Дзіўная магчымасць была прадастаўлена гледачам, якія прыйшлі на прэм'еру мультыплікацыйнага фільма "Ведаеш, мама, дзе я быў?", створанага Леа Габрыядзэ па мыслевобразам яго бацькі Рэза Габрыядзэ, — у адзінае імгненне пракрасціся і далучыцца да свету аднаго чалавека і да жыцця цэлай краіны.
"Занадта творчы чалавек", "ён поўны чужымі жыццямі" — гэтыя словы, сказаныя Зурабам Цэрэтэлі і Міхаілам Жванецкім аб Рэза Габрыядзэ, штурхаюць на шанец, цуд, неабходнасць гаварыць пра генія, душу і дух, здольных ажыццявіць "пераход з нябыту ў быццё".
Самасць, "самастаянне чалавека, заклад велічы яго" шмат у чым залежаць ад уражанняў, інтанацый, вобразаў, рытмаў, якія з'яўляюцца арганізуючым пачаткам з маленства. Менавіта апарат успрымання, наладжаны ў дзяцінстве, дапамагае нам нарадзіцца зноў у сталым узросце, ужо не істотай біялагічнага віду, а носьбітам сваёй натуры. Можа быць, у тым выпадку, калі чалавек здольны ўсвядоміць цэласць свету, яму дазволена здзяйсняць гэты пераход. Роля аўтара пры гэтым, акрамя здабыцця сэнсу свайго ўласнага быцця, заключаецца ў стварэнні пульсара, які можа выклікаць з'яўленне акустычнага (татальнага) рэзанансу, або феномен размовы ад сэрца да сэрца.
Сатворчасць бацькі і сына дазваляе зразумець сутнасць гэтай з'явы. Магчымасць адчуваць любоў і клопат ў кожным кадры прымушаюць нас, гледачоў, "расчуліцца", задумацца аб сваім уласным вобразе, які бачыць свет. Аднойчы было зададзена пытанне: "Ведаеш, у чым адрозненне вашых бацькоў ад нашых, грузінскіх?" Адказ напрошваецца сам — у глыбокай павазе сваіх каранёў, у радасці, якую грузіны адчуваюць ад жыцця, у апецы і адказнасці бацькоў перад сваімі дзецьмі, у дзіўнай любові да сваёй зямлі.
"Логіка можа прывесці нас ад пункта А ў пункт В, а ўяўленне — куды заўгодна", і тыя, хто паглядзіць карціну Леа Габрыядзэ, змогуць апынуцца ва ўяўным, але вельмі асэнсаваным свеце, дзе лёс аднаго чалавека пераплятаецца з лёсамі свету. І самым важным у гэтым асэнсаванні з'яўляецца тое, што ахвярапрынашэнне — не самы ўдалы жыццёвы прынцып.
Ведаеш, мама, дзе я быў?
У полі зайчыка лавіў,
Асядлаў і пракаціўся,
Пагуляў і адпусціў.
Дзіцячая лічылка, першы радок якой стаў назвай фільма, звязвае з няўлоўнасцю свету таго, хто творыць па волі ўласнага сумлення. Чалавека, галоўным прынцыпам жыцця якога з'яўляецца прынцып стварэння.
Аўтар: Ірына Савелава
