Алена Босава, Sputnik
Яшчэ нядаўна, 13 лістапада, маргінальныя і не занадта пласты беларускай грамадскасці ўсхвалявала навіна аб выхадзе альбома "Крестик" гурта "Кассиопея". Альбом быў сапраўды доўгачаканым — каля года на прасторах інтэрнэту раз-пораз маячылі прывідныя намёкі пра тое, што ён ужо гатовы, але матэрыялізавацца да гэтай пары не мог. А матэрыялізаваўся ён у выніку ў нешта разумнае, добрае, вечнае — у разважанні пра Бога і прызначэнне чалавека.
Немаўлятку "Крестика" Мінску паказалі не адразу, спачатку — Санкт-Пецярбургу і Маскве. І толькі ў мінулую нядзелю, 22 лістапада, калона мінчан ад малога да вялікага пацягнулася да прыступак "Пляцоўкі Хола", дзе намецілася прэзентацыя альбома.
Прыйшоў туды і карэспандэнт Sputnik — каб угледзець, каб пачуць, каб замарыць чарвячка з Аляксандрам Ліберзонам і праспяваць мілыя сэрцу песні разам з Іллёй Чарапко-Самахвалавым — з-за музыкі, на шчасце, было чуваць толькі Іллю.
Эпатажныя музыкі, як і абяцалі, з'явіліся перад публікай у касцюмах балотных п'явак. Праўда, карэспандэнт Sputnik ні разу не сустракала п'явак з такімі адкрытымі дэкальтэ. Але чым бы "Кассиопея" ні цешылася — прыхільнікам усё толькі ў радасць. Нават мох, якім весела кідаўся Ліберзон, выцягваючы яго з імправізаванага парыка і іншых, больш цяжкадаступных месцаў касцюма. Дарэчы, некалькі дзяўчат, злёгку зарумяніўшыся, забралі гэтыя кавалачкі раслін у якасці сувеніра.
Свой выступ гурт пачаў са старой добрай песні "Космический комбайнер", якая дазваляе ў поўнай меры прачуць адзіноту чалавека ў сусвеце. Здавалася, з гэтага і павінен заладзіцца аповед пра бога (калі апавядальнік не з сведак Іеговы, вядома). Аднак, як кажуць, калі здаецца — хрысціцца трэба, таму што пасля "Комбайнера" гурт сыграў яшчэ некалькі старых песень, адцягваючы салодкі момант выканання новых.
Але вось прагучалі першыя ноты "Зануды" і на сцэне з'явіўся кашлаты спадар у каляровых шкарпэтках і з флейтай, які ніяк не карэляваў з назвай песні. "А это… кто это?" — задала рытарычнае пытанне ва ўнісон з песняй дзяўчына з крыжам на майцы. Гэта быў Вячка Красулін, лідар калектыву "Кашлаты вох", які добра ўпісаўся ў перформанс "Кассиопеи".
І Вячка быў не адзіным госцем канцэрта. Для выканання "Кулаков" на сцэну запрасілі музыку Міхея Насарогава — чалавека з самымі магутнымі кулакамі ў зале "Пляцоўкі". Тэарэтычна брутальнасць кампазіцыі магла б разбавіць Святлана Бень, якая ўдзельнічала ў запісу, аднак фактычна на канцэрце яе не было.
Бліжэй да канца выступу Ілью Чарапко-Самахвалаву, напэўна, надакучыў мох, які хаатычна сыпаўся з імправізаванага парыка, і ён ахвотна прамяняў кавалачак флоры на шалік з чарапамі. Аляксандр Ліберзон жа паэтычна сеў на стуле і пачаў летуценна разглядаць свае ступні, да якіх прыліплі кавалачкі той самай флоры. "Саша перажывае, ці спадабаўся вам новы альбом?" — звярнуўся да прысутных новы ўдзельнік гурта Арцём Залескі, чым выклікаў усплёск ўсеагульнага замілавання.
Сапраўды, ці спадабаўся прыхільнікам новы альбом "Кассиопеи" і яго прэзентацыя? Ці, магчыма, яны чакалі ад канцэрта больш структураванай праграмы?
"Ад іх? Праграмы? Не чакалі, вядома, — адказаў на мае пытанні Мікалай, які слухае гурт больш за два гады. — "Кассиопея" — гэта нешта большае, што выходзіць за рамкі. Я сам музыка, і магу сказаць, што тэхнічна ўсё было выканана выдатна, а ўзровень энергетыкі зашкальваў. А іх тэксты… Яны не проста глыбокадумныя, у іх — сама ісціна жыцця!"
Вішанькай на торце канцэрту стала песня "Денис". "Для чего родился я?" — скандавала зала разам з гуртом, мабыць, адчуваючы палёгку ад таго, што выплюнула нарэшце гэтае пытанне ў прастору. Ісціна жыцця "Кассиопеи", вядома, як той самы мох, — "порождает споры". Але, здаецца, яны сапраўды наблізіліся да яе больш, чым іншыя. Хоць бы таму, што могуць жартаваць з яе, як са старадаўняй сяброўкі.
