П'еса "Праклятае дзіця" выйшла на рускай мове 7 снежня: першы наклад выдання ў Мінску практычна раскупілі, але, што цікава, шчаслівымі ўладальнікамі кнігі станавіліся дарослыя людзі. Пры тым, што ў выходных дадзеных выдання напісана "для сярэдняга школьнага ўзросту".
Прычына цікавасці дарослых людзей да "восьмага Гары Потэра" зразумелая: на арыгінальных кнігах Джаан Роўлінг паспела вырасці цэлае пакаленне, якое з задавальненнем і перачытвае іх, і ходзіць у кіно на фільм "Фантастычныя жывёліны і дзе яны жывуць". У сучасных жа падлеткаў свае героі — ім ужо не да чараўніка ў акулярах. Прынамсі, масавага вар'яцтва ўжо сапраўды няма.
І гэтыя самыя людзі (дарослыя, 20-30 гадоў) купляюць "Праклятае дзіця", адкрываюць п'есу і пачынаюць чытаць… А там — не звыклы Дамблдар, а незнаёмы "Думбльдар". Замест "Северуса Снэга" з'яўляецца "Злоцеус Злей", а прафесар Трэлані ператвараецца ў "Самагоні".
Магчыма, перакладчык кнігі Марыя Співак і кіравалася толькі добрымі намерамі — ці то зрабіць "гаваркія" імёны больш зразумелымі, ці то выказаць арыгінальнае вымаўленне. Накідвацца на яе вызначана нельга, але гэты пераклад — галоўны мінус "Праклятага дзіця".
Людзі па прыродзе сваёй не вельмі любяць перамены: будзь то новыя пераклады, замены акцёраў у серыялах або правілы аплаты камуналкі. А дарослыя не заўсёды любяць, калі іх спрабуюць выставіць зусім дурнямі і паказваюць — вось гэта "Злоцеус Злей". Быццам бы якія чыталі ўсе кнігі не разумеюць, што гэта за персанаж і які ягоны лёс.
І асабіста для мяне, як для чалавека, які вырас на "расмэнаўских" перакладах "Гары Потэра", чытаць новую кнігу са мноствам незнаёмых імёнаў — мякка скажам, непрыемна. Таму што я купляў "Праклятае дзіця" і хацеў вярнуцца ў дзяцінства, успомніць, як за ноч пад коўдрай прачытаў ад скарынкі да скарынкі адну з кніг. "Сустрэцца" са старымі знаёмымі — героямі серыі. А мне падсоўваюць "Думбльдараў".
Як гаворыцца ў такіх выпадках, "Р — расчараванне".
Меркаванне аўтара можа не супадаць з пазіцыяй рэдакцыі.
