Алена Васільева, Sputnik
Калі юная гімнастка займаецца дрэнна, без належнага імкнення, яе палохаюць танцамі і мадэльным бізнесам. У дзіцяча-юнацкай школе па мастацкай гімнастыцы кажуць, што акрабатыка, танцы, эстэтыка — для няўдалых гімнастак, сапраўдныя таленты будуць цягнуць насок і гнуць спіну да апошняга. Што стаіць за прыгожай паставай юных гімнастак, высвятлялі карэспандэнты Sputnik.
Ірысак ад трэнера больш не хаваюць
У гімнастыку дзяцей можна аддаваць з чатырох гадоў, а ў шэсць некаторыя з іх едуць на першыя спаборніцтвы. І нават у такіх малых чатырохгадзінныя трэніроўкі праходзяць не менш за чатыры разы на тыдзень, што ўжо казаць пра старэйшых гімнастак: увесь час, не прысвечаны школе, сыходзіць на гімнастыку. Ужо а дзявятай гадзiне раніцы ў зале цягнулі насочкі і адточвалі праграму з прадметамі гурты розных узростаў.
Уяўленні пра тое, што гімнастка не можа дазволіць сабе лішнюю булачку, не апраўдаліся тут жа — трэнер Аляксандра Дакімовіч запэўніла, што цяпер у спорце норавы не такія строгія, як калісьці. Кажа, у пару яе заняткаў даводзілася хаваць ірыскі ў ранцы, каб падмануць трэнера.
"Зразумела, не трэба злоўжываць тлустым і мучным, але ў асноўным маленькія гімнасткі ядуць, што хочуць — зедакі з іх дрэнныя. Гэтыя дзеці самі па сабе, па целаскладу зусім не пражэрлівыя. Іншая справа — старэйшыя, ім ужо шмат чаго хочацца, і перакусіць салодкім, і з хлопчыкамі сустрэцца, а часу няма ", — распавяла карэспандэнту Sputnik трэнер групы.
Тут расказалі, што малых нярэдка прыводзяць на заняткі бацькі — яны мараць пра зорную будучыню сваіх дзяцей. Але тых, хто ходзіць без жадання, затрымаць не атрымоўваецца, нават калі дзеці таленавітыя.
Медаль і нафарбавацца
"Калі пачынаюцца расцяжкі, ад гульні пераходзім да нагрузак, многія сыходзяць. Без жадання вытрымліваць гэта вельмі складана", — запэўніла трэнер.
У выніку на этапе, калі жаданне паўсядзённага жыцця засланяе прагу стужачкі і купальніка, адсейваецца амаль палова дзяцей. Да этапу, калі можна казаць пра гімнастыку як пра сур'ёзны спорт, даходзіць дзесяць адсоткаў.
"Да большасці стараемся знайсці падыход, але ёсць такія, якіх нічым не прывабіш — далікатныя дзеці, якія любяць сябе. А бывае, што бацькі нагуляюцца і забіраюць сваё таленавітае прыгожае дзіця", — распавяла трэнер пра прычыны сыходу дзяцей са спорту.
Дарэчы, не абавязкова аддаваць дзіця на заняткі ў раннім узросце, усё залежыць ад таго, наколькі яно развітое, у тым ліку інтэлектуальна.
"Некаторыя ў пяць гадоў ужо кемлівыя, а іншыя нічога не разумеюць. Стаяць два дзіцяці пяці гадоў, і адно ўсё робіць, а іншае не разумее, як трэба выцягнуць нагу. Але, зразумела, тым, хто прыйшоў раней, лягчэй рабіць расцяжкі", — распавяла харэограф школы Ала Уладзіміраўна.
З дзецьмі тут прынята размаўляць як з дарослымі, асаблiва не цырымонячыся. Праўда, трэнеры сцвярджаюць, што і развітыя дзеці куды лепшыя, чым іх аднагодкі. Узровень інтэлектуальнага развіцця прымаецца на ўвагу і пры залічэнні, нароўні з прыроджанымі фізічнымі дадзенымі.
"Доўгія прыгожыя ножкі, сімпатычны твар — гэта ўсё важна. Але задаваць пытанні пачынаю з простага "Як зваць?" Важна, як дзіця рэагуе. А ўжо потым мы глядзім, ці высокі пад'ём і ці роўныя каленкі", — пералічвае трэнер Аляксандра.
Тут жа яна дэманструе на адной з вучаніц школы, як павінна выглядаць сапраўдная гімнастка — шпагат, пад'ём і так званая складачка.
На пытанне, навошта табе гімнастыка, маленькая Данута адказвае безапеляцыйнае — "Хачу медаль", прычым, залаты. Акрамя медалі, дзеці хочуць купальнік і стужачку. Трэнер распавяла, што гэта адзін з галоўных стымулаў. Калі дзеці капрызяць, да іх запрашаюць старэйшую групу, тыя выступаюць у прыгожых купальніках — і капрызы спыняюцца.
"Буду трываць, хачу купальнік", — смяецца трэнер. Акрамя купальніка гімнасткі хочуць нафарбавацца і стужачку. Апошняя — любімы прадмет не толькі большасці гледачоў, але і саміх дзяцей, праўда, з ёй любяць хутчэй гуляць, а не займацца. Некаторыя бацькі прадметы — абруч, мяч, стужачка, булавы — купляюць за свой кошт, самых адораных забяспечвае школа.
За стужачку даводзіцца аддаць каля мільёна рублёў, столькі ж — за булавы, крыху менш — за скакалку і мячык. Зрэшты, многія бацькі гатовыя аддаваць любыя грошы.
"Адразу зразумела, што стану трэнерам, і ўжо 16 гадоў працую — на мяне яшчэ ў дзяцінстве пакідалі групы малодшых. Да гэтага часу звяртаю ўвагу на вуліцы, калі міма ідзе дзяўчынка з прыгожымі нагамі. Мне кажуць — так, спыніся ўжо — а я не магу прапусціць ногі, якія створаны для трэніровак", — падзялілася трэнер школы.
