"Збіралі як мазаіку": беларускія ўрачы выратавалі нагу афіцэру з Данецка
© Sputnik / Александр Жибуль
Падпісацца
Павел Прахарэнкаў пайшоў абараняць Данбас з Данецка яшчэ ў 2017 годзе, за гэты час яму прыйшлося нялёгка: баі, падрыў на міне, ампутацыя нагі. Цяпер вайсковец лечыцца ў Беларусі. Sputnik пагаварыў з афіцэрам аб страхах, матывацыі і жаданні жыць.
У далёкім мірным жыцці Павел Прахарэнкаў працаваў аўтамеханікам на станцыі тэхнічнага абслугоўвання, спецыяльнасць яму падабалася. Сваё рашэнне пайсці на фронт тлумачыць нежаданнем мірыцца з украінскімі абстрэламі і гібеллю мірных жыхароў.
"За тры гады, што я вучыўся на аўтамеханіка з 2014-га па 2017-ы, я бачыў тое, што адбывалася ў Данецку. Як увесь час бамбілі, абстрэльвалі, як гінулі мірныя людзі. Я падумаў і вырашыў: калі не мы, то хто іх (УСУ – Sputnik) спыніць?" - Кажа ён.
Прычыны такой жорсткасці з боку Кіева да жыхароў Данбаса ён да гэтага часу зразумець не можа. Павел прызнаецца, гэта "цяжкае пытанне для ўспрымання".
"Вайна – гэта дрэнная справа. Няхай дрэнным спосабам, скажам так, але я магу кагосьці абараніць, дапамагчы. Я, напрыклад, знішчу салдата УСУ, ён ужо не зможа забіць дзіця, бабулю або дзядулю. Выпадкаў, калі людзі гулялі па вуліцы Данецка, раз – прыляцеў снарад, і ўсё, няма сям’і, - шмат. Але сусветная супольнасць на гэта не глядзіць", - распавядае ён.
Служыць у армію Павел адправіўся ў 21 год – 26 мая 2017-га: пагаварыў на развітанне з дзядулем і пайшоў абараняць Радзіму. Патрапіў у артылерыю (122-мм самаходная гаўбіца 2С1 "Гваздзік"). Узгадвае, што той час – адносна спакойны дзякуючы Мінскім пагадненням. Іх у ДНР імкнуліся выконваць, а на правакацыі і абстрэлы са боку УСУ, як правіла, не адказвалі.
Узнагароды Паўла Прахарэнкава
© Sputnik / Александр Жибуль
У часы адноснага зацішша артылерысты рэспублікі праводзілі рэгулярныя стрэльбы, вывучалі статуты, каб не губляць прафесійныя навыкі. Навучалі маладых салдат удзельнікі актыўных баявых дзеянняў у ДНР і ЛНР. Як кажуць, кавалі жалеза вопытныя кавалі, загартаваныя полымем баёў. Павел даслужыўся да звання лейтэнанта, пад яго кіраўніцтвам аказаўся ўзвод.
Прызнанню Расіяй ДНР і ЛНР і рашэнню аб правядзенні спецыяльнай ваеннай аперацыі РФ ва Украіне Прахарэнкаў у душы ўзрадаваўся.
"Як камень з плеч упаў, лягчэй стала, бо прыйшло разуменне, што абстрэлы ДНР і ЛНР могуць неўзабаве скончыцца. Нас прызнала вялікая і магутная дзяржава", – успамінае вайсковец.
Паводле яго слоў, спецаперацыю ў рэспубліцы чакалі доўгія восем гадоў, і ваенныя ДНР "не пагуляць прыходзілі, а ведалі, што ў любы момант могуць наступіць баявыя дзеянні", таму і асабовы склад трымалі ў стане пастаяннай гатоўнасці.
На думку Прахарэнкава, простыя ўкраінскія салдаты не хочуць ваяваць.
"Яны самі казалі, што іх пасылаюць незразумела куды і незразумела навошта. Пасадзілі ў аўтобус ці цягнік, адвезлі кудысьці на перадавую і ўсё. УСУ, можа, і хацелі б адыходзіць, але ім не даюць гэта рабіць нацбатальёны: "Правы сектар" , "Азоў", (забароненыя ў РФ) "Данбас" і іншыя", – адзначае Павел.
Афіцэр тлумачыць, як толькі УСУ адыходзяць, нацбаты гоняць іх назад – наперад. І атрымліваецца: "свае заб’юць ці Саюзныя войскі".
Падрыў на міне
Аб баях Прахарэнкаў гаворыць з неахвотай, маўляў, "нічога асаблівага", але не саромеецца распавядаць аб сваіх страхах.
Першы час ён перажываў, як павядзе сябе падчас абстрэлу. У выніку, калі патрапіў пад агонь артылерыі УСУ, зразумеў: галоўнае – сабрацца і дзейнічаць "як вучылі, каб не дапусціць страт сярод сваіх хлопцаў", якія сталі за пяць гадоў сям’ёй.
Доўга паваяваць з пачатку спецаперацыі Паўлу не ўдалося, у канцы красавіка 2022-га яго тэхніка падарвалася на міне. Расказваючы пра той дзень, ён ненадоўга змаўкае.
"Каля поўдня наехалі на супрацьтанкавую міну, і асколкам мне нагу зачапіла. Цягам гадзіны мяне даставілі ў бальніцу, аперацыю зрабілі, потым адвезлі ў Данецк. Там зноў лёг на аперацыйны стол. Я ўбачыў сваю чорную нагу і зразумеў, яе выратаваць нельга, падпісаў дакументы – ампутацыя", - успамінае Прахарэнкаў.
Вайсковец апынуўся ў складанай сітуацыі, бо пацярпела і левая нага: яе таксама хацелі ампутаваць з-за ірванай раны ступні і мноства пераломаў.
"Перажывалі, што нічога не атрымаецца, не зажыве і ўсё. А паток людзей: вайскоўцаў, грамадзянскіх у бальніцы Данецка вельмі вялікі, шмат асколачных раненняў, мінна-выбухных траўм", - распавядае Павел.
Ужо ў Данецку, страціўшы надзею, вайсковец вырашыў скарыстацца апошнім шансам выратаваць нагу і патэлефанаваў сваёй названай маме Вользе Волкавай (бацькоў Павел не памятае, яго выхоўвалі бабуля і дзядуля - Sputnik), якая з’яўляецца дырэктарам Данецкай грамадскай арганізацыі для дзяцей-інвалідаў і іх бацькоў "Дельфины". Арганізацыя даўно сябруе з беларускім спартсменам і матывацыйным спікерам Аляксеем Талаем.
Дзякуючы такому знаёмству ўдалося прывезці Прахарэнкава лячыцца ў Беларусь, дзе яму выратавалі другую нагу. Урачы прарабілі вялікую работу, за якую ваенны, паводле яго слоў, будзе ім удзячны да канца жыцця.
"Мне правялі аперацыю, паставілі імпланты. Урачы казалі, што нагу збіралі як мазаіку", - дзеліцца Павел.
Паўгода вайсковец правядзе ў апараце Елізарава, пасля – некалькі месяцаў у гіпсе, а затым – рэабілітацыя. Прыйдзецца нанова навучыцца хадзіць.
Паўла медсёстры ў беларускай бальніцы ласкава называюць "салдацік", з цікавасцю ставяцца і суседзі па палаце. Самыя папулярныя пытанні – "як там?", "як гэта быць пад агнём, страляць?".
Афіцэр на гэтыя пытанні, як правіла, не адказвае: не з-за гонару, проста "яны не зразумеюць".
"Мне бабуля і дзядуля расказвалі, як, будучы дзецьмі, у Вялікую Айчынную вайну падчас артылерысцкіх абстрэлаў беглі ў лес і лічылі снарады", – пераказвае ўспаміны сваякоў Прахарэнкаў.
Па расказах – адно, а на справе – зусім іншае. Гэтага не зразумець, калі не бачыў, не адчуваў, як усё адбываецца насамрэч, тлумачыць вайсковец.
Усё, што адбываецца ў жыцці Прахарэнкава, ён успрымае з аптымізмам: "Як лёс складзецца, так і будзе. Разладжвацца з-за гэтага сэнсу няма, я выдатна разумеў, куды іду. Траўміраваўся, бывае, гэта не прыгавор, а мог жа і загінуць ".
Распісаліся ў бальніцы
Самая вялікая падтрымка і матывацыя ў жыцці Паўла – жонка Ліна. Яны знаёмыя ўжо больш за чатыры гады, праз месяц пасля ранення маладыя распісаліся, а крыху пазней у Прахарэнкавых нарадзіўся сын Міраслаў, якога бацька дагэтуль бачыў толькі на фота і па відэасувязі.
"Калі сын нарадзіўся, я плакаў. Гэта неперадавальныя адчуванні радасці і захаплення", - распавядае Павел.
І хоць планы на далёкую будучыню ён пакуль не будуе – гэтаму навучыла служба ў арміі, ужо думае, чым заняцца пасля выпіскі. "Устанем на ногі, знойдзем працу, будзем рухацца. А пакуль мне трэба ўстаць з каляскі і скончыць навучанне на Данецкім юрфаку", - дадае афіцэр.
Не апускаць рукі яму дапамагае прыклад беларуса Аляксея Талая, з якім вайскоўцу пашчасціла пазнаёміцца падчас лячэння ў Беларусі.
"Гэты чалавек, не маючы ні рук, ні ног, не паў духам і стаў такім дзеячам! Колькі сусветных рэкордаў устанавіў, актыўны грамадскі дзеяч, і сям’я ёсць. Яму помнік пры жыцці паставіць трэба", – захапляецца Прахарэнкаў.
Талая ў ДНР і ЛНР ведаюць добра, ён рэгулярна дапамагае дзецям Данбаса, адвозіць гуманітарку. А напярэдадні чарговая група дзяцей з Данбаса прыехала на адпачынак у Беларусь.
"Дзеці хоць адпачнуць ад абстрэлаў, шуму. Таму што гэта вельмі цяжка пераносіць дзіцячай псіхіцы", - тлумачыць Павел. Ён упэўнены, неўзабаве дзякуючы спецыяльнай ваеннай аперацыі РФ ва Украіне ў Данецку запануе мір, толькі пакуль трэба "з коранем вырваць гэтую ўсю нечысць, якая сюды спрабуе забрацца, дабрацца і выкараніць рускі народ".
Таксама на Sputnik:
Расія не будзе навязваць блізкаўсходнім краінам прызнанне ЛНР і ДНР – МЗС
Мэта СВА – ліквідацыя антырасійскага анклава ва Украіне, заявіў Пуцін
Стывен Сігал плануе здымаць дакументальны фільм пра вайну ў Данбасе
