МІНСК, 10 сне — Sputnik. Спектакль "Здзейснена", у якім музыка ідэальна дапаўняе паэтычныя тэксты, пакажуць сёння ў Мінску. Sputnik пагаварыў з паэткай Юліяй Ліж, каб напярэдадні прэм'еры даведацца, што хацеў сказаць аўтар і чаго чакаць гледачу.
"Так, гэта спектакль. Ёсць сцэнар, сцэна, мізансцэна, гук і святло, музыка, шмат музыкі. Але… няма. Гэта не ён. Няма асэнсаваных дыялогаў — толькі прачулыя", — сцвярджаюць аўтары спектакля.
Напярэдадні прэм'еры "Здзейснена", якая адбудзецца 10 снежня на сцэне Палаца культуры ім. Шарко, Sputnik пагаварыў з аўтарам вершаў Юліяй Ліж і высветліў, чаго чакаць і як рыхтавацца да сваёй ролі гледача.
— Форма музычна-паэтычнага спектакля не новая, але ў Беларусі яе можна сустрэць вельмі нячаста. Я не бачыла, каб музыка стваралася адмыслова пад кожны радок верша, пад кожную эмоцыю. Мы тры гады рыхтавалі гэты спектакль, і ўвесь гэты час спатрэбіўся на тое, каб разам з музыкамі — а іх у нас пяць — наладзіць адносіны адзін з адным, зноўку пазнаёміцца, каб кожны разумеў, што адбываецца ў душы адзін аднаго.
Мы чыталі вершы, расказвалі адзін аднаму, што адчуваем. Але праблема ў тым, што адна эмоцыя — каханне, гнеў — у кожнага распадаецца на дзясяткі адценняў. Шмат у чым мы не сыходзіліся, хтосьці казаў, не, любоў не такая — і мы паўгода спрачаліся, спрабавалі адзін аднаму даказаць, як трэба паказваць кожную з эмоцый. У нас не было за тры гады ні адной аднолькавай рэпетыцыі, у нас былі дзесяткі варыянтаў перадачы эмоцый праз музыку. Мы прыйшлі да кансенсусу, і я хачу, каб кожны, хто будзе ў зале, адчуў менавіта гэты стан са ста магчымых.
Што павінны адчуць гледачы? Я бачу, калі чалавек грае музыку, якую ён пражыў, а калі прыдумляе тое, чаго сам не адчувае. Ты можаш не заўважаць, што хтосьці хлусіць са сцэны, проста адчуеш, што ў табе яго эмоцыя не адгукаецца, адчуваеш, што ўсё прыдумана розумам. У нашым спектаклі ўсе эмоцыі пражытыя кожным, хто будзе выступаць, ва ўсім гэтым вельмі моцная энергетыка, якую мы назапасілі за гэты час, і яна будзе аддадзена ў залу.
Я хацела падрыхтаваць гэты праект менавіта з гэтымі музыкамі, гэтак жа, як і яны хацелі працаваць менавіта з намі (у праекце задзейнічана два паэта). Былі перыяды, калі хто-то здаваўся, хтосьці ад'язджаў жыць у іншую краіну, даводзілася рэпеціраваць па скайпе, зразумела, нічога не атрымлівалася. Былі моманты, калі зрываліся рэпетыцыі, калі хтосьці сыходзіў, таму што працэс быў эмацыйна складаным. Але мы дапамагалі адзін аднаму аднавіцца, каб працягнуць працаваць над сабой і над спектаклем. Гэта кавалак жыцця, які мы вырашылі пражыць адзін з адным, разам дзеючы.
