У гарадах Міжнародны жаночы дзень адзначаюць, як правіла, аднолькава. Прыўкрасных дам віншуюць у калектывах. Праводзяцца гарадскія канцэрты і спартыўныя мерапрыемствы. Напрыклад, учора ў Мінску прайшоў забег з удзелам жанчын. Арганізаваны гандаль кветкамі і сувенірамі. А як адзначаюць веснавое свята на вёсцы? Каб высветліць гэта, карэспандэнт Sputnik Юлія Балакірава адправілася 8 сакавіка ў пасёлак Глуша, які знаходзіцца за некалькі кіламетраў ад Бабруйска.
Адзінота ў Глушы
Шчыра кажучы, у гэты населены пункт ехала з вялікай надзеяй убачыць масавае народнае гулянне. Вёска ўсё ж такі немаленькая. Калі верыць інтэрнэту, пражывае тут парадку 1300 чалавек. І жанчын — большасць. Для іх, думалася, дакладна зладзяць нешта асаблівае.
Аднак высадзіўшыся з аўтобуса ў самым цэнтры пасёлка, не знайшла тут ні душы. Надвор'е стаяла дрэннае, і я падумала, што, хутчэй за ўсё, народ гуляе ў вясковым Доме культуры. Але ён апынуўся зачыненым. Вывучыўшы аб'явы на інфармацыйнай дошцы ўстановы, зразумела, што ў гонар Міжнароднага жаночага дня тут праводзілася толькі дыскатэка. І была яна ўвечары 7 сакавіка.
Дарэчы, афіша дыскатэкі падалася мне незвычайнай. Усе надпісы ў ёй былі выкананы ўручную, а ў якасці ілюстрацый выступілі выразкі з часопісаў. У гарадах такіх не сустрэнеш.
Не месца харошыць чалавека
Адправілася ў найбліжэйшы прадуктовую краму. На яе дзвярах заўважыла аб'яву, у якой вялікімі літарамі было напісана, маўляў, тут можна разлічыцца банкаўскай карткай. Унутры крамы гучна гучала музыка. Праўда, атрымліваць асалоду ад гэтага аматарскага свята аказалася няма каму. Пакупнікоў тут не было.
Прадаўцы адзначылі: наплыў кліентаў прыйшоўся на ўчорашні дзень. Людзі ў большасці сваёй куплялі тарты і алкагольную прадукцыю.
"Рана вы прыехалі рэпартаж пісаць", — усміхаючыся, казалі жанчыны.
Па іх словах, днём глушанцы адзначаюць свята дома. А да вечара пойдуць па вёсцы шпацыраваць. Мясцовая моладзь звычайна каля Дома культуры збіраецца.
У краму зайшла пакупнік. Яна купіла шампанскага і прысмакі, адзначыўшы, што збіраецца ў госці да сяброўкі.
"Я ў Бабруйску 25 гадоў пражыла, а нядаўна ў Глушу перабралася. Свята ўсюды адзначаюць аднолькава: адны людзі культурна адпачываюць, іншыя — не вельмі. Усе залежыць ад выхавання, а не ад месца пражывання", — заўважыла жанчына.
Дом культуры на радзіме Алеся Адамовіча зачынілі, музей не працуе
Прадаўцы пачалі распавядаць пра набалелае. Па іх словах, у сяле збіраюцца зачыняць адзіны Дом культуры. У мясцовай улады няма сродкаў на яго ўтрыманне. Па гэтай жа прычыне закрылі дамы культуры ў бліжэйшых вёсках.
"Глушанская ўстанова — увогуле даўгабуд. 20 гадоў яго будавалі. Крыўдна, калі яго не будзе", — уздыхалі прадаўцы.
Калі Дом культуры закрыюць, то мясцовай моладзі стане няма дзе бавіць час.
"У вёсцы ёсць дом-музей Алеся Адамовіча. Але ён не працуе. У мясцовых чыноўнікаў няма фінансавай магчымасці наймаць туды вартаўніка і іншых работнікаў… Вы толькі напішыце: жыхары пасёлка Глуша супраць закрыцця дома культуры!" — прасілі прадаўцы.
"Дармаеды" на вёсцы
Выйшаўшы з крамы, вырашыла прагуляцца па вёсцы. З мясцовых славутасцяў выявіла сталовую, лазню і цырульню. Але ў гэты дзень у іх быў выходны. У цэнтры пасёлка стаіць закінуты шклозавод. Недалёка ад яго прыватнае прадпрыемства па вытворчасці жалезабетонных пліт. Працуе аграсядзіба. Аднак аўтамабіляў наведвальнікаў каля яе варот я не заўважыла.
Апынуўшыся каля мясцовага выканкама, прынялася вывучаць дошку з аб'явамі, каб даведацца, якімі праблемамі жыве вёска. Да свайго здзіўлення, выявіла тут інфармацыю аб тым, што чыноўнікі праводзяць прыём грамадзян для тлумачэння дэкрэта №3. Аднак на вёсцы заўсёды жылі самыя працавітыя людзі. Пра якіх "дармаедаў" ідзе гаворка?
З любоўю да жыцця
Свята глушанцы адзначалі ціха. Выявіла толькі адну сям'ю, якая зладзіла вячоркі на свежым паветры з шашлыкамі. Астатнія людзі адседжваліся па хатах.
Сям'я Новікавых патлумачыла: у пасёлку засталося мала народу. Працы няма, таму моладзь пераязджае ў Бабруйск і Мінск.
"Яшчэ 10 гадоў таму, калі працаваў шклозавод, усё было інакш. Міжнародны жаночы дзень адзначалі з размахам. Каля Дома культуры праводзіліся кірмашы. Усім сялом хадзілі на возера. А цяпер у свята і шпацыраваць няма каму", — распавёў Алег Юр'евіч.
Тыя, хто застаюцца ў Глушы, скардзяцца на невялікія заробкі. Напрыклад, Алена Васільеўна, працуючы ў ЖКГ, у месяц атрымлівае 100 рублёў.
"Ратуе тое, што ў нас ёсць агарод і мы з мужам пенсіі па ўзросце атрымліваем", — казала яна.
Па словах Новікавых, вёска развальваецца. Нядаўна зачынілі мясцовы спартыўны комплекс, пабудаваны ў савецкі час. Ён меў патрэбу ў рамонце, а рабіць яго было няма за што.
Аднак пакідаць вёскі муж і жонка не хочуць. Кажуць, што прывыклі тут жыць. Замест таго каб скардзіцца на жыццё, спрабуюць зрабіць яго лепш. Спрабуюць рэалізаваць сябе ў якасці бацькоў. Узялі двух прыёмных дзяцей. Сваіх столькі ж.
"Хлопцы нам сёння такое выдатнае свята зладзілі. Падарылі жонцы паштоўкі, якія зрабілі сваімі рукамі. Потым быў салодкі стол. Вось так і жывем", — адзначыў Алег Юр'евіч.
