Мінск стаў дзевятым горадам-героем у СССР, ён чакаў сваёй зоркі роўна 30 гадоў. 26 чэрвеня 1974 года быў падпісаны ўказ Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР аб прысваенні Мінску звання Горад-герой.
На кадрах архіўнай хронікі зафіксаваны ўрачысты мітынг у Мінску, які прайшоў з нагоды прысваення гораду звання героя. На плошчы Леніна, перад Домам ураду ў першых шэрагах стаяць ветэраны вайны — яшчэ зусім ня старыя дужыя людзі, з баявымі ордэнамі.
Перад прысутнымі на плошчы пад праліўным дажджом выступае першы сакратар ЦК кампартыі БССР Пётр Машэраў. Тое, што Мінск усё-ткі атрымаў гэта званне — яго заслуга. Многія гады пытанне аб прысваенні Мінску звання Горада-героя заставалася падвешаным у паветры. Першыя званні герояў гарады СССР — Ленінград, Сталінград, Севастопаль і Адэса, атрымалі яшчэ ў 1945 годзе. Мінску, у цэнтры якога пасля вызвалення было не больш за 70 цэлых будынкаў, гэтага звання давялося чакаць доўга.
У афіцыйнай ваеннай гістарыяграфіі былі пытанні да мінскага падполля, дзейнічаўшага ў горадзе ў гады вайны. Мінскія падпольшчыкі афіцыйна былі прызнаныя героямі супраціву толькі ў канцы 50-х гадоў мінулага стагоддзя. Да гэтага дачыненне да іх дзейнасці было дваістым, таму і пытанне з прысваеннем звання Мінску рэспубліканскія ўлады лічылі за лепшае не падымаць.
Калі Пётр Машэраў стаў першым сакратаром ЦК кампартыі БССР, ён зноў падняў пытанне аб прысваенні Мінску ганаровага звання. І вось ў 1974 годзе горад стаў героем. Выступаючы на ўрачыстым мітынгу перад ветэранамі і жыхарамі Мінска Пётр Машэраў адзначыў, што "зорка Героя на сцягу Мінска — гэта і ваша зорка".
