МІНСК, 12 ліп — Sputnik. Сёння беларусы развітваліся з Мікалаем Дземянцеем — экс-старшынёй Вярхоўнага Савета БССР, пры якім Беларусь прыняла Дэкларацыю аб дзяржаўным суверэнітэце Беларусі. Пасля путчу ў жніўні 1991 года Мікалай Іванавіч падаў у адстаўку — тое, што адбывалася, яго не задавальняла, а напор апанентаў быў занадта вялікі.
Ужо ў суверэннай Беларусі Мікалай Іванавіч працаваў у першым скліканні Савета рэспублікі (з 1997 па 2000 гады).
Палітычнае жыццё Мікалая Іванавіча было актыўным. Аднак у апошнія гады ён жыў як звычайны пенсіянер — пераехаў на дачу, разводзіў пчол.
Не для сябе, а для людзей
"Прыемна было з ім працаваць, нас аб'ядноўвалі агульныя імкненні, агульныя думкі. Ён быў вельмі таварыскі чалавек. Нават пасля таго, як ён пайшоў на пенсію, працягваў сачыць за падзеямі, з ім можна было абмеркаваць любое палітычнае, эканамічнае і проста чалавечае пытанне", — успамінае Мікалая Іванавіча экс-прэм'ер-міністр Сяргей Лінг.
Развітацца з Мікалаем Іванавічам Дземянцеем прыйшлі і былыя калегі, члены Савета Рэспублікі, і дзеючыя палітыкі, і проста сябры, і суседзі па дачы.
З кветкамі ля ўваходу ў Дом афіцэраў, дзе праходзіла развітанне з Дземянцеем, стаіць Аляксей Яфімавіч Тамашкоў.
З Мікалаем Іванавічам ён працаваў у адным аддзеле, калі Мікалай Іванавіч курыраваў сельскую гаспадарку. А акрамя працы ў апошнія гады аб'ядноўвала дача і агульнае хобі — пчолы.
Акрамя пчол Мікалай Іванавіч любіў кнігі, і Павел Іосіфавіч успамінае, што кніжныя паліцы яго нават на дачы заўсёды былі запоўненыя.
Да апошняга Мікалай Іванавіч сачыў за навінамі, выпісваў мноства газет.
Калі Канстанцін Сумар працаваў начальнікам сельскагаспадарчага ўпраўлення Лунінецкага райвыканкама, Мікалай Іванавіч ужо ўзначальваў ЦК і прыязджаў у Лунінец правяраць, як гадуюць гародніну ў рэгіёне. У Лунінцы тады ўжо гадавалі капусту па галандскай тэхналогіі. Качаны былі маленькімі, а не буйнымі.
"Я Мікалаю Іванавічу кажу: калі здагадаецеся, колькі важыць, кладу вам у багажнік. Ён бярэ качан, які на вока важыць каля пяці кіло, а ён аказваецца ўсе дзевяць. На трэцім качанчыку сказаў: Андрэевіч, хопіць. Ён добры быў чалавек, зямны. Жыў не для сябе, а для людзей", — успомніў Сумар свае зносіны з Мікалаем Іванавічам.
Ён умеў пераконваць і захоўваць спакой
Усе, хто прыйшоў на развітанне, паўтараюць — гэта быў вельмі светлы чалавек, які жыў для іншых.
"Гэта быў вельмі светлы чалавек. Дысцыпліну ён падтрымліваў, але не стукаючы кулаком па стале — ён умеў пераконваць", — пацвярджае Аляксей Яфімавіч.
"Ён быў вельмі спакойны, хоць галіна яму дасталася неспакойная. Я адчуваю глыбокую павагу да гэтага чалавека і ўдзячны лёсу за тое, што даў магчымасць з ім працаваць", — прызнаў Лінг.
У апошні раз пагаварыў з суседам па тэлефоне ў панядзелак. Спытаў Мікалая Іванавіча, адкуль той тэлефануе. Дземянцей распавёў, што знаходзіцца ў шпіталі, а ў аўторак паведамілі, што Мікалая Іванавіча не стала.
Нарадзіўся Мікалай Іванавіч у 1930 годзе ў вёсцы Хотліна на тэрыторыі Чашніцкага раёна. Вучыўся ён у Беларускай дзяржаўнай сельскагаспадарчай акадэміі, а затым — у Вышэйшай партыйнай школе пры ЦК КПСС. У 1990-1991 гадах ён узначальваў Вярхоўны савет БССР. З 1997 па 2000 гады Мікалай Дземянцей быў членам Савета Рэспублікі.
