Алена Васільева, Sputnik.
Карэспандэнт Sputnik пабывала ў лагеры "Планета" за дзесяць кіламетраў ад Мінска — сёння дзеці засяліліся тут у домiкi, загрузілі ў тумбачкі шчоткі і пакеты з мармеладкамі і пачалі самастойнае жыццё.
Калі што, прыйду дадому пешкі
"Ты будзеш цмокам, ты — рыцарам, а яна — прынцэсай. Але не, давай лепш ты будзеш Гары, а ты — Герміёна", — клоўн Міша сустракае дзяцей на ўваходзе.
Тым, хто прыйшоў крыху раней, дастаюцца шарыкі, астатнім — "абдымашкі ад клоўна". У Мішы класічная задача — стварыць добры настрой у лагеры з першых хвілін. Ён адшуквае "прынцаў" для "прынцэс" у натоўпе дзяцей, якія засяляюцца ў лагер.
"Вось у нас прынцэса Таня. Міша, ты ўжо стары, яна яшчэ ў чацвёртым атрадзе! Ваня, а ты акурат падыходзіш", — перабірае варыянты клоўн, пакуль дзеці таўкуцца ў чарзе, спадзеючыся патрапіць у атрад "старэйшых".
"Можна мяне ў першы?" — Прасіліся трынаццацігадовыя і тлумачылі: калі ты ў першым атрадзе, з дыскатэкі можна вярнуцца пазней, ды і наогул, ты вольны.
"Ну, проста — вольны!" — Кажа Ліза і разводзіць рукамі, наглядна патлумачыўшы сваё разуменне волі.
Выхавальнікі, адказныя за засяленне дзяцей, спрабуюць супраціўляцца, кажуць: калі трынаццацігадовага засяляць у першы атрад, то што ж тады рабіць з чатырнаццацігадовага? А з пятнаццацігадовымі? Але перад просьбай: "Ну Ала Іванаўна, ну міленькая, пасяліце Дашу з намі", — яе сэрца не заўжды можа выстаяць.
Старэйшы выхавальнік Ала Іванаўна сцвярджае, што ўсіх дзяцей ведае пайменна, што многія прыязджаюць у лагер нават па восем разоў, таму што "Планета" — ці ледзь не лепшы лагер планеты. У пацверджанне тут жа, прымясцюраўшыся на лавачцы, дзеці абмяркоўвалі, хто ў "Планеце" старажыл: "А я ў сёмы раз!" "А я — у восьмы!"
"А ты ў нас ужо была? Ці не была? Я памылiўся? А такі твар знаёмы, можа, у кіно бачыла цябе?" — Ала Іванаўна выглядае больш бадзёра за многіх дзяцей, якія, у адрозненне ад яе, трохі хвалююцца, абдымаецца і з імі, і з бацькамі, згаджаецца засяліць сяброў у адзін атрад і прытрымаць месца ў пакоі для тых, хто спазняецца — і абяцае, што "ўсё будзе добра!"
Былі і тыя, хто лагернага жыцця яшчэ не зведаў, і праз гэта хваляваўся.
"Мама, а гэта далёка ад МКАД? 10 кіламетраў? Ну, тады, калі што, я прыйду", — супакоена уздыхнуў адзін з пастаяльцаў. Але ледзь толькі кінуў рэчы на ложак побач з сябрамі, перадумаў вяртацца. Усе разам яны выправіліся ў "даследчую" экспедыцыю: праверыць у летніку магчымасць павесяліцца, а ў сталоўцы — здабыць бургер. Да расчаравання дзяцей, іх у сталоўцы не знайшлося, але кухары суцешылі: затое будуць сырнікі, гародніна, садавіна, а з салодкага — вафлі і печыва.
"У мінулым годзе я тут вельмі паправілася — кормяць пяць разоў на дзень і вельмі смачна", — распавяла карэспандэнту Sputnik Аня. Яна трэці год трапляе ў трэці атрад і не хоча ў іншыя. Кажа, у мінулым годзе з імі ў атрадзе адпачывалі дваццаць хлопчыкаў з дзіцячай каманды БАТЭ, і лета ўдалося.
"І што, вайфая не будзе?"
"А ты ноўтбук браў?" — "Не браў, у мяне за апошнія тры тыдні найграна сто семдзесят гадзін, цяпер бацькі сказалі адпачыць", — скардзяцца хлопцы адзін другому. У доміку другога атрада тым часам разгортвалася драма.
"Як вайфая няма?! Што вы з намі робіце!" — Хлопчыкі тэатральна заломлівалі рукі і сцвярджалі, што важатыя спрабуюць сарваць у іх вакацыі. Іншыя навіна аб адсутнасці інтэрнэту ўспрымалі больш устойліва і па-даросламу сцвярджалі, што інтэрнэту ім і дома хапае, што трэба на прыродзе адпачываць афлайн і што планшэт — гэта не ўсё жыццё. Прайшла чутка пра тое, што ў выпадку неабходнасці пароль ад Wi-Fi ўсё ж можна здабыць, і паніка згасла.
У асноўным, замест планшэтаў у тумбачках ляжалі звычайныя цацкі, у кагосьці — лялькі, у кагосьці — настольныя гульні, за межамі жылых карпусоў дзеці ўжо гулялі ў настольны тэніс, футбол — жыццё выдавала далёкім ад сцвярджэння, што "сучасным дзецям патрэбны толькі кампутар". Бацькі замілоўваліся — ну вось, амаль як наша дзяцінства!
Выхавальнік Антаніна, якой яшчэ толькі дзевятнаццаць, паспела папрацаваць у некалькіх лагерах — адпраўляюць на практыку з каледжа. Кажа, сяброўка распавяла ёй, што ў гэтым лагеры больш за астатнія для дзяцей прыдумляюць актыўнасці на свежым паветры і параіла пайсці сюды на практыку. Антаніна кажа, што апавяданні пра жыццё пасля адбою — міф.
"Дзяцей за дзень чакае столькі забаў, што да вечара яны стамляюцца і проста кладуцца спаць", — упэўнена кажа яна.
Дзеці думаюць інакш: у першым атрадзе на пытанне пра жыццё пасля дзевяці вечара хіхікаюць. Кажуць, жыццё ёсць, але выхавальнікам лепш пра гэта не ведаць.
"У мінулым годзе аднаму хлопчыку ноччу пафарбавалі валасы на нагах у руды колер. Ну і пастай мажам часам", — прызнаюцца ў атрадзе і спяшаюцца вывучаць (і захопліваць) тэрыторыю лагера.
