Алена Васільева, Sputnik
За дваццаць год газета паспела змяніць імя — "Беларускую газету" прымусілі стаць лаканічнай "БелГазетай". Гэта, здаецца, адзіны прымус, якому за гады існавання падпарадкавалася выданне. З павагі да "БелГазеты" і бясконцай любові да яе нязменных зайцаў і трапных загалоўкаў, у дзень юбілею мы паразмаўлялі з намеснікам галоўнага рэдактара Зміцерам Растаевым.
- Ці ёсць у краіне журналістыка за межамі «БелГазеты»?
— Я зараз адкажу "не", і "кукуорг" замовіць мяне кілеру (смяецца). Ну, вядома, ёсць! Журналістыка, як і літаратура, мае мноства традыцый, стыляў, кірункаў. Калі ў літаратуры ёсць Даўлатаў, гэта не значыць, што там не можа быць таксама і Пялевіна, а калі ёсць Пялевін, што не можа быць Акуніна або Уліцкай. Іншая справа, што талент непаўторны. Ёсць толькі адзін Даўлатаў — другога быць не можа, гэта будзе ўжо эрзац.
Але затое творчая радыяцыя яго спадчыны па гэты дзень уплывае на літаратурную рэчаіснасць, спрыяе карысным мутацыям. Радыяцыя "БелГазеты" у свой час паўплывала на беларускую журналістыку (і, дарэчы, чытацкую аўдыторыю таксама) на гады наперад. Многіх арыгінальных медыя-праектаў сёння магло б не быць, калі б іх аўтары і чытачы ў 90-я і 2000-я не прайшлі горан "БГ".
- Што атрымалася за дваццаць гадоў? Як вы бачылі газету, калі пачыналі з ёй супрацу, і якой яна стала? І галоўнае: калі не «БелГазета», дык хто?
— Дык кот (смяецца). Не, праўда. Вось калі такую карцінку намаляваць — кім былі б газеты, калі б былі жывёламі — дык "БелГазета", у маім уяўленні, гэта такі вытанчаны і горды мур-мур-кацяра, увесь такі з сябе незалежны, але пры гэтым вельмі гуллівы і выдатна ўмее лавіць мышэй. Як дваццаць гадоў таму, так і сёння.
Іншая справа, што вакол распладзілася процьма электронных катоў, якія тую ж мыш паспяваюць злавіць хутчэй — але затое не ўсе яны ўмеюць яе так добра разабраць. А з мышшу можна ж яшчэ і гуляць!
Калі я вучыўся ў Маскве, у нас у інтэрнаце жыў такі кот: калі ён лавіў мыш, то еў яе не адразу, а яшчэ гадзіну лапкай па калідорах ганяў, і такія акрабатычныя піруэты з ёй вырабляў — цырк дзю Салей паліць. Калі гэты кот выходзіў на промысел, хлопчыкі дралі жывоцікі ад смеху, а дзяўчынкі хаваліся па пакоях. Спадзяюся, у выпадку з «БелГазеты» хавацца ня трэба нікому.
- За дваццаць гадоў працы ў адной камандзе, былі ў вас непаразуменні з яе прадстаўнікамі, ці ўсё заўсёды ішло гладка?
— Бывала. Але тут ёсць адна тонкасць. Як чалавеку свабодных поглядаў мне, напрыклад, невыносна чытаць калонкі "дзяржаўніка" Байнёва, або інтэрв'ю з такімі адыёзнымі персонамі, як, скажам, расейскі палкоўнік Баранец. Было нядаўна такое. Ён нават нашу супрацоўніцу, якая задавала яму пытанні, спыняў: "Што гэта за ліберальны балбатня?" Але гэта — як чалавеку. А як журналіст, я толькі за! Бо ў тым і фішка "БелГазеты" — на яе старонках могуць сутыкацца настолькі розназараджаныя думкі, што будзь яны элементарнымі часціцамі, у імгненне ўзарвалі б усё наўкол. Добра, што гэта толькі меркаванні.
Інтэрв'ю з галоўным рэдактарам "БелГазеты" Ігарам Высоцкім чытайце заўтра на нашым сайце.
