Ён прапанаваў напаіць мяне гарбатай…
Пазнаёміліся мы з мужам на другі дзень майго знаходжання ў бразільскім горадзе Салвадоры. Я прыехала на стажыроўку, і першым заданнем была прэзентацыя сваёй краіны для арганізацыі і астатніх стажораў. Патэрсан раней працаваў у той жа арганізацыі і ездзіў на стажыроўкі ў Расію і ў Калумбію, але ў той дзень прыйшоў госцем на мерапрыемства. Ён сцвярджае, быццам я яму адразу спадабалася, і ён спрабаваў са мной пагаварыць, уразіць сваімі ведамі рускай мовы, але мне гэта было не вельмі цікава ў той момант — адбівалася розніца гадзінных паясоў, стомленасць пасля пералёту, я паспела абгарэць на пляжы, застудзіцца пад кандыцыянерам, не выспалася і наогул адчувала сябе агідна.
Патэрсан пакінуў мне свой нумар на ўсялякі выпадак, прапанаваў паабедаць з ім і яго канадскай госцяй па каўчсёрфінгу. Адразу я адмовілася, але крыху пазней патэлефанавала, і мне пашанцавала, што ён недалёка сышоў і мяне дачакаўся.
Жудасна хацелася спаць ці хаця б гарбаты. А трэба сказаць, што акрамя кандыцыянераў тут у пашане халодныя напоі — п'юць ледзяное піва, сокі з лёдам, халодную ваду і г.д. Гарбату заварваюць звычайна, калі захварэюць (і гэта, як правіла, рамонкавая, мятная гарбата), і ў рэстаранах яе знайсці няпроста. І тут Патэрсан кажа: "А ў мяне дома ёсць гарбата". У Беларусі гэта нават гучала б як намёк, але тут для мяне гэта стала проста выратаваннем. Напаіў ён мяне гарбатай, мне палягчэла, і я, нарэшце, яго разгледзела.
У першыя ж дні ён мне паказаў усё, што я марыла ўбачыць у горадзе, які палюбіла яшчэ па кнігах Жоржы Амаду, — гістарычны цэнтр, храм марской багіні Іеманжы, лепшыя пляжы і рэстараны баіянскай кухні.
Увесь вольны ад стажыроўкі час мы праводзілі разам — Патэрсан вучыўся ва ўніверсітэце, і калі я прыехала, у яго былі вакацыі. Ён мяне знаёміў з Салвадорам і наогул з Бразіліяй, вучыў гатаваць мясцовыя стравы, дапамагаў уладкавацца ў музей Жоржы Амаду на пераддыпломную практыку, тлумачыў тонкасці партугальскай мовы, якой я ўжо ніштавата валодала, калі прыехала, рыхтаваў мяне да іспыту па мове, які я здала ў выніку на вышэйшую адзнаку. Я працягнула візу да шасці месяцаў (стажыроўка доўжылася толькі тры), па максімуму.
…і вывучыў дзеля мяне беларускую мову
Потым мне трэба было ад'язджаць, і ён пагадзіўся паехаць са мной. Мае бацькі жылі тады ў Маскве, Новы год сустракалі на Краснай плошчы, а потым тры тыдні каталіся па зімовай Беларусі, былі на канцэртах "Троіцы" і "Старога Ольсы", наведалі кучу сяброў, і маіх, і яго, як ні дзіўна. І Патэрсан вырашыў, што гэта неяк па-дурному, што мы гаворым з ім, акрамя партугальскай, па-руску, і пачаў вучыць беларускую мову. Патэрсан кажа, што раз беларусы, у адрозненне ад бразільцаў, маюць і да гэтага часу захавалі сваю ўласную мову, грэбаваць ёй проста глупства. З тых часоў, як вывучыў, па-руску мы, на самай справе, больш не маем зносін.
Потым ён вырашыў не з'язджаць, пакуль я не скончу ўніверсітэт, застаўся яшчэ на адзін семестр, "замарозіўшы" вучобу. Мы абодва ўладкаваліся на працу, Патэрсан выкладаў англійскую, партугальскую і іспанскую мовы. Зручна, што ў Расіі і Беларусі бразільцы могуць знаходзіцца да трох месяцаў без візы бязвыезна.
Аднойчы, на травеньскія святы, мы паехалі ў Кіеў, усяго на адзін дзень, як раз, каб Патэрсану выехаць пасля трох месяцаў, шпацыравалі там цэлы дзень удваіх. Да позняга вечара мы, стаміўшыяся, дакрочылі да статуі "Радзімы-маці". І апынулася, што ён увесь дзень падбіраў найбольш удалы момант, каб зрабіць мне прапанову. Я расплакалася, натуральна, пагадзілася, мы абмяняліся пярсцёнкамі, ну і на наступны дзень ужо, вярнуўшыся, абвясьцілі бацькам. Яны адрэагавалі без асаблівых эмоцый, маўляў, а, ну нарэшце.
Вяселле і жыццё ў Бразіліі
Ажаніцца мы вырашылі ўжо ў Бразіліі. Усё было вельмі сціпла, хутка распісаліся ў загсе раніцай у сераду і пайшлі на пляж. Затое прыгожая дата, на якую ці ледзь забудзешся: 12.12.2012. У бацькоў на вяселле прыехаць не атрымалася, таму мы для іх зладзілі потым яшчэ "цырымонію" — зноў абмяняліся кольцамі ўжо каля другой статуі, ля Хрыста ў Рыа-дэ-Жанейра, калі лёталі туды з маімі бацькамі і свёкрам, праз некалькі гадоў пасля вяселля.
Сваякі мужа мяне прынялі вельмі цёпла (наогул у бразільцаў першы кантакт звычайна вельмі добразычлівы), у яго вялікая сям'я — тата, трое братоў і дзве сястры (усе дарослыя, муж самы малодшы), цэлая плойма пляменнікаў і незлічоная колькасць цётак, дзядзькаў і стрыечных братоў-сясцёр. Усе жывуць асобна, але любяць збірацца на сямейныя святы. Свёкар ў мяне вельмі пацешны, яму за семдзесят гадоў, ён грае на гітары і спявае песні на розных мовах.
Мае бацькі Патэрсана таксама адразу палюбілі, тата адразу ж пацягнуў яго гуляць у футбол (ты ж бразілец!), а мама дзівілася яго рускай мове і галантнасці.
