Антон Калашнікаў, спецыяльна для Sputnik
За рулём таксі сядзела жанчына гадоў 35 у крэмавым касцюме і добра завітай ў хатніх умовах прычоскай. Яна была надзвычай таварыскай і ўсю дарогу дзялілася свежымі ўражаннямі: "А вось узяць хоць бы маю дачушку, яна ж зусім, уявіце сабе, ачмурэла. Яшчэ да святаў пачала рыхтавацца да канцэрту. Абыйшла ўсе крамы, шукала падыходную сукенку. Плакала, учыняла істэрыкі, дурдом! Ну гэта зразумела, справа маладая, ёй 15. Але потым жа яшчэ сяброўка сказала, што не пойдзе! І што? Ну што было рабіць? Прыйшлося сказаць, што я пайду. І навошта ляпнула, валацуга?".
Калі хлюпкі "седан" дабраўся па рэштках снежнай завірухі да "Чыжоўка-Арэны", жанчына выдыхнула: у чарзе на дагляд рэдка, але сустракаліся такія ж нешчаслівыя бацькі. Зрэшты, на фоне загадзя вылучаўшых эндарфін школьнікаў людзі за 25 губляліся зусім. Прычым вылучэнне эндарфіну выяўлялася ў розным: хтосьці танчыў, абдымаўся і валяўся ў прыбраным снезе, хтосьці ладзіў паніку і плакаў, хтосьці кідаў панты. Ну, якім паспеў навучыцца за школьныя гады.
— О, прывітанне! Правядзеш нас за кулісы?— умольна паглядала вялікімі прыгожымі вачыма дзяўчына на пухлага хлопца кітайскай знешнасці ў стыльным бэжавым, але чамусьці вясновым, паліто.
— Такая дурная сітуацыя атрымалася. Я тэлефанаваў дырэктару арэны, але дамовіўся, а потым апынулася, што гэта быў дырэктар "Мінск-Арэны". Цяпер вось чакаю званка.
— Ну добра…
— Добра, я пабег, бо мяне людзі чакаюць. Калі што, набяру, — абнадзейліва сказаў ён і спачатку схаваўся ў натоўпе, а затым ўстаў у чаргу. Як усе.
Сам канцэрт спачатку перанёсся на гадзіну з-за позняга прыбыцця грузавікоў са сцэнічным абсталяваннем (аўтакалоне на шляху з Будапешту, дзе гурт даваў папярэдні канцэрт, перашкодзіла неўстойлівае надвор'е), а затым затрымаўся з-за павольнага пропуску людзей на пунктах надгляду.
— Мы наогул пройдзем сёння?— завываў хлопец у чорным паліто, Gazelle і з кволымі костачкамі сваёй дзяўчыне, мабыць, зайздросцячы тым, хто стаяў ля ўваходу "Чыжоўка-Арэны" ўжо а 12-й гадзіне і зараз знаходзіўся ля сцэны. Дзяўчына трымалася і не стагнала. З першымі гукамі барабана сярэдняя хуткасць патоку значна ўзрасла. Патрапілі ўсе.
На сцэне з'явіліся Imagine Dragons. Даволі дзіўны калектыў, які нагадвае узбітыя Arcade Fire, U2, The Killers, One Direction і, вядома, Coldplay. Узбоўтаць і перамяшаць. Такі рок-гурт з папсовымі ціўкалкамі ды іншымі стыльнымі рэчамі. Таму не дзіўна, што асноўнай аўдыторыяй групы лічацца падлеткі.
Усе чакалі разрэкламаванага шоў святла і гуку. Гук першы час пакутаваў. Вельмі сур'ёзна. Асабліва на верхніх шэрагах. Многія людзі натуральна зачынялі вушы ад басоў, што вырываліся з бразгатаўшых калонак. Школьнікаў такія дробязі не бянтэжылі. Яны вішчалі і па ўсялякаму прызнаваліся салісту ў каханні.
— Можа яму грудзі паказаць, каб ён мяне заўважыў?— кажа адна дзяўчына.
— Ды не, адсюль не ўбачыць, — ненадакучліва адгаварыла сяброўку зусім невысокага росту дзяўчына.
"Блін, ён жа як дэльфіня, заўседы хочацца шкадаваць", — кінула зусім яшчэ школьніца. І заўікала, калі ў выкананні амерыканскага індзі-рок-гурта загучаў кавер на Forever Young папулярнага ў мінулым стагоддзі нямецкага сінці-пап-гурта Alphaville. Вось так: Уууіііі!
Абяцанага вялікага шоў таксама не выйшла. Па праўдзе кажучы, дым, люстэркі і вялікая колькасць страбаскопаў ніякага захаплення не выклікалі. Сапраўды цешыў смак толькі перыядычна з'яўляўшыся відэашэраг. Ну і навіны. Дэн Рэйнальдс са сцэны мовіў, што 21 студзеня ў самога брутальнага гітарыста гурта Уэйна Сэрмана нарадзілася другое дзіця. Людзі радасна загалёкалі як ніколі раней. Прыемна. Усё ж не кожны дзень сустрэнеш такую канцэнтрацыю беларусаў, даволі нядрэнна дасведчаных англійскай мовай.
Нягледзячы на ўвесь негатыў і прымітыў ў выглядзе песень Forever Young і Roots, музыку якіх даволі лёгка сабраць пры дапамозе праграмы-бота, народ танчыў, спяваў і нават ведаў словы. У рэшце рэшт склалася ўражанне, што амерыканцы з кожным новым трэкам становяцца больш паспяховымі дзякуючы голасу саліста: Дэн Рэйнальдс са сцэны гучыць нават лепш, чым у цыфравым фармаце.
— Ён вельмі класны, ааа!
— Я б за яго выйшла! І нарадзіла б! Ды ўвогуле!
— І я, — пацвердзіў свае намеры малады чалавек, зарагатаў і выйшаў з "Чыжоўка-Арэны" на вуліцу, дзе паспеўшыя адхапіць роспіс дзяўчыны вішчалі і беражліва цалавалі фотакарткі, атрыманыя на памяць медыятары, запільвалі здымкі ў Instagram, ішоў зусім казачны снег. Такі ж, як і агульнае ўражанне беларусаў ад канцэрту.
*Меркаванне аўтара можа не супадаць з меркаваннем рэдакцыі.
