У мінулым годзе ўвесну егеры знайшлі маленькага ласяня, мабыць, нядаўна асірацелага. Жывёла была вельмі слабая і не магла самастойна перасоўвацца. Таму вырашылі пакінуць выходжваць яго ў сядзібе. Вялікай надзеі, што ласяня выжыве, ні ў кога не было.
Супрацоўніца сядзібы Святлана Цайко ўспамінае, што глядзець за Грышкам было вельмі цяжка. Свае радасці выхавання гаспадыня Святлана здымае на планшэт.
Малако ён мог піць толькі казінае. Карміць даводзілася з 6-й раніцы і да 12 ночы з інтэрвалам у две гадзіны. Больш за тое, вёска маленькая, тут трымаюць толькі адну казу, і малака Грыша не хапала. Даводзілася купляць у суседніх вёсках. Каб жывёла развівалася, яны разам з новай "мамай" шпацыравалі некалькі разоў праз усю вёску.
З цягам часу ласяня адужэла і пасябравала з усёй гаспадаркай. Але больш за ўсіх любіць свайго аднагодку, дварнягу Топіка. Разам яны могуць ляжаць у кутку, бегаць і гарэзаваць. Добра, што ў іх распараджэнні 14 гектараў і два невялікіх возера. Грышка любіць сустракаць гасцей і рыбакоў, выпрошваць пачастунак (белы хлеб, батон), красавацца і слухаць, як яго хваляць, заходзіць у дом ці альтанку, каб сцягнуць пачастунак або пабачыць гаспадыню.
