Канстанцін Марозаў, спецыяльна для Sputnik
Серабрыстыя аблокі, якія можна назіраць толькі ў прыцемках і толькі ў летнія месяцы, ўзнікаюць у мезасферы на вышыні 76-85 кіламетраў над паверхняй зямлі.
Гэтая з'ява досыць маладая. Упершыню яе заўважыў у перадсвітальнай небе вядомы рускі астраном Вітольд Цераский. Гэта здарылася 12 чэрвеня 1885 года. Падзеі папярэднічала вывяржэнне вулкана Кракатау. Але ці звязаныя гэтыя два факты паміж сабой, навукоўцы да гэтага часу дакладна адказаць не могуць. Таксама яны не могуць растлумачыць і прыроду гэтых аблокаў.
Адна з апошніх версій звязана з ростам канцэнтрацыі метану ў атмасферы Зямлі. Развіццё жывёлагадоўлі, высечка лясоў і выкарыстанне дрэва для ацяплення павялічылі выкіды гэтага газу ў атмасферу. Паднімаючыся на вялікую вышыню, ён, узаемадзейнічаючы з метэорным пылам, ператвараўся ў крышталі лёду, якія і сталі адсвятляць падчачас летняга змяркання.
Пасля адкрыцця Цераскага астраномы сталі назіраць серабрыстыя аблокі амаль штогод. Асабліва выразнымі хмары былi пасля падзення Тунгускага метэарыта. Ды і пасля Чарнобыльскай катастрофы я асабіста назіраў вельмі яркія серабрыстыя аблокі.
Прадказаць іх з'яўленне ў канкрэтным месцы складана. Але ўбачыць на небе — проста. Серабрыстыя аблокі з'яўляюцца на шыротах ад 45 да 65, чым паўночней, тым часцей. Сезон доўжыцца з чэрвеня па жнівень, калі сонца не заходзіць глыбока пад гарызонт і падсвятляе серабрыстыя аблокі ўначы. Звычайныя аблокі ў гэты час сутак выглядаюць чорнымі плямамі на фоне неба.
Сёлета сезон назірання серабрыстых аблокаў пачаўся як ніколі рана — першыя хмары былi заўважаны спадарожнікамі яшчэ ў сярэдзіне мая, а першыя візуальныя назірання былі зафіксаваны на тыдзень пазней, сведчыць каманда астрафатаграфіі "Астранамінск".
Прафесійныя астраназіральнікі раюць шукаць серабрыстыя аблокі на паўночным захадзе пасля заходу сонца і на паўночным усходзе перад усходам.
