У суботу, 13 жніўня, беларускія журналісты з самай раніцы адчувалі сябе ў ролі паляўнічых сабак. Нас доўга не кармілі добрымі інфармацыйнымі нагодамі, ні хвалілі за трапныя словы і яркія вобразы, як быццам рыхтавалі да таго, што давядзецца шмат бегаць, высалапіўшы язык. Мы імкнуліся ў поле (прабачце, на спартыўныя арэны), каб лавіць кожны ўздых, погляд і рух нашых атлетаў і гнаць іх затым пад прыцэлы фота і відэакамер, дыктафонаў і ўсякага роду гаджэтаў.
Напярэдадні нас павабілі першым медалём. Гэта было хвалююча і ўзрушальна, але відавочна яшчэ не тое. Эмоцыі, нерастрачаная энергія рваліся вонкі, а выхаду не знаходзілі.
Нам вельмі патрэбныя былі героі. І яны з'явіліся.
Спачатку ў выглядзе невысокага, стройнага, злёгку сарамлівага, але пры гэтым надзвычай мэтанакіраванага батутысты Уладзіслава Ганчарова. Усяго дваццаці гадоў ад роду. Зрэшты, узрост не галоўнае: у яго паслужным спісе ўжо нямала спартыўных узнагарод. Да прыкладу, летась, на першых Еўрапейскіх гульнях, Улад заваяваў дзве сярэбраныя ўзнагароды (індывідуальна і ў сінхронных скачках). Медалі такой жа вартасці ён атрымаў на чэмпіянаце свету. Ужо сёлета на чэмпіянаце Еўропы двойчы станавіўся пераможцам і адзін раз срэбным прызёрам. Значыць, да п'едэстала прывучаны.
І ў Рыа ў Гончарова ўсё склалася. Уласна, што значыць, склалася? Ён сам усё зрабіў. Спакойна, выразна, упэўнена, не вытрымаўшы ў самы адказны момант. А вось яго галоўныя супернікі — прадстаўнікі Кітая — захваляваліся. Хоць гэта гучыць дзіўна: мы прывыклі, што кітайскія атлеты ва ўсіх відах спорту — гэткія ўстойлівыя салдацікі, без нерваў і эмоцый. Але яны пару разоў памыліліся, Улад жа адскакаў i без памылак.
Трэнер нашых батутыстаў Вольга Уласевай таксама стварае ўражанне чалавека з цвёрдым характарам, строгага і патрабавальнага да сваіх падапечных, але і яна не жалезная — калі стала зразумела, што Улад стаў чэмпіёнам Гульняў, плакала проста перад тэлекамерамі.
А сам герой, напэўна, не зусім разумеў, што адбылося: на цырымоніі ўзнагароджання трымаўся сціпла, ціха, адчуваючы няёмкасць. Гэта кітайцы, 27-гадовы Дон Дон і 24-гадовы чэмпіён свету 2015 года Гао Лэй бегалі са сцягамі, пазіравалі, быццам гэта яны — лепшыя. Уладу да павышанай увагі да сваёй асобы яшчэ трэба будзе прывыкаць.
Як і штангісту Вадзіму Стральцову, які заваяваў 13 жніўня срэбраны медаль. Ішоў, праўда, на золата, пра што напярэдадні катэгарычна і безапеляцыйна заявіў трэнер Віктар Шэршукоў: "Вадзім стане першым! Так і запішыце". Запісалі. Пакуль выкраслілі. Хоць Стральцоў, знаходзячыся ў статусе чэмпіёна свету, усяляк імкнуўся давесці, што ён — самы моцны, і да апошняй адпушчанай рэгламентам магчымасці спрабаваў апярэдзіць свайго галоўнага суперніка — Сахраба Марадзі з Ірана. Двойчы Вадзім ішоў "на абгон", імкнучыся штурхнуць штангу вагой 230 кг, што выводзіла яго на першае месца, але няўдала. Знерваваўся, схапіўся за галаву. Гэта — максімум эмоцый, якія праявіў Стральцоў на памосце.
Зноў жа, у адрозненне ад замежнікаў: кожны з іх мог бы прэтэндаваць на вядучую ролю ў якім-небудзь тэатры. Яны маліліся перад падыходам да вагі, штосьці крычалі, заклікалі публіку ім апладзіраваць, скакалі, цалавалі штангу, падалі на калені. Асабіста мне хацелася ім крыкнуць "Брава! Біс!", але ледзьве стрымаўся.
А нашы, што Вадзім Стральцоў, што Аляксандр Берсані, проста выходзілі, рабілі сваю працу — і практычна нуль эмоцый. Фатографы і тэлевізійшчыкі такіх не любяць. У адрозненне ад гледачоў, якія запаўняюць алімпійскія арэны. Яны падбадзёрваюць ўсіх — і пераможцаў, і тых, хто прайграў.
Вось у нашу абаяльную Сашу Герасіменю, якая ў гэты ж дзень заваявала бронзу, па-мойму, закахалася большая частка наведвальнікаў Алімпійскага воднага цэнтра. Ужо мужчынская дакладна. А развясёлыя і жыццярадасныя бразільскія і нарвежскія заўзятары наогул ледзь не выпалі з трыбуны, калі Аляксандра на цырымоніі ўзнагароджання апынулася блізка да іх. Саша спрабавала стрымліваць усмешку, але хіба можна гэта рабіць пад голасны ор "Belarus I love you!". Уявіце, што здарылася з хлопцамі, калі яна паслала ім паветраны пацалунак. Oh, meu Deus!
Аляксандра наогул любіць здзіўляць. У першую чаргу ў басейне. Пасля лонданскай Алімпіяды, дзе яна заваявала дзве сярэбраныя ўзнагароды, многія спісалі Герасіменю ў запас, маўляў, свае лепшыя секунды яна ўжо паказала.
Яе трэнер Алена Клімава кажа, што Саша — максімаліст, заўжды настроена на поспех, і цяперашні — менавіта Сашын, яе асабіста, яе характару, волі, цярпення.
Герасіменя зноў згадала свету пра сябе.
Яна — адзін з арыенціраў для астатніх спартсменаў. У тым ліку і тых, хто яшчэ не выступіў на Алімпіядзе ў Рыа.
