Яшчэ напачатку года ў Купалаўскім папярэдзілі — трэба чакаць пераменаў. Супрацоўнікі галоўнай драматычнай пляцоўкі краіны паабяцалі зрабіць акадэмічны тэатр больш адкрытым для гледачоў, усталяваць дыялог паміж сцэнай і глядацкай залай.
Узрушаныя воклілі гасцей экскурсіі аб тым, што на гэтым тыдні яны "проста жывуць у тэатры" пацвярджаюць — абяцанне сваё купалаўцы выканалі. На экскурсіі, прымеркаванай да Тыдню тэатра, гледачам дазволілі ўсё і нават крышачку болей.
Будынак, урачыстая закладка якога адбылася ў 1888 годзе, а рэстаўрацыя — у 2013 годзе, недасведчанага чалавека застаўляе паблукаць па сваіх калідорах. Праважатай у свет Купалаўскага для гледачоў стала загадчыца літаратурна-драматургічнай часткай Вольга Бабкова. Яна распавядала гісторыю найстарэйшага прафесійнага беларускага тэатра ад самага пачатку да сучаснасці.
Выпрабаванне "Паўлінкай"
Асаблівая месца ў багатым рэпертуары Купалаўскага належыць спектаклю "Паўлінка", які з'яўляецца своеасаблівай творчай візітоўкай. Прэм'ера адбылася ў Томску яшчэ ў 1943 годзе, калі тэатр знаходзіўся ў эвакуацыі. З гэтым спектаклем звязана многа акцёрскіх традыцый. Напрыклад, усю тэатральную моладзь абавязкова "праганяюць" праз школу "Паўлінкі" і толькі потым дапускаюць да астатніх тэатральных праектаў. Да апошняга паказу ў сезоне ўся мужчынская палова трупы, якая ўдзельнічае ў пастаноўцы, абавязкова адрошчвае вусы. Як нарадзілася такая традацыя — невядома, але яна існуе на тэатральнай сцэне ужо больш за 70 гадоў.
За час існавання спектаклю ў ім удзельнічалі некалькі пакаленняў лепшых артыстаў краіны. Адной з першых гэтую ролю выконвала муза Янкі Купалы Паўліна Мядзёлка. А захавальніцай традыцый ролі называюць Алу Доўгую, бо менавіта да яе пасля прэм'еры падыйшла Мядзёлка з віншаваннем і словамі "я цябе прымаю". Сама актрыса неаднаразова казала, што можа нават напісаць трактат пра тое, як жыве і развіваецца пастаноўка.
А вось заслужаная артыстка Беларусі Зоя Белахвосцік памятае, як у дзяцінстве прыходзіла на "Паўлінку" з бацькам, а потым многа гадоў іграла яе на сцэне сама.
Спектакль, сучасную афішу да якога падрыхтаваў вядомы беларускі музыка Міхал Анемпадыстаў, можна пабачыць на сцэне Купалаўскага і зараз. І не толькі на беларускай мове, для гледачоў ёсць сінхронны пераклад на рускую і англійскую мовы.
Жоўтая качка і кампанія
Патрапілі госці тэатра і ў самыя таемныя памяшканні — грымерныя, касцюмерныя і бутафорскі цэх. Тут можна было не толькі паглядзець на дэкарацыі і касцюмы да знаёмых і любімых спектакляў, але і я прымерыць некаторыя з іх.
Пабачылі нават невялічкую "спавядальню" — месца, куды артысты прыбягаюць падчас спектаклю, каб пераапрануцца.
У мастацка-бутафорскім цэху ствараецца ўсё аздабленне да спектакляў. Усё пачынаецца з макетаў, якія робіць галоўны мастак Барыс Герлаван, а далей яго ідэі ў жыццё ўвасабляюць мясцовыя майстрыхі. Па рэчах на паліцах можна прачытаць пастановачную гісторыю тэатра — палярны мядзведзь суседнічае з жоўтай качкай і ружовым чэрапам, а за ложкам хаваецца маленькі драўляны хлопчык.
Жанчыны расказваюць, што некалькі месяцаў прыйшлося змяняць афарбоўку вясельнага тарта, бо колер кожны раз атрымоўваўся ненатуральным.
Гордасць цэху — белы паўночны мядзведзь з пенапласту. На яго стварэнне пайшло некалькі метраў меху і спатрэбілася нават кансультацыя спецыялістаў з Тэатра лялек.
Выпадкова аматарам Купалаўскага давялося патрапіць на рэпетыцыю спектаклю па кнізе Андруся Горвата "Радзіва Прудок", самыя цікаўныя нават паразмаўлялі з артыстамі.
Прэм'ера пастаноўкі, якая яшчэ да свайго выхаду стала адной з самых папулярных, запланаваная на 16 мая.
Галоўныя ролі ў спектаклі, які рыхтуе малады рэжысёр Раман Падаляка, сыграюць Міхаіл Зуй, Дзмітрый Есяневіч і Святлана Анікей.
