МІНСК, 17 жні — Sputnik. Нязменны саліст і кіраўнік ансамбля "Сябры" Анатоль Ярмоленка прызнаўся, што ён збольшага да гэтага часу жыве ў СССР.
"У нас жа ўсё на старым сяброўстве, на старой памяці трымаецца — у былых саюзных рэспубліках нас памятаюць і прымаюць, як калісьці. Маладым сёння значна складаней. А нам, можна сказаць, краіна, якой няма 25 гадоў, да гэтага часу дапамагае", — лічыць ён.
Народны артыст Беларусі сказаў у інтэрв'ю Sputnik для праекта "25 гадоў без СССР", што не змог бы параўнаць часы на чыю-небудзь карысць — бо чалавек да ўсяго прывыкае. А пра жыццё ў СССР ён згадвае цёпла.
"Наша пакаленне — гэта пасляваеннае пакаленне, мы жылі ў чаканні лепшага жыцця. Нас гэтым натхнялі, нас гэтаму вучылі, мы гэта прымалі і шчыра рабілі — у імя краіны, народа, будучага нашага і нашых дзяцей. У той краіне было сапраўды шмат зроблена", — адзначыў Ярмоленка.
На яго думку, "прабіцца" ў СССР было няпроста, але калі чалавек таленавіты і мэтанакіраваны, у яго былі шанцы — у любой сферы.
Зорнай гадзінай "Сяброў" стала выкананне песні "Алеся" ў перадачы "Шырэй круг".
"І ўжо на наступны вечар народ на вуліцах яе спяваў. Спачатку нават не верылася. Памятаю, іду аднойчы недзе ў глухім Краснаярскім краі, там мужыкі ля бочкі піва п'юць. Убачылі мяне: "О, "Алеся", давай мы цябе пачастуем, ад душы праспяваў". Увогуле, давялося мне напружыцца, каб не падпасць пад "зорную хваробу", — усміхнуўся Ярмоленка.
Было і нямала кранальных момантаў, калі на канцэрты прыводзілі дзяцей, і бацькі, хвалюючыся, распавядалі, што назвалі дзяўчынку менавіта ў гонар знакамітай "сяброўская" песні.
Потым быў цэлы цыкл вядомых песень ад "Сяброў": "А я лягу-прылягу", "Завалінка" і іншыя. Іх ведаюць і спяваюць дагэтуль ва ўсіх краінах былога СССР.
"Сучасныя нашы песні вядомыя куды менш. У Беларусі іх усе ведаюць і любяць, а вось у Расіі, нават не зважаючы на тое, што гэта саюзная дзяржава — ужо ў меншай ступені, не", — канстатаваў спявак.
Сёння музыкам заявіць пра сваю творчасць, можа быць, нават і прасцей. Бо калі стартавалі "Сябры", каб зрабіць якасны запіс, які не сорамна аддаць на радыё, трэба было ехаць у Маскву, на фірму "Мелодыя". "А зараз ёсць магчымасць запісаць якасны прадукт досыць хутка, проста ў сябе дома", — заўважыў Ярмоленка.
Раней, калі тваю песню спявалі па ТБ, калі ты трапіў у "Песню года", на "Блакітны агеньчык", у "Ранішнюю пошту", і песня была сапраўды вартая, ты хутка станавіўся вядомы.
"А песні тады пісалі сапраўды добрыя, таму што гэтым займаліся прафесіяналы. Сёння ж спяваюць усе каму не лянота — цырульнікі, касцюмеры, усе, хто круціцца каля сцэны, пад сцэнай і ў радыусе кіламетра ад канцэртнай пляцоўкі, — усё лічаць, што могуць і павінны спяваць, і становяцца "зоркамі", — кажа лідэр "Сяброў".
Зрэшты, Ярмоленка савецкія часы зусім не ідэалізуе — і хоць яго калектыў быў папулярны, прызнаецца, што шлях да славы ў іх быў досыць няпростым.
"Была рэдактура, быў усяго адзін канал, і калі не трапіў у абойму — іншых варыянтаў проста не было. Але рэдактары — аддамо ім належнае — усё ж такі былі людзьмі адукаванымі, адбіралі цікавыя калектывы. Стараліся знайсці нешта новае, яркае. Добра памятаю музычнага рэдактара тэлебачання Вольгу Малчанаву — часам рэдактары працавалі з намі на свой страх і рызыку, бралі на сябе шматлікія пытанні, адказнасць. Трэба аддаць ім належнае — будучы людзьмі адукаванымі, яны раскрылі нямала талентаў, іх імёны незаслужана забытыя. Цяпер жа мастацтва мала каго цікавіць — усе пытанні вырашаюцца за грошы ці праз асабістыя стасункі, ажно да інтымных. Напэўна, такія спосабы вырашэння былі і раней, але час у цэлым быў больш далікатным, ці што, не афішавалася так, падобныя рэчы прынята было хаваць, а не бравіраваць імі", — лічыць Анатоль Іванавіч.
На думку спевака, творчыя калектывы моцна знізілі планку, асабліва ў 90-я. Праўда, у апошнія гады сітуацыя стабілізуецца: "Людзям надакучыла ненатуральная музыка, адсутнасць мелодыі, гармоніі, тры акорды. Зноў ёсць попыт на добрую, якасную працу, і ён расце. І калі мэта не проста грошай падзарабіць, а зрабіць нешта яркае, сваё, цяпер можна працаваць. Гэты шлях, вядома, цяжэйшы, але ён ёсць".
Згадваючы ж пра СССР і жыццё ў ім, пра мары і планы, якія бачыліся тады, Ярмоленка лаканічны: "Калі б палітыкай нашай дзяржавы была б не барацьба з усім светам, калі б мы не спрабавалі давесці, што ўвесь свет павінен жыць паводле нашага прыкладу, а стваралі ўмовы для жыцця простага чалавека, які жыве і працуе ў гэтай вялікай супольнасці — 250 мільёнаў нас было — думаю, была б створана такая краіна, што Еўрасаюз бы адпачываў".
Пра што спявак сапраўды шкадуе, дык гэта пра добрыя стасункі паміж людзьмі розных нацыянальнасцяў.
"Так, у нас была велізарная краіна, мы заўжды пакеплівалі нажд суседзямі, а яны над намі: у жарт называлі "хахламі", "бульбашамі" — але злосці ў гэтым не было. Гэта хутчэй было падобна на нейкі сямейны гумар. Мы адчувалі сябе спакойна ў любым канцы неабсяжнай краіны — у Прыбалтыцы ці ў рэспубліках Сярэдняй Азіі — цябе заўжды добра прымалі", — распавёў Ярмоленка.
"Ёсць шкадаванне аб тым, што згублена гэта добрае стаўленне паміж цяпер — краінамі, а тады — рэспублікамі. У мяне ў калектыве працавалі людзі з Прыбалтыкі, Украіны, іншых рэспублік СССР, і калі ўсе разваліліся, на нейкім этапе яны вымушаныя былі сысці — розныя грошы, краіны, межы. Вельмі шкада, што знікае адчуванне сяброўскага пляча, бо мы столькі прайшлі разам, нам ёсць што згадаць, перш нам атрымоўвалася разумець адзін аднаго. Мы павінны згадаць пра тое, што ў нас было добрага, перадаць гэтую памяць нашчадкам. Бо мы яшчэ памятаем СССР, а для больш юнага пакалення — гэта ўжо нешта амаль гэтак жа далёкае, як і вайна 1812 года", — сказаў напрыканцы Анатоль Ярмоленка.
