жыцця", - распавядае Паўлава.
На ручнік нашы продкі клалі дзіця пры нараджэнні, хрысцільным выціралі немаўля пасля купелі, асаблівую ролю ручнікі мелі на вяселлях - імі аб'ядноўвалі два роды, звязваючы рукі маладых, кажа суразмоўца Sputnik Беларусь. Калі жыццёвы шлях чалавека завяршаўся, пахавальны ручнік вывешвалі за акно, жадаючы, каб дарога сваяка на нябёсы была лёгкай.
Многія этнографы называюць ручнік першым відам графічнага лісты, ён мог многае распавесці пра свайго ўладальніка, традыцыі яго сям'і і рэгіён пражывання.
Поўную версію размовы з малодшым навуковым супрацоўнікам Інстытута мовазнаўства НАН Алёнай Паўлавай ў студыі радыё Sputnik Беларусь глядзіце на відэа.
Чытайце таксама:
- "Вышыванка" ці традыцыя: этнографы асуджаюць бязглуздую папулярызацыю
- Суп з крадзеных курэй і жаніх у сукенцы: як спраўлялі вяселле на Беларусі
- Абярэгі нашых продкаў: навошта хрысціць качаргой і які самы страшны праклён
