Што ўяўлялі сабой дзіцячыя навагоднія ранішнікі ў канцы савецкай эпохі, памятае кожны старэйшы за 35 год. Вядучы радыё Sputnik Беларусь Вячаслаў Шарапаў распавёў пра тое, што ў дзяцінстве на навагоднія ёлкі яму хадзіць не даводзілася. Але пасля прыходу з войска, калі ўладкаваўся працаваць у Дом культуры, ён у поўным маштабе ацаніў, што ўяўляе сабой "савецкі дзіцячы ранішнік".
"Тады мы ставілі навагоднюю музычную казку. І гэта толькі здаецца, што казка прызначалася дзецям. На самай справе, гэта было вельмі важна і для дарослых. Артысты чакалі гэтага цуду цэлы год. Па-першае, гэта была рэдкая магчымасць падзарабіць. А па-другое, што важней, магчымасць у якія-то вякі падурэць ад душы", — распавёў Вячаслаў Шарапаў.
У той жа час Аляксандру Крывашэеву ў дзяцінстве даводзілася быць і мядзведзем, і ваўком, і лесавіком Шышыгай, а крыху пазней — і Дзедам Марозам, але пра што сапраўды немагчыма забыцца — гэта "навагодні чос" каманды КВЗ. Дарэчы, само паняцце "навагодняга чосу" з'явілася менавіта ў тыя гады.
"У канцы 80х, калі КВЗ стаў асабліва папулярны, каманды збіралі ў адну праграму свае самыя ўдалыя нумары, і было модна выступаць з імі не толькі ў дамах культуры, але і на начных дыскатэках. У некаторыя "пераднавагоднія" ночы такіх выступленняў было па 3-4 за ноч", — распавёў Аляксандр Крывашэеў.
Па ўспамінах вядучага, асаблівай любоўю і гледачоў, і саміх артыстаў была праграма пад назвай "Казка пра страчаны час", галоўнымі адмоўнымі персанажамі якой былі Туня і Ядзец, якія скралі час у Дзеда Мароза.
Навагоднія гісторыі савецкіх часоў і ўспаміны пра дзіцячыя ранішніках слухайце ў эфіры радыё Sputnik Беларусь.
