"Каб спыніць на свеце войны…": дзіцячыя творы беларускіх паэтаў

* * *

Так на свеце ўжо вядзецца,
Што дзяцінства нам даецца,
У жыцці даецца раз –
Гэта самы светлы час.

Каб спыніць на свеце войны,
Стаў бы кожны дзень спакойны.
Гэта лепшая з надзей,
I дарослых, і дзяцей.

Хай жа стане
Планета людзей
Цудоўнай планетай
Шчаслівых дзяцей!

Ай! Не буду! Не хачу!

Ёсць у Ланы тры сястрычкі:
АЙ,
НЕ БУДУ,
НЕ ХАЧУ,
За сястрычкамі благімі
Кожнай раніцай сачу
Будзяць Лану:
– Уставай!
А сястрычка цягне:
– АЙ!
– Ланачка, памый пасуду.
А сястрычка зноў:
– НЕ БУДУ!
Узяла сястрычак Лана
У дзіцячы сад з сабой.
На сястрычак хочуць глянуць
Дзеці ўсе наперабой.
Цацкі лепшыя свае
Кожны пагуляць дае.
Просяць:
– Ляльку палюляй.
Ды бурчыць сястрычка:
– АЙ!
– Прынясі вады вярблюду.
А сястрычка ім:
– НЕ БУДУ!
– Мішкам дай па калачу.
А сястрычка:
– НЕ ХАЧУ!
І сказалі дзеці Лане:
– Хто дружыць з такімі стане?
Хай капрызныя сястрычкі
Кепскія забудуць звычкі
І тады ідуць у сад,
А пакуль –
вядзі назад!

Мая лялька

Ляльцы хочацца катлеткі –
Я катлетку ёй даю.
I зімою, і улетку
Чаем я яе паю.

Чышчу ляльцы чаравікі,
Мыю белы фартушок,
Бант завязваю вялікі,
Што як жоўты матылёк.

Я вучу яе смяяцца,
Маляваць і размаўляць,
З мамай раніцай вітацца,
З кошкай Муркай сябраваць.

Кураняты

За хатай,
Ля каты
Ходзяць
Кураняты –

Круглыя,
Як мячыкі,
Быццам адуванчыкі.

Мяккія,
Бялявыя,
Жвавыя,
Рухавыя.

Вецер дзьме,
Гайсае,
Іх не атрасае.

На падворку матчыным
Цвіркочуць адуванчыкі.

Коця і Каця

Плача коця на кухнi,
Ад слёз вочкi папухлi.

– Што з табою, мой каток,
Забалеў мо жываток?

– Мяў, – сказаў варкоцiк, –
Не балiць жывоцiк.

У мяне душа баліць –
Як цяпер на свеце жыць?

Як мне жыць у хаце,
Калі хлусіць Каця:

Смятану злізала –
На мяне сказала.

Храбры певень

Па надворку певень ходзіць,
За сабою куры водзіць
І крычыць: – Сюды! сюды!
Як кіўне ён галавою,
Сыплюць куры чарадою –
Як адна бягуць туды.

А калі хто кур пужае,
Певень грозна загукае:
– Хто такі там? Хто такі?..
Вось на ток ён зачасаўся.
– Кыш! – адтуль хтось адазваўся.
– А які там чорт? Які?

Певень жытам кур частуе,
Гаспадара бы й не чуе,
Кліча кур: – Сюды! сюды!
Гаспадар мятлу хапае.
Гвалт наш певень падымае:
– Хто куды! Ой, хто куды!

Замалёўка

Спявае лета над барамі,
Сасёнкі струнамі звіняць,
Гамоніць поле каласамі,
Шапоча ў кветках сенажаць.

Шумяць вятры ў гаях напеўна.
Адна рачулка ў чаратах
Бурчыць, варочаецца гнеўна,
Бы мулка спаць на камянях.

А можа, з навіны ў ахвоту,
Пакуль міне плацінаў строй,
Так напрацуецца да поту,
Што пара раніцой над ёй.

Мы з братам

Каб у нас была сястра,
Мы б яе не білі,
Каб у нас была сястра,
Мы б яе любілі.
– Я купіў бы ёй свісток!
– Я адвозіў бы ў садок!
– Я аддаў бы шакалад!
– Шакалад? – здзівіўся брат. –
Ты дасі… Цукеркаед…
– А ты б даў веласіпед?
Не на жарты –
вой-вой-вой! –
Паміж намі ўсчаўся бой.
Брат – герой, і я – герой,
Брат гарой, і я гарой!
– Што за бойка,
што за драма? –
Супыніў нас голас мамы.
Каб у нас была сястра,
Мы б яе не білі,
Каб у нас была сястра,
Мы б яе любілі.

Васілёк

Стаіць,
Выглядаючы з жыта,
Як зорачка-знічка
Здалёк,
Што ўпала
Іскрынкай
З блакіту,
Палеткаў краса –
Васілёк.

Калі расцвітае
Цуд гэты,
На полі
Яшчэ гарачэй,
Буяе,
Квітнеецца лета
I фарбы прыроды –
Ярчэй.

Стаіць,
Паглядае з пагорка,
Як зорка
Аднекуль здалёк,
Часцінка
Любімай старонкі,
Часцінка зямлі –
Васілёк.

Ехаў казачнік Бай

– Ехаў казачнік Бай
Цераз сёлы і гай.
Баіць ці не?
– Бай!

– Ён пытаўся ў мяне:
– Што даць дзецям у сне?
– Баіць ці не?
– Бай!

– Я прасіў: дзецям дай
Казку-песеньку, Бай!
Баіць ці не?
– Бай!

– А найлепшую з іх
Дам для самых малых.
Баіць ці не?
– Бай!

Тым хто любіць мяне
І хто першы засне.
– Баіць ці не?
– Не!