Валаам - духоўны прыстанак сярод паўночнай прыроды
Валаам - духоўны прыстанак сярод паўночнай прыроды
Sputnik Беларусь
Валаамскі манастыр - адзін з найбуйнейшых цэнтраў праваслаўнага паломніцтва, духоўная мясціна сярод карэльскай паўночнай прыроды. 09.07.2019, Sputnik Беларусь
Гэта месца пасярод Ладажскага возера цягне да сябе паломнікаў з усяго свету: акружаны з усіх бакоў вадой, аддалены ад свецкай мітусні, ён нібы створаны для ціхага, манаскага жыцця. Тут, сярод стромых скал, астраўкоў і бухтачак, ціхага спакою азёр, векавых елак і соснаў, якія супрацьстаяць суровым вятрам, людзі знаходзяць адмысловую прыгажосць і веру.На Валааме асаблівы мікраклімат. Цёплае павертра, якое награваецца ад гранітных скал і ўздымаецца ўверх, перашкаджае з'яўленню аблокаў, з-за чаго на выспах на 30 сонечных дзён больш, чым на мацерыку.Тут знаходзіцца Спаса-Праабражэнскі мужчынскі манастыр з велічным саборам і 72-мятровай званіцай. Манастыр заснавалі на пачатку ХIV стагоддзя вялебныя Сергій і Герман.У старажытнасці на Валааме размяшчалася галоўнае капішча Вялеса (адсюль назва выспы) і Пяруна, якім пакланяліся і прыносілі ахвяры язычнікі, што жывуць у ваколіцах.Росквіт Валаамскага манастыра прыпадае на сярэдзіну XIX стагоддзя падчас кіравання ігумена Дамаскіна. Пры ім манастыр стаў найбагацейшым на паўночнай Русі. Толькі банкаўскага капіталу меў больш за 1 мільёна 200 тысяч рублёў золатам. Пры кляштары быў адкрыты дзіцячы прытулак, куды прымалі сялянскіх хлопчыкаў, дзе ім давалі сярэднюю адукацыю, навыкі рамяства і адкуль яны выходзілі да паўналецця ўжо не прыгоннымі, а свабоднымі. Пры Дамаскіне ў 1843 годзе былі ўпершыню наладжаны пастаянныя параходныя зносіны паміж Пецярбургам і Валаамам. Валаам стаў адным з найважнейшых духоўных цэнтраў Расіі, яго называлі Паўночным Афонам."Залаты век" Валаама скончыўся ў 1917 годзе. Са снежня 1917 года да сакавіка 1940 года Валаам знаходзіўся на тэрыторыі Фінляндыі. Падчас савецка-фінскай вайны 1939-1940 гадоў манахі пакінулі манастыр.У гады Вялікай Айчыннай вайны ў манастыры была школа боцманаў і юнгаў. З 1949 года - саўгас, з 1952 да 1984 года - дом-інтэрнат для інвалідаў вайны і працы. З 1979 года Валаам з'яўляецца архітэктурным і прыродным музеем-запаведнікам.У 1989 годзе пачалося адраджэнне і аднаўленне манастыра, яго настаяцелем з'яўляецца сам патрыярх Рускай Праваслаўнай царквы.
Валаамскі манастыр - адзін з найбуйнейшых цэнтраў праваслаўнага паломніцтва, духоўная мясціна сярод карэльскай паўночнай прыроды.
Гэта месца пасярод Ладажскага возера цягне да сябе паломнікаў з усяго свету: акружаны з усіх бакоў вадой, аддалены ад свецкай мітусні, ён нібы створаны для ціхага, манаскага жыцця. Тут, сярод стромых скал, астраўкоў і бухтачак, ціхага спакою азёр, векавых елак і соснаў, якія супрацьстаяць суровым вятрам, людзі знаходзяць адмысловую прыгажосць і веру.
На Валааме асаблівы мікраклімат. Цёплае павертра, якое награваецца ад гранітных скал і ўздымаецца ўверх, перашкаджае з'яўленню аблокаў, з-за чаго на выспах на 30 сонечных дзён больш, чым на мацерыку.
Тут знаходзіцца Спаса-Праабражэнскі мужчынскі манастыр з велічным саборам і 72-мятровай званіцай. Манастыр заснавалі на пачатку ХIV стагоддзя вялебныя Сергій і Герман.
У старажытнасці на Валааме размяшчалася галоўнае капішча Вялеса (адсюль назва выспы) і Пяруна, якім пакланяліся і прыносілі ахвяры язычнікі, што жывуць у ваколіцах.
Росквіт Валаамскага манастыра прыпадае на сярэдзіну XIX стагоддзя падчас кіравання ігумена Дамаскіна. Пры ім манастыр стаў найбагацейшым на паўночнай Русі. Толькі банкаўскага капіталу меў больш за 1 мільёна 200 тысяч рублёў золатам. Пры кляштары быў адкрыты дзіцячы прытулак, куды прымалі сялянскіх хлопчыкаў, дзе ім давалі сярэднюю адукацыю, навыкі рамяства і адкуль яны выходзілі да паўналецця ўжо не прыгоннымі, а свабоднымі. Пры Дамаскіне ў 1843 годзе былі ўпершыню наладжаны пастаянныя параходныя зносіны паміж Пецярбургам і Валаамам. Валаам стаў адным з найважнейшых духоўных цэнтраў Расіі, яго называлі Паўночным Афонам.
"Залаты век" Валаама скончыўся ў 1917 годзе. Са снежня 1917 года да сакавіка 1940 года Валаам знаходзіўся на тэрыторыі Фінляндыі. Падчас савецка-фінскай вайны 1939-1940 гадоў манахі пакінулі манастыр.
У гады Вялікай Айчыннай вайны ў манастыры была школа боцманаў і юнгаў. З 1949 года - саўгас, з 1952 да 1984 года - дом-інтэрнат для інвалідаў вайны і працы. З 1979 года Валаам з'яўляецца архітэктурным і прыродным музеем-запаведнікам.
У 1989 годзе пачалося адраджэнне і аднаўленне манастыра, яго настаяцелем з'яўляецца сам патрыярх Рускай Праваслаўнай царквы.
Акружаны з усіх бакоў вадой, аддалены ад свецкай мітусні, ён нібы створаны для ціхага, манаскага жыцця. Тут, сярод стромых скал, астраўкоў і бухтачак, ціхага спакою азёр, векавых елак і соснаў, якія супрацьстаяць суровым вятрам, людзі знаходзяць адмысловую прыгажосць і веру.
Росквіт Валаамскага манастыра прыпадае на сярэдзіну XIX стагоддзя падчас кіравання ігумена Дамаскіна. Пры ім манастыр стаў найбагацейшым на паўночнай Русі. Пры Дамаскіне было ўпершыню наладжана пастаянныя параходныя зносіны паміж Пецярбургам і Валаамам.
"Залаты век" Валаама скончыўся ў 1917 годзе. Са снежня 1917 году да сакавіка 1940 года Валаам знаходзіўся на тэрыторыі Фінляндыі. Падчас савецка-фінскай вайны 1939-1940 гадоў манахі пакінулі манастыр.
У гады Вялікай Айчыннай вайны ў манастыры была школа боцманаў і юнгаў. З 1949 года - саўгас, з 1952 да 1984 года - дом-інтэрнат для інвалідаў вайны і працы.
Уладзімірскі мост на востраве Валаам. Асаблівае месца ў гісторыі манастыра займаюць інжынерныя збудаванні: скальныя студні, суднаходныя каналы, асушальныя сістэмы.
Да таго як у 1918 годзе Валаамскі архіпелаг адышоў да Фінляндыі, манастыр прадстаўляў сабой фактычна незалежную астраўную дзяржаву, са сваімі суконным, свячны і цагляным заводамі і прадпрыемствамі. Тут здабывалі і шліфавалі на продаж граніт, на экспарт адпраўлялі шкіпінар. А электрычнасць у манастырскіх палатах правялі раней, чым у пецярбургскіх дамах.
Адраджэнне Спаса-Прэабражэнскага сабора пачалося ў 1980-я. У 1999 -2001 гадах атрымалася аднавіць інтэр'ер з іканастасам, а таксама адрамантаваць тыя часткі будынка, якія былі ў найбольш жаласным стане.
Асаблівай увагі заслугоўваюць Валаамскія сады. На голыя скалы або расчышчаныя ад лесу ўчасткі з глыбіні выспы, а то і з мацерыка завозілі зямлю, перасыпалі яе ламаччам, друзам, перагной ігліцай, атрымлівалі ўрадлівы пласт і на такіх землях стваралі сады. У 1824 годзе манах Паісій развёў на Валааме 21 гатунак яблыні, сярод гатункаў быў і мясцовы гатунак "Ранет Валаамскі".
