Алена Васільева, Sputnik
П'ер Рышар ў гасцініцы "Вікторыя" з'явіўся так сціпла і ціха, сярод не натоўпу прыхільнікаў, а толькі некалькіх перакладчыкаў, як звычайны пастаялец, а не зорка, што журналісты не адразу ўцямілі, што час ўключаць камеры і кідацца напярэймы. "Глядзіце, Рышар ў вышыванцы!" — зашапталіся ў натоўпе тыя, хто сустракаў Рышара, калі акцёр прайшоў у бок нумароў. "Вышыванка" Рышара на праверку аказалася падарункам расійскіх прыхільнікаў, а прышпілены да яе ордэн — падарункам ад хора МУС Расіі — учора аркестр у знак прызнання выконваў для Рышара саундтрэк з "Цацкі" і пазней, на прэс-канферэнцыі, акцёр запэўніваў, што гэта быў лепшы рэмікс з усіх, якія ён чуў.
Журналісты мяліся і хваляваліся, баючыся, што жыццярадасны комік на экране, Рышар можа аказацца высакамернай зоркай і не пажадаць адказваць на нетрывіяльнае пытанне "Як вам Мінск". Але акцёр з такой цеплынёй сустрэў прысутных, што журналісты асмялелі і засыпалі акцёра пытаннямі аб грамадскім і асабістым. Рышар нават понастальгіраваў па сваім мінулым візыце ў Мінск пятнаццацігадовай даўнасці, і гэта канчаткова растапіла сэрца тых, хто сабраўся. Больш, чым фраза "я люблю Мінск", беларускіх журналістаў можа замілаваць хіба што спробы прыезджых зорак вымавіць некалькі слоў на рускай (ад беларускай — і зусім растаюць) мове, але такую дэманстратыўную славянізацыі Рышар пакідае да фіналу. Бліжэй да канца прэс-канферэнцыі, ён усё ж, не па ўласнай ініцыятыве, але па просьбе прысутных прамаўляе "піва", "бабуля" і "добра", прымае падарункі ад асабліва адданых прыхільнікаў і накіроўваецца ў нумар.
Сустрэча з Рышарам планавалася як гутарка аб будучым спектаклі, з якім акцёр выступіць у Мінску ўжо сёння, але ператварылася ў размову пра час, пра чалавека, пра Дэпардзье і, зразумела, пра каханне.
Аб Дэпардзье
Прысутныя з цяжкасцю стрымліваліся абодвух, каб не спытаць пра Дэпардзье, які ў памяці беларусаў цяпер, хутчэй, косец, чым калега Рышара па здымачнай пляцоўцы, але пытанні аб Жэрары ўсё ж прарываліся.
"Нядаўна ўсе казалі пра фільм, дзе мы зноў разам гралі з Дэпардзье. Калі шчыра, на гэтых здымках мы правялі разам паўдня, зняліся за ўсё ў двух сцэнах. На гэтую здымку я пагадзіўся таму, што фільм ставіўся паводле Чэхава, і таму, што з'явілася магчымасць зноў сустрэцца на здымачнай пляцоўцы з Дэпардзье. Мы сто гадоў не бачыліся і былі рады зноў здабыць адзін аднаго перад камерамі. Я скарыстаўся выпадкам і паглядзеў на яго вінаграднікі, ён скарыстаўся выпадкам, каб пахваліцца імі перада мной. І, зразумела, як гэта кожны раз бывае, паспрабаваў зламаць мне пазваночнік ", — смяецца Рышар і дэманструе моцныя абдымкі Дэпардзье.
Рышара тут жа паспрабавалі схіліць на бок беларускага кінематографа і выступілі з прапановай зняцца ў беларускім фільме. Рышар з гатоўнасцю пагадзіўся, заявіў, што любіць лясы і быў бы гатовы сыграць француза, які згубіўся ў іх.
Пра час
"Як ніхто іншы, я ведаю, што такое час, які сыходзіць — усё ж, мне не дваццаць гадоў, я шмат чаго пабачыў", — прызнаецца Рышар.
Журналісты цікавяцца, наколькі хваравіта Рышар перажывае старэнне:
"Я здымаўся з маладымі акторкамі, пасля — з іх дочкамі, хутка мне пашчасціць сыграць з унучкай Чарлі Чапліна, і ўсё, чаго я жадаю — сыграць з ягонай праўнучкай. Я ведаю, што старэнне непазбежна, я іграў юных халасцякоў, потым — юных жанатых мужчын, потым — бацькоў сямействаў, а цяпер — дзядуляў. Хутка я стану прадзядулей — што зробіш, гэта з усімі здарыцца. Мяркуючы па колеры валасоў, вас таксама турбуе гэтае пытанне? "- смяецца акцёр і прымушае мучыцца праблемай ўзросту яшчэ і малотактоўных журналістаў.
Прысутныя прызнаюцца ў любові і павазе да акцёра і спрабуюць высветліць, што можа прымусіць смяяцца яго самога.
"Смяяцца мяне можа прымусіць практычна што заўгодна. У вашай краіне, здаецца, любяць фільм "Цацка". І гэта выдатны прыклад таго, як сур'ёзная сітуацыя можа прымусіць смяяцца. Што смешнага ў гэтай гісторыі? Чалавек страціў жонку, работу, можа страціць дачку-аўтыстку — гісторыя вельмі драматычная. Але калі вы паварочваеце гэты сюжэт пад іншым вуглом, з драмы атрымліваецца смешная камедыя. У жыцці я спрабую драматычныя моманты таксама крыху павярнуць і паглядзець на іх з гумарам, і гэта лепшая абарона. Такая вось у мяне браня ", — рэзюмуе Рышар.
Аб брані
Рышар жартаваў на працягу гадзіны і, адказваючы на пытанне карэспандэнта Sputnik, прызнаўся, што спачатку няёмка адчуваў сябе ад неабходнасці пастаянна захоўваць пачуццё гумару. Маўляў, ад коміка настойліва патрабуюць добрага настрою і бліскучых жартаў.
"Але пасля прывык — і пачаў жартаваць пастаянна. Часам, прыходзіцца падаць наўмысна, каб рассмяшыць прысутных. Жартую! Жартую!" — смяецца акцёр.
Зрэшты, французскі гумар з аднолькавым прыняццем ўспрымаюць ва ўсіх краінах свету.
"Дзіўна, але я бачыў, як людзі смяяліся на паказах фільма "Цацка" у Савецкім саюзе, я бачыў, як таксама смяяліся над ім у кіназалах Бангладэша і нават у Паўднёвай Амерыцы. Гэты гумар аднолькава зразумелы ўсім, і за час гастроляў я ні разу не сустрэўся з непаразуменнем. Зразумела, нейкія жарты, пабудаваныя на гульні слоў, могуць быць незразумелыя публіцы, але камедыя палажэнняў ясная кожнаму", — распавёў Рышар.
Дарэчы, калі Рышар пазнаёміўся са сваёй цяперашняй жонкай, бразільянкай, тая не бачыла ніводной яго камедыі, і акцёр распавёў, як разам з ёй пераглядаў і "Высокага бландына ў чорным чаравіку", і "Цацку", і астатнюю фільмаграфію.
"Дзеля яе дваццаць гадоў таму мне прыйшлося пераехаць. Я доўгі час жыў на баржы на рацэ Сене — у Парыжы гэта адзіная магчымасць жыць на вялікай вадзе, а я вельмі люблю ваду, мне трэба, каб побач было возера, рака — ды хоць бы сажалка! Але жонка апынулася жанчынай высокай, і ёй было нязручна кожны раз нагінацца, заходзячы на баржу — прыйшлося з'ехаць ", — успамінае акцёр.
Пра палітыку
На грудзях Рышара — нечаканая ўзнагарода.
"Мяне ўзнагародзілі ордэнам хору МУС Расіі, і я з гонарам яго ношу, таму што ён даецца звычайна тым, хто адпрацаваў у хоры не менш за 25 гадоў", — смяецца Рышар.
У Рышара ёсць ўзнагарода акадэміі "Сезар", у гэтым годзе пройдзе рэтраспектыва яго фільмаў у французскай Сінематэка — і Рышар прызнаецца, што для яго гэта вялізны гонар.
"А яшчэ ў мяне ёсць ўзнагарода за гімнастычнае выступ, якую я атрымаў у двеннадцать гадоў", — завяршае Рышар спіс сваіх узнагарод.
Тут Рышара намагаліся вывесці на дыскусію пра палітыку, выказаўшы здагадку, што антаганістамі ягоных герояў нярэдка станавілася дзяржава, але гэтая заява акцёра нямала здзівіла, ён нясмела нагадаў журналістам, што ён, усё ж, комік, і таму да яго фільмаў трэба ставіцца з іроніяй. Таму больш палітыкаў яго цікавяць музыканты, акцёры, пісьменнікі — артысты. Рышару зноў нагадалі пра Дэпардзье — маўляў, той ужо дзяліўся сваімі жаданнямі сыграць Сталіна і Івана Грознага — а да каго з гістарычных асобаў цягне Рышара? Аказалася, апошняга да ўладаў не цягне зусім.
"Я ведаю, што Жэрар любіць сустракацца з высокапастаўленымі людзьмі, а мне цікава іншае. Мне цікавы просты чалавек з шматпавярховага панэльнага дома, я ўпэўнены, што яго гісторыя можа быць не менш цікавай, чым гісторыя кіраўніка. Я б хацеў сыграць чалавека з кватэры панэльнага дома. Я не сустракаюся з прэзідэнтамі, адзіны кіраўнік, з якім мне давялося мець зносіны, быў правадыром аднаго з амазонскіх плямёнаў", — успамінае Рышар і дэманструе ў якасці доказу сплецены правадыром бранзалет, які акцёр да гэтага часу носіць з сабой.
"Калі я еду з гастролямі на ўсход Еўропы, бяру з сабой два чамаданы. У адным — мае рэчы, а другі вязу пустым, і ён заўсёды аказваецца дарэчы. Кожны раз, як я прыязджаю ў новую краіну, мне нешта дораць, і гэта вельмі прыемна. Вось і гэты швэдар, які вы назвалі "вышыванкай", мне падарылі ўчора ў Маскве ", — распавёў Рышар.
Аб П'еру Рычардзе
Сёння вечарам у КЗ "Мінск" П'ер Рышар выступіць са спектаклем "П'ер Рычард". Сам акцёр кажа, што ў спектаклі будзе гаварыць з публікай, распавядаць гісторыі — забаўныя і папросту смешныя — якія з ім адбываліся ў жыцці — да, падчас і пасля здымак. Акрамя таго, Рышар абяцае расказаць са сцэны асабістыя інтымныя гісторыі, распавесці аб сваіх страхах і момантах роспачы.
"Я ўпэўнены, што вы прыміце мяне не горшым чынам — не горш, чым прымалі 15 гадоў таму. Здаецца, у мінулы раз я быў тут усяго на працягу аднаго вечара, але па шляху з аэрапорта да гасцініцы сёння ўспомніў, да якой ступені прыгожы ваш горад. Я углядаўся ў акно і радаваўся, які цудоўны ваш Мінск. Кажуць, вечарам Мінск, асветлены агнямі, асабліва прыгожы і яркі. Ну што, можа, ёсць апошняе пытанне аб Дэпардзье? "- засмяяўся Рышар і пайшоў у нумар, пакінуўшы прысутных настальгаваць па свайму першаму прагляду" Цацкі ".
