Уладзімір Здановіч, Sputnik
Пра рэцэпт гульнявога шчасця на кортах і пра тое, як спартсменам ўдаецца доўгі час быць прыкладам для тых, хто робіць першыя крокі на тэнісным корце, чытайце ў эксклюзіўным інтэрв'ю Вікторыі Азаранка агенцтву Sputnik
Sputnik: Вікторыя, раскажыце, колькі часу трэба патраціць, каб вырасціць зорку сусветнага тэніса?
Азаранка: Такой формулы — як і за колькі гадоў вырасціць чэмпіёна або зорку — няма. Калі б яна была, то, ўяўляеце, колькі б зорак было на тэнісным небасхіле?
Sputnik: Тады ці можна, абапіраючыся на сучасныя прарывы ў медыцыне і фармакалогіі, "зляпіць" другую Азаранка?
Азаранка: Другой не будзе, і трэцяй, і чацвёртай… Думаю, што вырасціць другую або трэцюю Азаранка нельга. Кожнаму з нас і тэнісных спецыялістаў трэба засяродзіцца на іншых асобах і гадаваць чэмпіёнаў, зыходзячы з іх здольнасцяў, пераваг і недахопаў. Я не хачу, каб з мяне рабілі копіі.Дам пару саветаў, што і як лепш рабіць, каб дасягнуць некаторых вышынь у спорце і ў тэнісе ў прыватнасці. У кожнага, хто хоча чаго-то дамагчыся, павінен быць моцны характар і высокая працаздольнасць. Гэта, напэўна, две самыя галоўных якасці, якія з звычайнага гульца зробяць чэмпіёна.
Такія словы як "талент" і "патэнцыял" трэба адразу забыць і імкнуцца не выкарыстоўваць іх у прынцыпе.
Толькі працаздольнасць, памножаная на канцэнтрацыю ўвагі і дысцыпліну, здольныя зрабіць з кожнага з нас зорку, а не зорачку.
Sputnik: Вы заўсёды гуляеце ў адным стылі, або падладжваецеся пад стыль гульні саперніц?
Азаранка: Скажу дакладна, што звычку да гульні з той ці іншай саперніцай выпрацаваць нельга. Усё залежыць ад ўзроўню майстэрства, псіхалагічнага стану, пакрыцця корта, і наогул, ад канкрэтнай сітуацыі. Я проста імкнуся гуляць супраць таго, хто на другім баку, як ўмею і ніколі не думаць пра саперніцу.
Sputnik: Ці магчымая сяброўства ў тэнісным свеце? Ці проста добрыя адносіны. Бо ніколі не ведаеш, супраць каго прыйдзецца гуляць у будучыні….
Азаранка: У мяне няма такога, што з аднай спартсменкай я ў вельмі добрых адносінах, а з другой — наогул ніяк. Звычайныя працоўныя адносіны, якія могуць быць у спартсменаў, у любы момант гатовых гуляць адзін супраць аднаго. Скажу шчыра, што ў нас у туры дастаткова здаровая атмасфера.
Sputnik: Вы тры гады не выступалі за нацыянальную зборную. Што вы адчуваеце пасля вяртання ў беларускую каманду?
Азаранка: Мне шмат даводзіцца выступаць у асабістых турнірах па ўсім свеце, і я заўсёды кажу, што я Вікторыя Азаранка з Беларусі і вельмі ганаруся сваёй краінай. Гуляць за зборную, напэўна, заўсёды цяжэй, чым за сябе асабіста. У гульца больш напружанасці і траціцца больш нерваў: бо на цябе глядзіць і разлічвае ўся краіна.
Sputnik: Як вы спраўляецеся з прэсінгам? Цяпер любы нядобразычлівец можа абразіць спартсмена ў інтэрнэце ці абвінаваціць у чым-небудзь.
Азаранка: Я не магу сказаць, што ўсё, што адбываецца вакол для мяне нічога не значыць. Я ўважліва сачу за сацыяльнымі сеткамі, стараюся адсочваць ўсякія навіны, у тым ліку і "жоўтыя" па магчымасці, пішу пра свае адчуванні, маю зносіны з сапраўднымі заўзятарамі.
Жыццё мяне прывучыла да некаторых правіл паводзінаў, таму я імкнуся на ўсё, што адбываецца звяртаць мінімум увагі, а проста прафесійна рабіць сваю працу.
Sputnik: А нядаўняя "страта" кампаніяй Air France вашага багажу неяк адбілася на баявым духу? Ці будзеце прад'яўляць прэтэнзіі да перавозчыка?
Азаранка: На гэты раз мы з Air France разышліся палюбоўна, хоць упершыню ў маёй кар'еры багаж затрымаўся на тры дні. Але перад наступным палётам, калі мне давядзецца скарыстацца паслугамі вядомага ў свеце авіяперавозчыка яшчэ раз, я абавязкова ім напішу, каб мой багаж ў самалёт загрузілі. Думаю, што ў наступны раз тэнісістку Вікторыю Азаранка ўсе непрыемнасці абыдуць бокам (смяецца).
Sputnik: І, напрыканцы, ці ёсць будучыня ў беларускага тэніса?
Азаранка: Мне заўсёды балюча ўсведамляць, што вялікі тэніс не ўваходзіць па папулярнасці ў Беларусі нават у першую тройку, хоць столькі для гэтага робіцца. Прыемна здзівілася, калі даведалася, што ў Беларусі ўжо створана тэнісная акадэмія. Але гэтага, вядома, недастаткова.
І вось падчас турніру ў Будапешце мы з дзяўчынкамі сядзелі і разважалі за вячэрай: вось было б добра, каб у нашых школах дзеці актыўна пачалі гуляць у тэніс. У дастатку было б ракетак, мячоў і іншага інвентара. А то цяперашнія ўрокі фізкультуры ў большасці навучальных устаноў — ўчорашні дзень. Я лічу, што задача атлетаў нароўні з федэрацыяй і дзяржаўнымі органамі — стымуляваць развіццё тэніса ў рэспубліцы, каб мець не толькі здаровае пакаленне школьнікаў і студэнтаў, але і рэзерв для нацыянальнай каманды. Такое партнёрства — шлях да развіцця беларускага тэніса, падтрыманню і прымнажэнню лепшых яго традыцый.
