Святлана Корбут з Мінска апынулася ў жыццёвай пастцы, абодва яе сына - інваліды з дзяцінства: у хлопцаў інтэлектуальныя парушэнні цяжкай ступені. Кірылу - 25 гадоў, Раману - 19, але хлопцы бездапаможныя, як маленькія дзеці. Яны не гавораць, не могуць апрануцца і памыцца самастойна. Часам "ходзяць пад сябе".
Свайго першага сына Кірыла Святлана нарадзіла ў 19 гадоў. У тры гады стала зразумела, што ў хлопчыка затрымка ў развіцці. Пасля жанчына з мужам назіраліся ў генетыкаў, лабараторны спосаб не пацвердзіў ніякіх адхіленняў, а рэзус-канфлікт мужа і жонкі ўрачы не звязваюць з хваробай дзяцей.
"Калі яшчэ другім зацяжарыла, у нас з мужам была такая размова, што калі ўсё будзе добра, то можна будзе нарадзіць яшчэ і дзяўчынку. Але калі ўжо другое такое дзіця, ужо страшна, ужо зразумела - нешта не тое", - сказала Святлана Корбут.
Старэйшы сын Святланы кожны будні дзень наведвае псіханеўралагічны інтэрнат №4, дзе дзейнічае пілотны праект для людзей з цяжкімі парушэннямі. А ўвечары ён вяртаецца ў сям'ю. Былі спробы вызначыць у ТЦСАН і малодшага, але пры яго здароўя гэта немагчыма - ён баіцца ўваходзіць на вуліцу і палохаецца новых людзей. Сёння ён цэлымі днямі сядзіць дома.
Любімыя забавы хлопцаў - тэлевізар і магнітафон. Кірыл любіць ігральныя карты і даляры, Раман - збіраць канструктар і ляжаць на канапе. З-за маларухомага ладу жыцця і лекаў хлопцы набралі лішнюю вагу, Кірыл важыць больш за 150 кілаграмаў, Раман - 137. Адзенне з крамаў ім не падыходзіць, таму Святлана шые ўсё сама, купляе толькі ніжнюю бялізну і абутак.
Святлана не хавае - за гады моцна стамілася, але імкнецца не ўпадаць у дэпрэсію, жанчыну ратуе пачуццё гумару.
"Самае складанае - усвядоміць, што тваё дзіця хворае! Калі ты ўсведамляеш, табе становіцца лягчэй, пакуль ты не ўсвядоміў, ты жывеш у нейкім дэпрэсіўным стане, таму што ты не ведаеш, што рабіць з гэтай праблемай, як яе вырашаць", - дадала Святлана Корбут.
