Вера Дашкевіч, Sputnik.
Вадзіць машыну Наталля Лазько пакуль не навучылася, затое ўжо налятала 18 гадзін на верталёце МІ-8. У планах перасесці з месца другога пілота на камандзірскае крэсла.
Лазько ўжо другая дзяўчына-пілот, якая прыйшла служыць у легендарную 50-ю ордэна Чырвонай зоркі змешаную авіяцыйную базу. База дыслакуецца пад Мінскам у пасёлку Мачулішчы. Папярэдніца Наталлі займае пасаду памочніка камандзіра на АН-26, але ў дадзены момант знаходзіцца ў дэкрэце.
Мне бы ў неба
Наталля нарадзілася ў Баранавічах — горадзе, дзе кватаруе 61-я знішчальная авіябаза. Менавіта гэта суседства вызначыла яе выбар: пастаянна бачыла ў небе самалёты, вось і захацелася палётаць.
Яна са звычайнай сям'і, бацькі — людзі грамадзянскіх прафесій — выбар дачкі прынялі не адразу. Тым не менш Наталля прайшла адбор у Ваенную акадэмію, прычым на лётнай спецыяльнасці іх было ўсяго дзве дзяўчыны, а давучылася яна адна. З восені служыць на пасадзе другога пілота верталёта Мі-8.
"Проста ў мяне характар такі — баявы, хацелася руху нейкага, чагосьці цікавага і незвычайнага. І потым мне сапраўды лётаць вельмі падабаецца. Гэта ж такая прыгажосць, і адчуваеш сябе вольна", — патлумачыла свой прафесійны выбар суразмоўніца Sputnik.
За гады навучання ў акадэміі Лазько налятала 243 гадзіны, з іх 18 — на Мі-8. За паўгады службы ў неба пакуль не ўздымалася: спачатку праходзіла абавязковую для маладых спецыялістаў перападрыхтоўку — падцягвала тэорыю і стажыравалася на трэнажоры, потым здавала залікі. Але ў бліжэйшы час усё ж-такі разлічвае атрымаць допуск да палётаў. Надта ў неба хочацца.
Патуранняў няма
Ні кпінаў, ні скепсісу, ні патуранняў у свой адрас лейтэнант Лазько не адчувае. Хіба што заўважыла, што калегі ў яе прысутнасці паводзяць сябе стрымана.
"Думаю, ды і мне казалі, што калі я з'явілася ў нашай эскадрыллі, то яны сталі па-іншаму сябе паводзіць. Размаўляць, словы падбіраць", — адзначыла суразмоўцаSputnik.
Пры гэтым праблемы ў стасунках яна не адчувае — на роўных абмяркоўвае з калегамі пытанні аэрадынамікі і навігацыі, ёсць з кім і пасакрэтнічаць.
"Мы адзін аднаму жыцця давяраем — яшчэ з акадэміі. Гэта ж больш чым сяброўства, таму я і кажу, што з імі можна пагаварыць і на сардэчныя тэмы", — пажартавала лейтэнант.
Яна дапускае, што попыт з яе будзе вышэй. Але, кажа, што гатовая да гэтага. У рэшце рэшт, гэта нармальна, калі да маладога спецыяліста прад'яўляюць павышаныя патрабаванні. Камандзір авіябазы палкоўнік Андрэй Лук'яновіч у сваю чаргу ўдакладніў: попыт з усіх роўны. Бо неба ў канчатковым выніку не даруе памылак нікому — ні мужчынам, ні жанчынам.
(Не) жаночая прафесія
Камандзір авіябазы — дзвюма рукамі "за" жанчын у авіяцыі.
"Я максімальна за тое, каб мы прыцягвалі жаночы пол у авіяцыю. Вось у батальёне сувязі і забеспячэння шмат жанчын. І яны добра выконваюць задачы. Па ўсіх водгуках вышэйстаячых кіраўнікоў, гэта адзін з лепшых батальёнаў", — канстатаваў Лук'яновіч.
Ён ведае пра сусветны вопыт, які паказвае і даказвае, што дамы і за штурвалам выдатна спраўляюцца з абавязкамі, часам дзякуючы сваёй ўважлівасці і патрабавальнасці, нават лепш мужчын. Палкоўнік упэўнены, што і ў Беларусі, калі дзяўчына зробіць стаўку на кар'еру, то зможа дасягнуць любых вышынь. "Без абмежаванняў аж да начальніка авіяцыі. У космас жа дзяўчыны лётаюць", — аргументаваў Лук'яновіч.
У камандзіры не хачу
Стаць начальнікам беларускай авіяцыі Лазько не плануе. Нават змяніць у перспектыве цяперашняга камандзіра не жадае. Яна, у адрозненні ад свайго кіраўніка, лічыць, што дамам ўсё ж такі не ўсё па плячы ў войску.
"Да такога, я думаю, не дойдзе. Таму што камандзірам павінен быць мужчына. Ну як гэта жанчына будзе камандаваць мужчынамі, гэта няправільна", — разважае лейтэнант. Хоць у крэсле штурмана ёй цесна.
Пакуль у яе абавязках — дапамагаць пілоту, але ёй жа хочацца лётаць самой. Таму ў яе марах — стаць камандзірам экіпажа, а яшчэ трохі асабістага шчасця. "Як кожная жанчына, мару пра здаровую сям'ю, пра дзяцей, пра шчаслівы шлюб. А ў прафесіі — пабольш лётаць", — прызнаецца Лазько.
23 лютага яна прымала віншаванні як абаронца Айчыны, цяпер чакае 8-е сакавіка. А разам з ёй і яшчэ каля 200 жанчын, якія служаць у 50-й авіяцыйнай базе. Як анансаваў камандзір — будзе торт, кветкі, падарункі і цёплыя словы. І гэта, напэўна, адзіны дзень, калі пол усё ж такі будзе мець значэнне.
"Перспектыва ад полу не залежыць. У авіяцыйнай базе калі чалавек да нечага імкнецца, паказвае веды, здольнасці, моладзь расце вельмі хутка, незалежна ад тыпу тэхнікі", — падсумаваў размову пра перспектывы беларускіх жанчын у авіяцыі Лук'яновіч.
