Людзі стаялі ў зале Палаца афіцэраў не толькі таму, што ішлі хвіліны развітання, але і таму, што зала ледзь магла змясціць усіх жадаючых развітацца.
"Калі твае песні лічаць народнымі, то ніколі цябе ў гэтым народзе не забудуць", - лічыць паэт Уладзімір Някляеў. Музыку да апошняга вершу, які ён прынёс Ігару Міхайлавічу Лучанку, мы ўжо не пачуем, але дастаткова і таго, што кампазітар паспеў стварыць, упэўнены паэт.
Пад гукі мелодый, аўтарам якіх з'яўляецца Ігар Лучанок, у Доме афіцэраў развіталіся з народным артыстам СССР. Сам музыка жыў непадалёк, і яго часта можна было сустрэць каля гэтага самага танка. Сёння сюды прыйшлі сотні людзей, каб праводзіць кампазітара ў апошні шлях.
Не варта пералічваць усе вянкі, якія неслі ў Дом афіцэраў. Тых, хто смуткуе па кампазітару, шмат і ў творчым асяроддзі - прыйшлі ў Дом афіцэраў музыканты, паэты, мастацтвазнаўцы, і сярод тых, хто проста любіць песні Лучанка, хто вырас на іх. І, стоячы ў калідорах, шмат хто казаў проста - гэта страта.
"Гэта чалавек, які сабе не належаў, ён належаў людзям", - сказаў дырэктар Нацыянальнага мастацкага музея Уладзімір Пракапцоў.
Някляеў лічыць сыход Лучанка драмай асабліва ў гэты момант, калі ён так патрэбен беларускай культуры. На змену такім глыбам як Лучанок і Мулявін ў музыцы, Барадулін і Быкаў у літаратуры, пакуль ніхто не прыходзіць, кажа ён. "А можа быць яны мне дарагія не толькі за тое, што зрабілі ў мастацтве, я з гэтымі людзьмі пражыў жыццё", - прызнае Някляеў.
Лучанка добра ведала і Ядвіга Паплаўская. "Ігар Міхайлавіч прапаведаваў любоў, апяваў яе, і ён сапраўды любіў радзіму", - распавяла спявачка.
"Цяпер не распавядзеш пра ўсе цудоўныя сустрэчы і вячоркі. Мы сем'ямі былі дружныя, нават не магу гаварыць пра гэта ў мінулым часе. У ім столькі прастаты, шчырасці, столькі гумару. На ўсе яго хапала, ён паспяваў пісаць не толькі песні, але і камерныя творы, і клубныя. А колькі ён дапамагаў людзям! Гэта чалавек вялікага закаханага сэрца", - падзялілася сваімі ўспамінамі Паплаўская.
Яе дачка Анастасія Ціхановіч ўпэўненая, што эпоха з Лучанком не сышла як раз дзякуючы яго песням, якія застануцца і пасля яго. А Ядвіга Канстанцінаўна дадае словы жонкі Ігара Лучанка Аляксандры Рыгораўны:
"Спявайце, спявайце, калі ласка, галоўнае, каб яго песні гучалі, тады ён будзе шчаслівы".
Сваім дарам Лучанок аб'яднаў ці не ўсіх беларускіх паэтаў: ад Янкі Купалы да нашых сучаснікаў, а яго песняй адлічвае час гадзіннік на плошчы Свабоды. Пра гэта гаварылі са сцэны, зачытвалі ліст са словамі спачування ад прэзідэнта Беларусі Аляксандра Лукашэнкі. Але колькі б ні падбіралі словы, за паўгадзіны распавесці пра жыццё кампазітара было немагчыма.
"Аднойчы я прыйшла да яго ў студыю, і ён сказаў - Бог падарыў мне мелодыю", - успамінае Ірына Дарафеева.
Леанід Барткевіч назваў Лучанка чалавекам, які стварыў сваёй творчасцю ансамбль "Песняры".
"Ігар знаходзіцца сярод нас цяпер, і мне здаецца, ён чуе словы, якія гучалі. Ігар, гэта словы сэрцаў, гэта і прабачэнні за тое, што мала надавалі ўвагі, бо калі з чалавекам сябруеш, прывыкаеш і да таленту", - прызнае старшыня саюза пісьменнікаў Беларусі Мікалай Чаргінец.
Ён быў свой, родны, кажа паэт Леанід Дранько-Майсюк, які аднойчы спытаў кампазітара, у чым праўдзівае беларускае гучанне, і Лучанок адказаў - у народнай песні.
Пад гукі ваеннага аркестра і апладысменты ў Мінску развіталіся з Ігарам Міхайлавічам Лучанком.
