У абароне нашы згулялі даволі старанна. Не абыйшлося без грубых ляпаў, але, думаецца, гэта, ў першую чаргу, ад няўмення дзейнічаць супраць футбалістаў такога класа. Здаецца, абсалютна спакойным на матч выйшаў Чэрнік. Адно гэта было вялікім укладам Сяргея ў нашу гульню, таму што калі б пакалочвала яго, уся каманда б стала ахвярай мандражу. І сыграў Чэрнік пры ўсім сваім спакоі вельмі надзейна і немітусліва. А два забітых харвата-бразільскіх галы — не яго віна, віна незразумелых дзеянняў футбалістаў апорнай лініі пры страце мяча на чужой палове поля. А ўсё што можна было — Чэрнік цягнуў.
У астатнім каманда згуляла дрэнна. І гэта ўжо праблема не настрою на гульню, а, думаецца, майстэрства гульцоў. Таму што здараліся парывы ў лініях, няшчыльная сустрэча чужых гульцоў, занадта вялікая колькасць перадач, страты, банальнае няўменне пераходзиць з абароны ў атаку і павольнае вяртанне да сваіх варот — гэта ўжо было. Нават у чэмпіянаце краіны. Але нам казалі: яны перамагаюць. Перамагаюць. А цяпер бачым: у чэмпіянаце краіны.
З капітанствам ў БАТЭ таксама поўнае глупства. Неяк заведзена ў Барысаве, што павязку з году ў год апранае той, хто больш за ўсё за БАТЭ матчаў згуляў. У гэты раз — Валадзько, справядліва і зразумела. Але неяк больш смела прынята капитанствоваць. Неяк больш актыўным прынята быць лідэру каманды, асабліва калі на яго ўчастку гульня не лепіцца. А інакш ніякі ён не лідэр. Вось у матчы з "Барселонай" лідэра ў нас не было. Хоць і павінен быў быць — хоць хто-небудзь.
Ёсць, дарэчы, пытанні і да Ермаковіч. На пасляматчавай прэс-канферэнцыі ён кажа: "Не атрымаўся выхад у контратаку. Ды і на працягу ўсёй гульні не атрымліваўся. Нам паднеслі ўрок футбола". Аляксандр Уладзіміравіч, дарагі, а дзе план "Б"?
Сур'ёзна, ну не атрымліваецца ў хлопцаў выканаць першапачатковы план на гульню. Няма контратак. Так бывае. Але павінен жа быць запасны варыянт. Змены павінны адбывацца ў ходзе гульні. Акцэнты трэба мяняць, калі не атрымліваецца. Луіс Энрыке напрыклад: не пайшло ў Серхіа Раберта гуляць вальнадумца, Энрыке пасадзіў таго на лаўку, выпусціўшы Ракіціча. Хоць Серхіа супраціўляўся і лаяўся, што вельмі выразна было выхапленыя камерамі, але сеў яшчэ ў першым тайме. А словы пра атрыманую футбалістам траўму на пасляматчавай прэс-канферэнцыі — гэта ён схітраваў, вядома. Ну, якая траўма, калі футбаліст, стоячы каля броўкі, слінамі пырскаў, даказваў трэнеру, што гатовы працягваць і вось-вось у яго ўсё атрымаецца?
Вельмі хацелася пачуць ад галоўнага трэнера барысаўчан, чаму былі заменены менавіта гэтыя футбалісты. Ну, з Ніколічам ясна было — наеўся хлопец, выпусцілі Яблонскага. Выйшаў той нядрэнна, выканаў шмат перахопаў. У Максіма Валадзько ўжо была картка, баяліся, што можа атрымаць чырвоную, зразумела. А Сігневіч што? Ермаковіч адкаментаваў: "Коля Сігневіч стаміўся".
Ведаеце, калі мне гадоў дзевяць было, мы з бацькамі пераехалі ў новую кватэру. Маё поўнае ўражанняў самастойнае жыццё тут, у гэтай новай кватэры, і пачалося. І вось калі мы толькі ўсяліліся, у нашай гасцёўным пакоі ніякіх люстраў не вісела. Ну, лямпачка боўталася па-старому. Боўталася вельмі доўга і ўпарта. І мяняцца на нешта прыстойнае ніяк не хацела.
Дык вось аднойчы мая дарагая мама сабралася ў калядную падарожжа ў Парыж. Падарожжа, зрэшты, было даволі тыповым: на аўтобусе, з прыпынкамі на начлег у прыдарожных матэлях. Увогуле, вярнулася з паездкі мама акурат пад Новы год і прывезла з сабой велізарную чэшскую люстру. І калі я, яшчэ несвядомы школьнік, спытаў, навошта нам гэты чэшскі здзек над мастацтвам пад назвай "люстра", мама вельмі расчаравана паглядзела на мяне, кінула "гэта абажур", і села ў татаву машыну.
Нават з часам гэты абажур я не палюбіў. І аднойчы вырашыў выказаць здзек над мамінымі пачуццямі да яго, зняць і памяняць на лямпачку, якая біла прыемным матавым і мяккім святлом. Мама, вядома, доўга нічога не прамаўляла, а потым за вячэрай спытала: "навошта"? Я разгубіўся і прамовіў: "Абажур стаміўся".
Гэта ўсё да пытання аб тым, як Сігневіч мог стаміцца? Нападаючы. У гульні, дзе ніякага нападу не было. Форвард, які два разы крануў мяч. Выбачайце, але гэта не апраўданне для замены. Ні для Ярмаковіча, ні, тым больш, для Сігневіча. Як і не апраўданне маёй дурной дзіцячай свавольствы.
Ну што ж, усё. А лік выніковы? Хацелася верыць, што здарыцца нешта добрае. А замест гэтага можна парадавацца, што не здарылася дрэннага.
