Вольга Савіцкая, Sputnik.
Музыка да культавай савецкай кінастужкі "Вяселле ў Малінаўцы" кампазітарам Барысам Аляксандравым была напісана задоўга да 1967 года, калі рэжысёрам Андрэем Тутышкіным быў зняты любімы многімі пакаленнямі кінаглядачоў фільм. Аперэта была створана ў далёкім 1936 годзе і мелася ў рэпертуары любога музычнага тэатра тых гадоў.
… На сцэне рэтрамабіль, млын з крыламі, якія верцяцца, і зіхатлівымі святочнымі агнямі і вясельны стол, за якім сядзяць людзі "ідэйнага атамана" Грыцыана Таўрычнага. Каларытныя постаці ў футравых шапках, крыж-накрыж перацягнутыя патранажам, а таксама дзяўчаты ў сукенках а-ля гераіні нямога кіно, у прадчуванні вяселля атамана п'юць і весяляцца.
Нават у другарадных персанажаў у гэтым спектаклі ёсць свае пяць хвілін славы. І ў Папандопула, які выдае свае каронныя: "І шо я ў цябе такі закаханы?!", "А ну, прыдумай для мяне што-небудзь такое, каб душа спачатку разгарнулася, а потым назад загарнулася!", "Націсні на клавішы, прадай талент! Кампазітар, а?","Пры ўсёй публіцы такія жэстыкуляцыі!".
І ў дзеда Нічыпара, які як флюгер мяняе галаўны ўбор і свае палітычныя перакананні: спачатку гэта футравая шапка, потым будзёнаўка. І ў Яшкі-артылерыста, пад камандаваннем у якога знаходзіцца танцуючы жаночы "гарнізон".
Галоўная гераіня Ярынка — сціплая ў яркім, упрыгожаным арнаментам народным касцюме танчыць так жа лёгка, як і выконвае сваю музычную партыю. Яна любіць пастуха Андрэйку, але робіць выгляд, што згодная стаць жонкай Грыцыана, ведаючы, што чырвонаармейскі камандзір Назар Дума, што спрытна валодае і шабляй, і наганам, і раскошным барытонам, разам са сваімі людзьмі ў выніку выратуе ўсіх у Малінаўцы.
"Музычны тэатр па сутнасці сваёй — тэатр забаўляльны, закліканы даставіць гледачу радасць, музычнае асалоду, зарад бадзёрасці", — распавёў Міхаіл Кавальчык. Паводле яго слоў, гумар — адна з тых сіл, на якіх заўсёды трымалася чалавецтва.
У Беларускім дзяржаўным акадэмічным музычным тэатры гэтая аперэта ішла, і з вялікім поспехам, старэйшае пакаленне памятае.
"Мой асістэнт Валянціна Пятліцкая гуляла ў свой час Ярынку, і гэта сёння вельмі дапамагае нам у працы. У пастаноўцы занятая практычна ўся трупа, таму што спектакль многонаселены. У ім ёсць выдатныя ролі і для моладзі тэатра, і для сярэдняга пакалення артыстаў, і для старэйшага пакалення", — адзначыў Кавальчык.
І гэта таксама адна з прычын, па якой гэты матэрыял апынуўся ў рэпертуары Музычнага тэатра. Над спектаклем працуе вельмі прафесійная пастановачная група.
"Галоўны мастак тэатра Андрэй Меранкоў, зрабіў, на мой погляд, выдатнае стылізаванае лубачнае афармленне", — канстатаваў рэжысёр.
Дырыжор-пастаноўшчык — Мікалай Макарэвіч, хормайстар — Святлана Пятрова. Для пастаноўкі харэаграфічных нумароў запрасілі галоўнага балетмайстра Екацярынбургскага тэатра музычнага камедыі Наталлю Масквічову.
"Лічу, што яна прынесла новую эстэтыку ў наш тэатр", — ацаніў працу балетмайстра Кавальчык.
Мастак па касцюмах — Ірына Лабуш. Пастаноўка сцэнічнага бою — Віталь Катавіцкі. Мастак па святле — Сяргей Азяранаў.
"Сабралася таленавітая каманда, якая здольная перадаць гледачу сваё бачанне дастаткова традыцыйнага матэрыялу. Асабіста мне вельмі цікава працаваць над гэтым спектаклем. Атрымаўся ён ці не, скажа глядач", — рэзюмаваў суразмоўца Sputnik.
