Рускі пісьменнік, паэт і перакладчык Іван Аляксеевіч Бунін нарадзіўся 22 кастрычніка (10 кастрычніка па старым стылі) 1870 ў Варонежы ў дваранскай сям'і. Дзяцінства будучага пісьменніка прайшло на хутары Бутыркі Ялецкага павета Арлоўскай губерні.
У 1881 годзе Іван Бунін паступіў у Ялецкую гімназію, але правучыўся толькі пяць гадоў, так як сям'я не мела сродкаў. Асвойваць праграму гімназіі яму дапамагаў старэйшы брат Юлій (1857-1921).
Свой першы верш Бунін напісаў у восем гадоў. А яго першай публікацыяй стаў верш "Над могилой Надсана", надрукаваны ў газеце "Родина" ў лютым 1887 года. На працягу года ў тым жа выданні з'явіліся некалькі вершаў Буніна, а таксама апавяданні "Два странніка" і "Нефедка".
У наступным годзе вершы Буніна з'явіліся ў "Книжках недели", дзе друкаваліся творы пісьменнікаў Льва Талстога, Якава Палонскага.
З вясны 1889 пачалося самастойнае жыццё пісьменніка — Бунін ўслед за братам Юліем перасяліўся ў Харкаў, дзе ў мясцовай газеце выйшла яго вучнёўская кніжка "Вершы. 1887-1891".
У 1892 яны пераехалі ў Палтаву, дзе Іван Бунін у розны час працаваў бібліятэкарам, карэктарам, статыстыкам, газетным рэпарцёрам. У красавіку 1894 быў надрукаваны першы празаічны твор Буніна — апавяданне "Деревенский эскиз" (назва абрана ў выдавецтве).
Потым былі Пецярбург, Масква. У 1898 годзе ён ажаніўся на Ганне Цакні — грачанцы, дачкі рэвалюцыянера і эмігранта Мікалая Цакні. У 1900 годзе яны рассталіся, а ў 1905 памёр іх сын Мікалай.
У Маскве малады пісьменнік пазнаёміўся з многімі вядомымі паэтамі і пісьменнікамі — Антонам Чэхавым, Валерыем Брусавым. Тут да яго прыйшла літаратурная вядомасць з выхадам у свет аповеду "Антоновские яблоки".
У 1906 Бунін пазнаёміўся з Верай Мурамцавай, жанчынай з дваранскай прафесарскай маскоўскай сям'і, якая стала яго жонкай. Пара Буніна шмат падарожнічала: Сірыя, Егіпет, Палестына, Турцыя, Румынія, Італія.
У творах, напісаных пасля першай рускай рэвалюцыі 1905 года, аповесцях "Деревня" і "Суходол", пануючай стала тэма драматызму рускага гістарычнага лёсу. Да Лютаўскай і Кастрычніцкай рэвалюцый 1917 Іван Бунін паставіўся вельмі варожа і ўспрымаў іх як катастрофу. Дзённікам падзей жыцця краіны і разважанняў пісьменніка ў гэты час стала кніга публіцыстыкі "Окоянные дни" (1918):
"Як забыцца, як гэта дараваць рускаму народу? А ўсё даруюць, усё забудзецца. Зрэшты, і я — толькі імкнуся жахацца, а па-сапраўднаму не магу, сапраўднай успрымальнасці ўсё ж-такі не хапае. У гэтым і ўвесь пякельны сакрэт бальшавікоў — забіць ўспрымальнасць. Людзі жывуць мерай, адмераць ім і ўспрымальнасць, уяўленне, — перасягніце самую меру. Гэта — як цэны на хлеб, на ялавічыну. " Што? Тры целковых фунт! "А назнач тысячу — і канец здзіўлення, крыку, слупняк, неадчувальнасць." Як? Сем павешаных?! " —" Не, мілы, не сем, а семсот! "- І ўжо тут абавязкова слупняк — семярых-то, якія вісяць, яшчэ можна ўявіць сабе, а паспрабуй-ка сямсот, нават семдзесят!"
21 мая 1918 года ён з'ехаў з Масквы ў Адэсу, а ў лютым 1920 эміграваў спачатку на Балканы, а затым у Францыю. У Францыі першы час жыў у Парыжы, але з лета 1923 пераехаў у Прыморскія Альпы і прыязджаў у Парыж толькі на некаторыя зімовыя месяцы.
Тут ён звярнуўся да інтымных, лірычным ўспамінах маладосці. Раман "Жизнь Арсеньева" (1930) як бы замкнуў цыкл мастацкіх аўтабіяграфіі, звязаных з жыццём рускага памеснага дваранства. Адно з цэнтральных месцаў у познім творчасці Буніна займала тэма фатальнай любові-страсці, выяўленая ў творах "Митина любовь" (1925), "Солнечный удар" (1927), цыкле навэл "Темные аллеи" (1943).
У 1933 годзе ён стаў першым рускім пісьменнікам, удастоеным Нобелеўскай прэміі па літаратуры "за строгае мастацкае майстэрства, з якім ён працягнуў рускую класічную лінію ў прозе".
У 1939 годзе з пачаткам Другой сусветнай вайны (1939-1945) Буніна пасяліліся на поўдні Францыі, у Грассе, на віле "Жаннет", у 1945 годзе вярнуліся ў Парыж.
У апошнія гады жыцця пісьменнік спыніў публікацыю сваіх твораў. Шмат і цяжка хварэючы, напісаў "Воспоминания" (1950), працаваў над кнігай "О Чехове", якая выйшла пасмяротна ў 1955 годзе ў Нью-Ёрку.
8 лістападзе 1953 г. Іван Бунін памёр у Парыжы. Пахаваны на рускай могілках Сен-Жэнеўеваў-дэ-Буа.
У 2004 годзе ў Расіі заснавана штогадовая літаратурная бунінскага прэмія.
У 2006 годзе ў Парыжы прайшла прэзентацыя першага поўнага 15-томнага збору твораў Івана Буніна на рускай мове, які ўключае ў сябе тры тамы яго перапіскі і дзённікі, а таксама дзённікі яго жонкі Веры Мурамцавай-Буніна і сяброўкі пісьменніка Галіны Кузняцовай.
