Яўген Казарцаў, Sputnik.
"Серебряная свадьба" цяпер знаходзіцца ў гастрольным туры ў гонар свайго дзесяцігоддзя, але для чытачоў Sputnik Бенька знайшла час у сваім шчыльным гастрольным графіку, каб пагаварыць за кубкам гарбаты. Як сказала сама Святлана, "аб усім і патроху".
Пра "Еўрабачанне" і папулярнасць
Як вядома, для беларускіх музыкаў самы просты спосаб праславіцца — паспрабаваць паехаць на "Еўрабачанне". Зрэшты, Бенька не думае, што магла б сама паехаць на конкурс.
— Я наогул з вялікай насцярожанасцю стаўлюся да ўсіх тэлевізійных праектаў. Калі такое існуе, то, я думаю, яно трэба камусьці з непрыстойнымі мэтамі. Адчуваю там нейкую каверзу.
Мне здаецца, для "Еўрабачання" патрэбен незвычайны эстрадны прадукт. А мы ўсё ж не маем дачынення да эстрады. І, плюс да гэтага, я ж не спявачка: ніколі не вучылася вакалу, любы прафесіянал знойдзе шмат агрэхаў у тым, як я спяваю. За сваіх хлопцаў не баюся, сыгралі б яны на "Еўрабачанні" выдатна, але ў сабе я не ўпэўненая.
Ну і галоўнае — навошта? Папулярнасць — рэч, да якой трэба ставіцца асцярожна. Мы ніколі не адчувалі сябе нікім вядомым, і я гэтаму рада. Маё жыццё не адрозніваецца ад жыцця нашых слухачоў — я гэтак жа іду па вуліцы з пакетам бульбы, як і ўсе. І выглядаю я сапраўды гэтак жа, як любая з маіх слухачак.
Аб публіцы і прымірэнні закаханых
Не адмаўляе Святлана і таго, што нейкі інтарэс з боку публікі ёсць: па яе словах, да яе могуць усё ж падысці і сфатаграфавацца пасля канцэрту, вось толькі "істэрыі нейкай" няма. З многімі сваімі слухачамі Бенька потым становіцца добрымі прыяцелямі — яны могуць нешта папрасіць у спявачкі, звярнуцца па дапамогу.
— Часам людзі падыходзяць пасля канцэрту чымсьці падзяліцца, часам дораць падарункі ў выглядзе самаробных пірагоў ці нейкіх штучак. Гэта ўсё вельмі прыемна і кранальна.
Вось неяк да мяне звярнуўся хлопчык з просьбай запісаць відэазварот, каб памірыць парачку —слухачоў "Серебряной свадьбы". Пры дапамозе цацачнага робата База і тэксту з паслання апостала Паўла запісалі ў мяне на кухні відэазварот і, наколькі я ведаю, яно чымсьці дапамагло.
Нашы слухачы — як быццам асаблівы тып людзей. Яны зусім розныя ў рэчах знешніх, але ўнутрана яны вельмі падобныя, у іх нейкая агульная хваля…
Мне здаецца, што гэта хваля… мне яе цяжка апісаць, я яе магу толькі адчуваць. Думаю, што адна з асаблівых рысаў нашых слухачоў — прыродная добразычлівасць. Калі чалавек у прынцыпе не жадае нікога засмучаць. Але ў той жа час гэта такія людзі, якія вельмі шануюць сваю свабоду, валодаюць пачуццём гумару, у тым ліку і чорнага гумару, і вялікай самаіроніяй. Ну і такой прыгожай сумессю пэўнага цынізму з дрэнна прыхаваным рамантызмам, здаровага сэнсу з захопленай летуценнасцю, любові да чалавецтва з схільнасцю ладзіць бойку ў бары.
Аб адказнасці і фідбэку
Святлана адчувае вялікую адказнасць за свае словы перад слухачамі. На яе думку, "любы чалавек у публічнай прасторы павінен разумець вагу сваіх слоў".
— Ведаеш, бо ёсць момант асабістай адказнасці аўтара за тое, што ён робіць.
Думаю, што наогул праслухоўванне нашых песень не можа прынесці шкоды псіхіцы. У сэнсе, як можа прынесці шкоду нешта агрэсіўнае, злое…
Ёсць такі фільм "Кароль-рыбак" Тэры Гіліяма, там у словах радыё-дыджэя прагучаў схаваны заклік да экстрэмізму, які чалавек з парушанай псіхічнай раўнавагай успрыняў занадта літаральна і потым пайшоў і расстраляў людзей у кафэ. Я з вялікай асцярогай стаўлюся да ўсіх сказаных слоў, таму што заклік да чаго-небудзь рэзкага і траўматычнага можа даваць сумныя фідбэкі.
На самай справе, усё, што прыводзе да распальвання варожасці, нянавісці паміж людзьмі, да ўсяго агрэсіўнага — я б ніколі не хацела рабіць такіх выказванняў. Бо людзі — вельмі далікатныя істоты, шмат хто лёгкаўнушаемы і вельмі ўражлівы. Мне здаецца, у свеце і так разліта нейкая нервовасць і псіхапатыя. Вельмі баюся сказаць што-небудзь, што можа ўзбурыць гэта лішні раз.
Пра канцэрты і аддачу
"Серебряная свадьба" пачынала з 40-хвіліннай праграмы, апошні канцэрт, прымеркаваны да 10-гадовага юбілею групы, доўжыўся больш за чатыры гадзіны.
— У нас наогул заўсёды было так. Скажам, спачатку было напісана песень на сорак хвілін — мы іх усё і гралі. Потым дадалося яшчэ пяць песень — выступалі гадзіну дваццаць. І так праграма ўвесь час разрасталася да бясконцасці.
Мне здаецца несправядлівым не сыграць тое, што людзі чакаюць. Вось, можа, у чалавека ёсць адна любімая песня, якую ён вельмі-вельмі хацеў пачуць ужывую… І як жа не згыграць яму яе? Каб у яго не было потым пачуцця незавершанасці і расчаравання.
Вось і на гэтых канцэртах мы граем усё лепшае з усіх нашых праграм і даем максімальна доўгі, вялікі канцэрт. Свята так свята.
Ці стамляюся я? Усё залежыць ад абмену энергіяй з гледачамі. Калі ў нас ёсць добры кантакт, і я бачу аддачу, то я зусім не стамляюся, а мне добра. Калі ёсць цяжкасць узаемадзеяння з залай, то мне цяжка, так. Калі ёсць халадок нейкі ад публікі, то магу зачыніцца і спалохацца — я чалавек інтравертны. Але такое бывае нячаста.
Аб гуказапісвальных складанасцях
Па словах спявачкі, запіс часта вымотвае нават больш, чым жывы выступ. Кожную песню Святлана спявае як мінімум у дзесяць "дубляў", спрабуючы дамагчыся неабходнага ёй выніку.
— Падчас запісу спрабуеш быць максімальна эмацыйным, але бывае два выніку. Ці не атрымліваецца досыць яркая эмацыйная аддача, нешта губляецца пры запісе і быццам бы эмоцый няма. Ну, гэта значыць яна была пры запісе, а на выхадзе чамусьці не адчуваецца. Часам гэтая ж эмацыйнасць здаецца перайгранай. Між вось гэтай "рагаткай" пралезці вельмі складана. Часам даводзіцца рабіць дзясяткі дубляў, каб дамагчыся патрэбнага выніку, а часам першы дубль аказваецца самым удалым.
Калі чакаць новых запісаў, паняцця не маю. У нас шмат новых песень, якія трэба напісаць. Ёсць нават кампазіцыі не самай першай навізны, але ў запісу яны не існуюць… Збіраемся пісацца, але запіс для мяне — вельмі складанае з арганізацыйнага пункту гледжання пытанне.
Аб фінансах, якія спяваюць рамансы
Субяседніца Sputnik прызнаецца, што кабарэ-бэнд — праект некамерцыйны. Без грашовых укладанняў у "Серебряной свадьбы" з'явіліся і два кліпы: на песні Ag і Бывай, la tête. Першы здымала сяброўка групы, за аператарскую працу і мантаж музыкам таксама не прыйшлося плаціць. Другі кліп зрабілі беларускія хлопцы адмыслова для абвешчанага групай конкурсу кліпаў. Сябры ж калісьці зрабілі і іншы кліп — "Жизненный опыт". Словам, усё трымаецца на сяброўстве.
— Мне здаецца, трэба разумець, што музыка — нідзе не прыбытковая справа. Нават у Еўропе музыкі са здзіўленнем даведваюцца, што ўдзельнікі "Серебряной свадьбы" гуляюць толькі ў адным праекце. Як правіла, еўрапейскія музыкі граюць у велізарнай колькасці праектаў, а яшчэ і таксістамі падзарабляюць. Музыка — гэта альтруістычны занятак, якім ты займаешся дзеля міру на зямлі, ну ці яшчэ для чаго-небудзь. А вось грошы — рэдкая з'ява ў гэтай сферы.
Касцюмы мы шыем дома, пры дапамозе сяброў, з якімі дамаўляемся на нейкія мінімальныя аплаты. Мы б з радасцю працавалі з рэжысёрамі, якія прафесійна ставілі б нам кабарэ. З іншымі аранжыроўшчыкамі, якія, можа, падказалі б што-небудзь новае і нечаканае. Былі б шчаслівыя майстрам, якія маглі б рабіць інструменты…
Але рэжам і пілуем інструменты самі, і ў гэтым заўсёды ўдзельнічаюць сябры — гэта ўсё бясплатна або за сімвалічны аплату. Так мы жывем дзесяць гадоў. Гэта не ёсць добра, але іншых варыянтаў у свеце і няма, акрамя як калі ты ідзеш канкрэтным камерцыйным шляхам. Гэта не пра нас.
Аб самаідэнтыфікацыі
На апошняе пытанне аб тым, як Бенька аддае перавагу называць сябе, яна адказала, што не любіць слова "артыстка"
— Я сябе наогул не ідэнтыфікую. Тым больш не называю. Гэта ўжо сапраўды не да мяне.
