“Прышчэпка бяспекі”: як абараніць дзіця ад наркотыкаў

Людміла Буткевіч, спецыяльна для Sputnik

Сусветны вопыт  паказвае, што няма ніякай надзеі цалкам спыніць распаўсюд наркотыкаў. І зусім не важна, наколькі суровае пакаранне прадугледжвае за гэта закон. Нават у тых краінах, дзе за збыт наркотыкаў належыць смяротнае пакаранне, іх усё роўна вырабляюць і прадаюць, бо на кон пастаўленыя велізарныя грошы.

Адзіная магчымасць абараніць свайго дзіцяці — зрабіць яго шчаслівым

У жыцці бывае нямала цяжкіх, гаротных момантаў, і ўся гісторыя чалавецтва пабудавана на пастаянным імкненні да шчасця праз пераадоленне нягод, праблем, ды і самога сябе, уласнай ляноты. Нашы дзеці таксама шукаюць выйсце, шукаюць шляхі да шчасця. Наркотыкі ж дазваляюць атрымліваць станоўчыя эмоцыі, не звяртаючыся да ўнутранай працы. З імі не трэба ніякіх намаганняў, каб адчуць сябе шчаслівым: ня трэба выхоўваць сябе, ня трэба крок за крокам пераадольваць цяжкасці, расці і сталець.

Існуе маса прычын, па якіх дзеці пачынаюць ужываць наркотыкі, але самая распаўсюджаная (на яе часцей за іншых паказваюць і самі юныя наркаманы) — гэта неспрыяльная атмасфера ў сям'і. Для такіх хлопчыкаў і дзяўчынак першымі анёлам-ахоўнікам павінны стаць іх бацькі. Менавіта бацькі першымі павінны заўважыць, што адбываецца з дзіцем, своечасова зрабіць "прышчэпку бяспекі".

Вось што ўключае ў сябе гэтая "прышчэпка":

• Стварыць сяброўскую, адкрытую атмасферу ў сям'і. Калі дзіцяці з бацькамі дрэнна, самотна, ён як істота, якоя не можа знаходзіцца па-за групы, пачне шукаць, да каго б яму эмацыйна "прымацавацца", хто выслухае, зразумее. Таму задача бацькоў, пакуль дзіця яшчэ маленькі, — старанна адбіраць яму сяброў, запрашаць іх у дом, мець зносіны з імі, даведацца больш інфармацыі пра іх і аб іх бацьках. Толькі тады ў вас будзе магчымасць хоць неяк уплываць на кампанію, калі сябры дзіцяці падрастуць;
• Падтрымліваць з дзіцем эмацыйны кантакт: ўнікаць у яго інтарэсы, суперажываць яго захапленням, паказваць яму сваю любоў, жыць яго жыццём. Як часта, прыйшоўшы стомленымі з працы, мы проста адмахваемся ад сваіх дзяцей: "потым пагаворым, не бачыш, я стамілася", "цяпер не магу цябе слухаць, мне няма калі"… Аднак дзеці так любяць што-небудзь рабіць разам з бацькамі, задаваць пытанні. Праводзіць шмат часу з дзецьмі — лепшы спосаб дасягнуць духоўнай блізкасці і своечасова заўважыць, калі з дзіцем нешта не так;
• Выхоўваць у дзяцей жыццялюбства і аптымізм. Не трэба, каб дзіця кожны дзень ад нас чуў, якое цяжкае жыццё, колькі вакол дрэнных людзей, як мала вы зарабляеце, у параўнанні з суседам… Ці не лепш казаць пра тое, як добра быць здаровым, колькі найцікавых заняткаў, знакамітых месцаў ёсць на свеце,  колькі прыгожага і цудоўнага ў жыцці? Бо калі мы ўвесь час кажам, што жыццё беспрасветнае і нецікавае, як мы навучым дзяцей супрацьстаяць наркатычнай пагрозе?;
• Вучыць самапаваге, павышаць самаацэнку. Псіхолагі сцвярджаюць, што дзеці, якія маюць высокі ўзровень самапавагі, часцей адказваюць "не", калі ім прапануюць паспрабаваць спіртное, наркотыкі. Сфармаваць самапавагу ў дзіцяці можна, калі часцей хваліць яго, знаходзіць станоўчыя бакі ў яго паводзінах, абліччы. Трэба дапамагаць яму ставіць перад сабой рэальныя мэты, якія ён зможа паспяхова рэалізаваць;
• Дапамагчы сфармаваць уласнае стаўленне да наркотыкаў. Не бойцеся размаўляць з дзіцем на гэтую тэму. Рана ці позна ён усё роўна будзе абмяркоўваць яе ў коле аднагодкаў. Дайце дзіцяці зразумець, што з вамі таксама можна пра гэта размаўляць. І ў размове не сыходзьце з тэмы задавальнення, якое дае ўжыванне псіхатропных рэчываў. Раскажыце, што непрацяглае задавальненне зменіцца працяглымі, часта незваротнымі, адмоўнымі наступствамі. Падчас размовы не чытайце лекцый, не напірайце на шкоднасць наркотыкаў, курыльных сумесяў для здароўя. Цыроз печані, прыдуркаватасць, шызафрэнія — усё гэта для дзіцяці пустыя словы, здароўе для большасці маладых людзей — рэч безумоўная і сама па сабе разумеецца, таму асаблівай каштоўнасці ў іх вачах не мае. Звярніце ўвагу лепш на тое, што закладзена ў самой прыродзе падлетка, — імкненні да свабоды і незалежнасці. Растлумачыце яму, што з наркотыкамі чалавек траціць усякую самастойнасць, ператвараецца ў закладніка нажывы іншых людзей. На ім будуць зарабляць вялікія грошы, а ён расплаціцца сваім жыццём;
• Калі сябар прымае наркотыкі або курыльныя сумесі, галоўнае, не стаць саўдзельнікам. Любы падлетак можа апынуцца ў сітуацыі, калі наркотыкі пачаў ужываць хто-небудзь з яго сяброў ці знаёмых. У гэтым выпадку вельмі важна адразу павесці сябе правільна. Не выклікацца на ролю выратавальніка: ці не спадзявацца, што можна самому пераканаць і вылячыць сябра. Наркамана павінны лячыць лекары. Адзінае, што падлетак можа зрабіць, — гэта растлумачыць свайму сябру, што, калі ён не спыніць прымаць наркотыкі, ім прыйдзецца расстацца. Нельга пакрываць наркамана перад яго сваякамі. Наадварот, трэба пастарацца яго пераканаць распавесці ўсё бацькам, дарослым, якія яму дапамогуць. Ніколі нельга даваць наркаману грошай, ладзіць яму начоўкі, сустрэчы з падазронымі людзьмі.

 Лепшы шлях абараніць дзіця ад наркотыкаў — гэта пастаяннае і непрыкметнае назіранне за ім і яго паводзінамі.

Як зразумець, што дзіця спажывае наркотыкі?

Змены ў паводзінах:

1. змены ў настроі: ад радасці да роспачы, ад ажыўлення да затарможанасці;
2. праява незвычайных рэакцый: "ўзняты" стан, раздражненне, агрэсіўнасць, празмерная балбатлівасць;
3. страта цікавасці да ранейшых захапленняў: спорту, вучобы, сяброў;
4. відавочныя ілжывасць, ўтоенасць, выкрутлівасць, цынізм і неспакой;
5. самаізаляцыя ў сям'і: дзіця пачынае пазбягаць бацькоў, не ўдзельнічае ў сямейных справах;
6. частыя нематываваныя знікнення з дому;
7. у доме пачынаюць знікаць грошы, рэчы;
8. неахайнасць, неакуратнасць, не клапоціцца аб гігіене і змене адзення;
9. страта ранейшых сяброў, частыя гутаркі па тэлефоне з падазронымі людзьмі, выкарыстанне "шыфра", жаргоных слоў;
10. пагаршэнне памяці, увагі, безуважлівасць, няздольнасць тлумачыць прычыны сваіх учынкаў;
11. апатыя, "патухлыя" вочы, млявасць, размовы пра бессэнсоўнасць жыцця.

Фізічныя прыкметы:

1. прыкметнае памяншэнне або ўзрастанне апетыту, смагі;
2. празмерна шырокія ці вузкія зрэнкі;
3. прыступы дрымотнасці ці бессані;
4. кругі пад вачыма;
5. сухасць, лушчэнне, друзласць скуры;
6. парушэнне гаворкі, хады і каардынацыі руху пры адсутнасці паху алкаголю;
7. страта вагі, млоснасць, дыярэя;
8. з'яўленне нехарактэрных пахаў з рота (пах лекаў або іншых хімічных рэчываў, растваральніка, клею).

Што рабіць, калі ўзніклі падазрэнні?

• Не адмаўляйцеся ад праблемы. Не кажыце сабе: гэта магло адбыцца з іншымі дзецьмі, але не з маімі. Не ламайце галаву: за што, чаму? Ведайце, што 30% падлеткаў, якія злоўжываюць наркатычнымі і таксічнымі рэчывамі, выхоўваюцца ў сем'ях з высокім інтэлектуальным і культурным узроўнем;
• Не панікуйце. Паспрабуйце сабраць як мага больш інфармацыі аб тым, што здарылася, быць можа, вы сутыкнуліся з аднаразовай спробай і яшчэ не ўсё страчана;
• Пагаворыце з дзіцем. Не цісніце, не пагражайце- максімальная адкрытасць і давер. Кажыце пра свае пачуцці да дзіцяці — любові, жаданні зберагчы яго ад небяспекі і падтрымаць. Паспрабуйце высветліць, якія праблемы крыюцца за ужываннем наркотыкаў (няўпэўненасць у сабе, адзінота, няўдачы ў школе), і знайсці іншыя спосабы іх вырашэння;
• Будзьце пазітыўным прыкладам. Скажыце яму, што не ўсё страчана і заўсёды можна знайсці выйсце з любой сітуацыі. Вы разам справіцеся, вы адна сям'я;
•  Звярніцеся да спецыяліста. Не саромейцеся, не ўтойвайце сваю праблему. Многія баяцца звярнуцца да нарколага, у міліцыю, але памятайце, што няма нічога страшней, чым страціць дзіцяці.

Шмат у чым рашэнне праблемы дзіцячай наркаманіі залежыць ад бацькоў. Лепшым імунітэтам ад наркотыкаў з'яўляецца шчаслівая, дружная сям'я, дзе пануюць канструктыўныя даверліва-адкрытыя адносіны паміж дарослымі і дзецьмі.